Antrenörlerin dikkatine!
İnsan duygu taşıyor. Onun için korkuyor, seviniyor, heyecanlanıyor, utanıyor, sıkılıyor vs. Bu fıtrî duygulara karşı, “korkma, sevme, heyecanlanma, utanma, inat etme” demek, olmaz. Önemli olan bu duyguların nasıl kullanılacağını bilmektir.
O zaman önce bu duygularla bir tanışmak gerekmektedir.
Topluluk karşısındaki yaşanan heyecan için, “Neden?” diye sorduğumuzda, pek çok sebep ‘neden’ olabilmektedir.
Herkesin hayat bileşenleri farklı farklıdır. İnsanı etkileyen etkenler de değişiyor. Birisi için var kabul edilen bir heyecan faktörü, diğeri için değişiyor. Tabiî topluluk karşısında heyecana sevk eden ortak sebepler de var.
Meselâ bunlardan belki de en önemlisi ve belirleyici olanı 0-6 yaş dönemi çocukluk yıllarıdır. Bu dönem, antrenör ve antrenör yardımcısı eşliğinde, ne kadar yoğun antrenmanlarla geçirilmişse, o nispette hayata karşı hazırlık yapılmış olunacaktır.
Çocuk oyunundadır
Hayat antrenmanlarının yapıldığı ilk merkez ailedir. Çocuk nasıl antrenman yaparsa, hayatı da öylece yaşayacaktır.
Onun için çocuklar oyunlarındadır. Çocuk bebeğiyle nasıl oynuyorsa, ona ne diyorsa muhtemeldir ki hayatı da öyle yaşayacaktır. Dolayısıyla çocuğun hayata ilk dokunduğu yer, evidir ve oyuncaklarıdır. Onun için balkondan atacağınız bebeği için çocuk, kendisi atılmış kadar tepki verecektir.
Evde söz hakkı alan, görüşü dikkate alınan, önemsenen ve makul isteği yerine getirilen çocuk, varlığının bir anlam ifade ettiğini fark edecektir. Ya da tam tersi bir durum ortaya çıkacaktır. “Benim görüşüm alınsa da alınmasa da, bir önemi yok” yaklaşımı, çocuk için bir yıkımdır. Ve hayat boyu çocuk bu izleri üzerinde taşıyacaktır.
Önce ‘yapamam’ inancını yıkmak gerekiyor
İnsan bir emri ne kadar çok duyarsa, onun gücüne o nispette inanıyor.
Yıllarca olumsuz, negatif cümle ile (mümkün değil, yapamazsın, başaramazsın..) uyarılmış olan bir insan, bu uyarılardan daha çok sayıda ve nitelikte olumlu, pozitif cümle kurmalıdır ki (mümkün, neden olmasın, yaparım..) ortaya olumlu, pozitif bir sonuç çıkabilsin.
Yapamayacağına inanan için yapılabilecek hiçbir şey yoktur. Önce bu algının değişmesi gerekiyor.
Hakikaten topluluk karşısında konuşurken veya soru sorarken, bizi heyecana sevk eden duyguyla tanışmamız gerekmektedir.
Çoğu zaman kendimize yaptığımız olumsuz, negatif, bozuk, kirli cümleler yapabileceklerimizi bile olumsuzlaştırıyor.
Her insanın güçlü olduğu bir nokta mutlaka vardır. Bu kendisine verilmiş kabiliyetlerdir. İnsan önce bunu fark etmelidir.
Böyle bazen en yakınımızdan da gelebilen ve dünyamızda çok ciddî hasarlar bırakan veya nice hayatların sönmesini netice veren cümleler, hep kendimizi korumamaktan kaynaklanmaktadır.
O zaman önce, beden ve ruhsal dünyamızın çevresine bir güvenlik koridoru (bariyer) oluşturmak gerekmektedir. Ta ki bize gönderilen cümle önce buraya çarpsın, ondan sonra biz bizim için faydalı bir unsur varsa alalım, yoksa zararlı ise, yıkıcı ise bırakalım orada kalsın.
Bizi olumsuzlaştıran, negatifleştiren kirli cümleler, kirli telkinler, kimden ve ne suretle gelirse gelsin, aynen iade etmek gerekmektedir. Bu, ben yıkıcı eleştiriye kapalıyım demektir.
Topluluk, bir güç merkezidir
Kabul edelim ki topluluk bir güç kaynağıdır (sinerji). Birey dâhi de olsa topluluktan daha güçlü olamaz. Buna şahs-ı manevî de diyoruz.
Topluluğa karşı yapılan konuşmalardaki heyecan faktörü, topluluğun bu gücünün bir sonucudur. Topluluğun bu gücünü yok farz eden, onları ciddiye almayan, onların bir değer taşıdıklarını düşünmeyen ilgili, haliyle topluluğun, kendisi hakkında negatif iç konuşmalarına muhatap olacaktır. Bu da onun hayat ritmini bozacaktır. Hayat ritmi bozulunca bu konuşma ritmini etkileyecek ve başarılı bir sonuca ulaşamayacaktır.
Güç, farkına varıldığında ve anlamlı olarak kabul edildiğinde faydalı bir unsur haline dönüşüverecektir.
Hiç kimse mükemmel değil
“En iyi iyinin düşmanıdır” derler. En iyinin sınırı bitmez. Çünkü her zamanın bile en iyi tanımlaması farklıdır. Bu noktada ölçü, “Ben bana düşeni yaptım.” vicdan rahatlığıdır.
Yanlış bir şey yapmadığınızı düşünüyorsanız, utanılacak bir şey yapmadığınıza inanıyorsanız, bir suçluluk psikolojisi içinde kendinizi suçlamanıza gerek yoktur.
Hatta öğrenmek amaçlı kaldırılan parmaklar, konunun uzmanından pek çok değerli ve güç elde edilmiş birikimi (bilgiyi) transfer etme, elde etme operasyonudur. Bilgiye kolayca ulaşma yoludur parmak kaldırmak.
Her şey birey içerisinde olup bitiyor. Kendinizi kontrol ettiğinizde, mesele bitiyor. Çünkü insanları kontrol etmek pek de mümkün değil.
Sen sana düşeni yap ve keyfine bak. Çünkü ne yaparsan yap, her faaliyetin tenkit edilecek bir tarafı mutlaka olacaktır. Ama her tenkit de bir fırsattır.
Belki de en önemli bir unsur olarak, nokta-i istinad ve nokta-i istimdadı unutmamak gerekiyor. Kendimize değil, her şeye gücü yetene, güvendiğimize dayanmalıyız. O zaman heyecanımız da haddinde kalacaktır.
Yine de bir sonucu kaybettiğimizde ondan alacağımız dersi de kaybetmemeliyiz.
07.06.2008
E-Posta:
[email protected]
|
