Bu yazı serisinde temel referans olarak aldığımız Emirdağ Lâhikası—II'de yer alan mektupların hemen tamamı 1950'den sonra telif edilmiş. Ağırlıklı olarak da içtimaî ve siyasî konulara taalluk ediyor, bu mektuplar.
Dolayısıyla, "Bu vatanda şimdilik dört parti var" diye başlayan mektubun da 14 Mayıs 1950'den, hatta Ezan–ı Muhammedî'nin serbestiyeti olan 17 Haziran 1950'den sonra kaleme alındığı anlaşılıyor.
"Kalbe ihtar edilen içtimaî hayatımıza dair bir hakikat" üst başlığıyla telif edilen bu mektupta, işaret edilen dört partinin ismi şu şekilde sıralanıyor: "Halk Partisi, Demokrat Partisi, Millet Partisi ve İttihad–ı İslâm Partisi."
Biz o devirde kurulan bütün parti isimlerini araştırdık, keza 1948–1953 yılları arasında yayınlanan bu gibi konulara son derece duyarlı olan Sebilürreşad isimli mecmuanın bütün sayılarını tetkik ettik, ancak yine de "İttihad–ı İslâm Partisi" isimli bir partiye rastlayamadık.
Yani, bu isimle kurulmuş ve resmiyet kazanmış herhangi bir parti yoktur.
Demek anlaşılıyor ki, İttihad–ı İslâm, resmî bir partinin değil, tıpkı İttihad–ı Muhammedî gibi bütün mü'minleri içinde barındıran potansiyel bir hareket veyahut cereyandır.
Söz konusu mektuplardaki tahlillere baktığımızda ise, bu büyük potansiyelden, meydandaki mevcut her üç partinin de istifade etmeye çalışacakları anlaşılıyor.
Şimdi de, bu üç boyutlu istifade şekli hakkındaki yorumlara bakalım.
* * *
Halk Partisi, siyaseti dinsizliğe âlet etmeye çalışıyor. Bir taraftan da, Said Nursî ve talebelerini "dini siyasete âlet etmekle" itham ediyor. Bundan da anlaşılıyor ki, bu parti din dairesi içinde böylesi bir kapıyı aralamak istiyor. Tâ ki, Demokratlara istinat noktası olan dindarları bölsün, parçalasın ve tek başına iktidara gelmeleri imkânsız bir şekle dönüşsün.
Bu noktadan hareketle, 1946 seçimlerinden sonra teşkil edilen DP grubunun bölünerek dindarların Millet Partisine transfer olmasına, 1950'den sonra İslâm Demokrat Partisinin kurulmasına, 1957 seçimlerinde DP'den ayrılanların Hürriyet Partisi adı altında seçime katılarak kısmen DP'yi bölmesine, hatta 1971'den sonra MSP'nin kurdurularak Demokrat oyların bölünmesine sebebiyet veren gelişmelerde, Halk Partisinin el altından ciddî katkılarının, teşvik ve desteklerinin olduğu söylenebilir.
Üstad Bediüzzaman'ın ifadesiyle, Halk Partisi, Demokratların da kendileri gibi dinden uzak olduğu zannını millete vermek için, Demokratlardan daha dindar görünen bir partiyi zımnen, yani gizlice destekledikleri anlaşılıyor.
Sebilürreşad mecmuasının 1950'lerde çıkan nüshalarını tetkik ederken de, bu acip nokta ziyadesiyle dikkatimizi çekmişti. Millet Partisinin yayın organı tarzında neşriyat yapan bu mecmuanın pekçok sayısında, Demokratlar ile Halkçıların din ve dindarlar nazarında aynı olduğu, aralarında hiçbir fark bulunmadığı ısrarla vurgulanırken, Millet Partisinin ise, dindarların en çok güvenmesi gereken parti hareketi olduğunun altı çiziliyordu.
Öte yandan, Büyük Doğu ile Serdengeçti mecmualarındaki siyasî makalelerde de aynen Sebilürreşad tarzında bir propaganda-i siyaset yapılıyordu.
Bütün bu neşriyata rağmen, Üstad Bediüzzaman hayatta olduğu sürece bu maksatlarında bir türlü muvaffak olamayan Halkçılar, yine de taktiklerinden vazgeçmeyip daima fırsat kollamışlardır.
(Devamı var)
Tarihin yorumu : 28 Mayıs 1356
Rumeli'ye geçiş heyecanı
Gazi Süleyman Paşa komutasındaki Osmanlı kuvvetleri, kat'î ve geri dönülmez bir kararlılık içinde Anadolu'dan Rumeli topraklarına geçti.
Bu geçiş hareketi, tıpkı Tarık bin Ziyad liderliğindeki İslâm ordularının Afrika'dan İspanya'ya geçişi gibi olmuştur.
Çanakkale Boğazı'ndan Rumeli'ye ayak basan Osmanlı gaza ve cihad birlikleri, ilk etapta Gelibolu'ya yerleşti.
Komutanlardan Ece Beyi fetih hizmetleri için bu bölgede bırakan Süleyman Paşa, yanına aldığı akıncı birlikleriyle Rumeli'nin içlerine doğru ilerlemeye devam etti. (Not: "Eceabat" ismi buradan gelmektedir.)
Hayatı boyunca zaferden zafere koşan "Rumeli Fatihi" Gazi Süleyman Paşa, kendisinden evvel Rumeli'ye geçiş yapanlar gibi geri dönmeyi hiç düşünmedi. Onun niyeti, gittiği yerlerde kalıcı fetihlerde bulunmak ve oraları yine kalıcı eserlerle donatmak, mâmur etmekti.
Nitekim, öyle yaptı. Fethettiği yerlerde mescitler, medreseler inşa ettirdi. Bundan dolayıdır ki, yüzlerce yıldır Bolayır'daki mezarı başında rahmetle anılıyor. Aynı rahmet duâları Süleyman Paşa gibi, arkadaşları Gazi Yakup Bey ve Ece Bey için de okunuyor.
28.05.2008
E-Posta:
[email protected]
|
