İKTİDAR partisini “kapatma dâvâsı” kararı ve “Ergenekon iddianamesi”nin açıklanması arefesinde İstanbul’daki Amerikan Başkonsolosluğuna düzenlenen saldırı, Türkiye’yi daha da gerçek gündeminden uzaklaştırdı.
Üç polisin şehit edildiği ve saldırganların anında öldürüldüğü saldırının kale gibi korunan meşhur konsolosluk binasına yönelik olması, beraberinde birçok çapraz soru işâretini de getirdi. “Karanlık saldırı” zaten karanlığa bürünen Ankara’nın gündemini daha da kararttı. Meclis açık ama son siyasî satıhtaki gürültülü gündemler dışında başka bir şey konuşulmuyor, ele alınmıyor.
Türkiye elbette demokrasiye kasteden çetelerin, mafyanın, antidemokratik oluşumların üzerine gitmeli. Devlet gerekirse bağırsaklarını temizlemeli. Bu hayra alâmet. Elbette her türlü teröre karşı tedbir almalı. Ancak karmaşa ortasında Türkiye’nin asıl gündemi de gözden kaçırılmamalı. Hayhuy arasında gündemden kaçan ya da kaçırılan ülkenin önemli konulardan biri şüphesiz Avrupa Birliği müzâkere süreci. Ankara âdeta süreçten kopmuş; nerede kaldığını tartışmıyor bile…
Aslında üç yıldır tavsama devam ediyor. Zaman zaman aralansa da gittikçe daha da belirsizlik ortamına sürükleniyor. Ve ne yazık ki Türkiye yavaş yavaş AB’den uzaklaşıyor. “ABD-İngiltere-İsrail ekseni”nde devam eden politikalarla yalnızlaşıyor. Ankara’nın öncelikle buna eğilmesi gerekiyor. Görev, siyasî iktidara düşüyor; zira Parlamentodaki muhalefetin bu tarakta bezi yok…
EKONOMİ İÇİN DEMOKRASİ ŞART
Bu bakımdan mâlûm “dâvâlar”ın ve saldırıların sonucu ne olursa olsun, Türkiye’nin mutlaka yeni anayasasını yapması, AB’nin demokrasi normlarını, temel hak ve özgürlüklerdeki standardı, inanç ve ifâde özgürlüğünü, eğitimin ve siyasetin demokratikleşmesini, yargı reformunu uygulamaya geçirmesi şart. Aksi halde her “dâvâ” ve “sarsıntı”da krize girme riski ile karşı karşıya…
Ankara, o denli olayların etkisinde ki daha önce TÜSİAD ve TOBB’un ortaya attığı, Meclis’in yanı sıra, akademisyenlerin, yüksek yargının, sivil teşekküllerin, sendika ve işveren temsilcilerinin katılacağı “toplumsal uzlaşma”yı esas alan “yeni anayasa konvansiyonu” teklifini duymadı bile.
YÖK yasası hâlâ ortada. Ceza kanunu defalarca değiştirildi; ancak hâlâ 301. ve meşhur 312’nin yerine ikame edilen 216. maddeden düşünce ve ifâde hürriyeti, inancını açıklama özgürlüğü üzerindeki baskılar devam ediyor. Sırf inancı gereği depreme “İlâhî ikaz” diyen yazar ve düşünürlerin yargılanmaları sürüyor.
Keza ekonomideki belirsizlikler sürüyor. Son bir yılda toplam yüzde 44’e varan elektrik zammıyla alarm sinyali veren ekonominin durumu için, ekonomiden sorumlu Devlet Bakanı, “200 kilometre hızla giden trenin duvara çarpması” nitelemesini yapmıştı. Avrupa Parlamentosu Üyesi Dr. Cengiz Aktar, bunu “Türkiye 180 mil hızla duvara çarpıyor” diye te’yid ediyor.
En son MÜSİAD Genel Başkanı Ömer Cihad Vardan’ın sürdürülebilir büyümeyi sağlayabilmek ve istihdamı arttırabilmek için Türkiye’de tam ve kesintisiz demokrasiye ihtiyaç olduğu tespitiyle “yargı reformu” ve “yeni anayasa” çağrısı da bunu gösteriyor.
Zira Vardan’ın da belirttiği gibi demokratik zâfiyetle, sıkça tartışma konusu olan yargı kararları, toplumda gerilime neden olmakta ve sonuçta demokrasiyle birlikte ekonomik istikrarı baltalayıp ekonominin önünü tıkamakta… Ne var ki hükûmet, kendi eliyle “yeni anayasa”yı askıya aldığı gibi, bizzat Başbakan’ın ifâdesiyle “demokratikleşme paketi”ni bir başka bahara, âdeta siyasî tartışmaların seyrine bıraktı…
ANKARA ÂCİLEN TEDBİR ALMALI…
Kısacası, MÜSİAD’ın “2008 Ekonomi Raporu”nda açıklanan ikazla, sağlıklı ekonomi için tam ve kesintisiz demokrasi şart. Türkiye’nin çözümü, her şeyden evvel temel hak ve hürriyetleri teminat altına alan, kuvvetler ayrılığı prensibini demokratik esaslara bağlayan, millet irâdesini hâkim kılan, demokratik yeni bir anayasadan geçiyor. Türkiye’nin asıl gündemi bu; geçici ve oyalayıcı olaylar değil…
Demokrasiyle bağdaşmayan bu tenâkuzlar devam ettikçe her fırsatta Anayasanın “yetkili organlar”a verdiği “yetki kullanımı”yla demokrasiye doğrudan ya da dolaylı müdahâleler devam eder. Kurumlar arası çatışmaların ardı arkası gelmez.
Neticede millet irâdesine sahip çıkmak, en başta milletin irâdesini emânet ettiği siyasete düşer. Lakin siyasî iktidar da, Meclis’teki muhalefet de sâdece siyasî geleceği ve seçimleri düşünüyor. Başbakan bütün bunları fırsat bilerek köklü demokratik düzenlemelere girişmek yerine, “beylik” lâflarla muhalefete yükleniyor. Milletin verdiği irâdenin hakkını vermek yerine, hâlâ millet nezdinde siyasî avantaj elde etme peşinde…
Demokratik irâde olmadıktan sonra, partinin kapatılıp kapatılması neyi ifâde eder. AKP kapatılmazsa da, hatta yüzde 60 da oy alsa, neye yarar, hangi sorunu çözer? Türkiye yeniden tıkanmanın ve tökezlenmenin eşiğine gelmez mi?
Hâdiseler, içten ve dıştan gelen uyarılar, Ankara’nın bunu fırsat bilerek demokratikleşmede ve ekonomide vakit geçirmeden ciddî bir tedbire başvurmasını gerektiriyor. Türkiye âcilen asıl gündemine dönmeli…
11.07.2008
E-Posta:
[email protected]
|
