Eski tarihli sayılar
|
M. Latif SALİHOĞLU |
|
Şüpheli ölümler |
 |
|
Bundan 17 sene evvel vefat eden Jandarma Genel Komutanı Org. Eşref Bitlis ile Cumhurbaşkanı Turgut Özal, eşzamanlı olarak yeniden gündemdeler. Onların ölümlerinin arkasında bir sûikast eserinin olup olmadığı tartışılıyor. Keza, Org. Bitlis'in Özal'a göndermiş olduğu son mektupta yer alan "ifşaat" kategorisindeki bilgiler dikkat nazarlarına sunuluyor. Gerek bu mektuptaki bilgiler ve gerekse bu iki şahsın ölüm tarihleri, bize son derece düşündürücü ve bir o kadar da çarpıcı geldi. Önce, ölümlerindeki zamanlamaya dikkatle bakalım... Org. Eşref Bitlis'in ölüm tarihi, 17 Şubat 1993. Turgut Özal'ın ölüm tarihi ise, 17 Nisan 1993. Aralarında tam tamına iki aylık bir zaman dilimi var. * * * Öldükleri günden bu yana, her iki şahsiyet için de aynı soru ara ara gündemi işgal ediyor: Eşref Bitlis öldü mü, öldürüldü mü? Turgut Özal öldü mü, öldürüldü mü? Resmî açıklamalara göre, ikisi de öldü. Komplo teorisine yakın sayılacak şüpheli yaklaşımlara göre ise, öldürüldüler. Burada can alıcı soru şu: Şayet öldürülmüş iseler, acaba bu sûikastların kim veya kimler tarafından gerçekleştirildiği ortaya çıkar mı? Cevap: İmkânsıza yakın bir ihtimaldir bu. En azından yakın vadede. Zira, bilhassa siyasî sûikastler, öylesine perdeli ve dolambaçlı bir metotla işleniyor ki, merkezin adresine ulaşmak pek mümkün görünmüyor. Tarihten bir misâl: Trabzon mebusu Ali Şükrü Beyin, 27 Mart 1923'te Topal Osman tarafından katledildiği anlaşıldı. Ancak, beş gün sonraki çatışmada ağır yaralı halde ele geçirilmesine rağmen, her ihtimale karşı kafası kesilerek idam edilen Topal Osman'ı bu cinayeti işlemeyen kimin azmettirdiği bir türlü ortaya çıkmadı. Aradan 80 küsûr sene geçtiği halde... * * * Yakın geçmişe dair sisler arasında kalmış bazı hadiseler arasındaki tarih münasebetini dikkatinize sunarak bitirelim. * Eşref Bitlis'in Turgut Özal'a gönderdiği son mektup: Türkiye'nin başını ağrıtan bazı iç ve dış gailelerin tedricen bertaraf edilmesine dair rasyonel bilgilerin yer aldığı bu mektubun sahibi Org. Bitlis'in bindiği uçak, 17 Şubat'ta (1993) düştü. * Aynı gün düşen bir başka uçak: Kıbrıs gailesinin halli için İngiltere'ye giden Başbakan Adnan Menderes'in bindiği uçak, 17 Şubat 1959'da Londra yakınlarında düştü.
Tarihin yorumu 5 Ekim 1908
Meşrûtiyetin bedeli mi? Meşrûtiyetin ikinci kez ilânından (1908) sonra çok partili hayata geçen ve ülke genelinde yapılacak seçim faaliyetlerine odaklanan Osmanlı devlet/hükûmet yetkililerinin kritik bölgelerde yaşanan gelişmelere kayıtsız kalması, ne yazık ki o bölgelerdeki hakimiyetin kaybedilmesini netice verdi. Genel seçim çalışmalarının bütün şiddetiyle devam ettiği Ekim ayının ilk günlerinde Bosna–Hersek, Bulgaristan ile Girit adası, hemen hiçbir vukuat yaşanmaksızın elden gitti.
* Avusturya, almış olduğu tek taraflı bir kararla, Bosna–Hersek'i ilhak ettiğini duyurdu. (5 Ekim 1908) * Bulgaristan Prensliği, Osmanlı'dan ayrılarak bağımsız olduğunu ve Kraliyet sistemine geçtiğini ilân etti. (5 Ekim 1908) * Girit yönetimi, Osmanlı hakimiyetinden çıkarak Yunanistan'a bağlandığını ilân etti. (6 Ekim 1908)
Bütün bu olup bitenlerin, bir cihetiyle "Meşrûtiyetin bedeli" olduğu söylenebilir. Zira, bu dünyada her nîmetin, kendine göre birtakım külfetleri var. Bazı sıkıntılar yaşandı, bazı kayıplar oldu diye, meşrûtiyete karşı gelmek, bu sistemi zararlı görmek yanlış. Bugün itibariyle demokrasinin iyi bir nimet olduğunu söyleyen hiçkimsenin, meşrûtiyetin aleyhinde bulunmaması lâzım. Meşrûtiyete niçin erken geçtik dememesi lâzım. Zira, mahiyeti itibariyle demokrasi ile meşrûtiyet aynı şeydir. Kaldı ki, meşrûtiyetin ilânıyla birlikte yer yer toprak kaybının yaşanması, ardından savaş belâsının kapımıza gelip dayanması, doğrudan meşrûtiyetle ilgili bir durum değildir. Bu tarz gelişmelerin birden çok sebebi var. Dolayısıyla, "Meşrûtiyete geçilmeseydi, başımıza bunlar gelmezdi" denilemez. Zira, hürriyet ve meşrûtiyet lâfzının dahi hiç telâffuz edilmediği dönemlerde yaşadığımız birçok hezimet vardır. Bu sebeple, her hadiseyi kendi zaman ve zemin şartlarına göre değerlendirmek gerekir. Ayrıca, şunu da kaydetmekte fayda var: Osmanlı'nın muarızları, aynı zamanda "Osmanlı'da meşrûtiyet" düşmanıdır. Osmanlı'ya olan düşmanlıklarını, meşrûtiyetle birlikte hızlandırmışlardır. Tâ ki, Osmanlı'da ve İslâm âleminde onların karşısında hakkıyla durabilecek, türlü hile ve desiselerini kavrayarak tedbir alacak bir "şuurlu uyanış" hali vücuda gelmesin; onlar da yüz milyonları sümürmeye devam etsin. Netice itibariyle, bugün adına demokrasi denilen meşrûtiyet (şer'î hürriyet) öyle büyük bir nimettir ki: "...Pahasına yüz sene verseydik yine ucuzdu" ve "Bu iki inkılâbın (hürriyet, meşrûtiyet) pahasına binler şehit verseydik, (yine) ucuz sayacaktık." (Hutbe–i Şâmiye, s. 113) 05.10.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
