Anayasa Mahkemesinin iktidar partisini “kapatmama kararı” sonrası Ankara’da yeni bir tartışma başladı. Gözler şimdi de “gerekçeli karar”da.
Ancak bunun zaten tutuk ve tavizkâr politikalar içine giren ve “yoğurdu üfleyerek yiyen” iktidar partisinin daha da ürkek ve çekingen haline getireceğinden endişe ediliyor.
Ve ne yazık ki bu kırılma sinyalleri daha şimdiden veriliyor. Kısa karar açıklamasında özellikle “partinin laiklik karşıtı eylemlerin odağı” olduğuna dikkat çekip “ciddî uyarı”yı nazara veren Mahkeme Başkanı Haşim Kılıç’ın “neticesi önemli gelişmelere yol açacak ağır dâvâ”nın “gerekçeli kararı”nın Eylül sonunda verileceğini açıklaması, peşinen demokratikleşme önünde bir bariyer olarak konuluyor.
İşin garip tarafı, “kapatmama kararı”nın ardından içten ve dıştan telkin ve korkutmalarla AKP’nin âdeta kuşatılıp ablukaya alınması. İktidar partisinin kendine rezerv koymasıyla siyaset alanının daraltılması. En iddialı olduğu ve son seçimde söz verdiği başta “yeni anayasa” olmak üzere demokratik reformlardan cayması…
Başbakan Yardımcısı Cemil Çiçek’in, “Gerekçeli karar esas karar kadar önemli” sözünün anlamı da bu…
SİYASÎ İKTİDAR,
“YENİ ANAYASA”YA BİGÂNE…
Bunun içindir ki partinin “kapatma dâvâsı” sürecinde “herkesin ‘oh!’ diyebileceği orta bir kararı” beklediğini belirten Meclis Başkanı Köksal Toptan’ın “karar sonrası” özellikle “yeni anayasa” üzerindeki geniş uzlaşma çağrılarına hükümet ve iktidar partisi bigâne kalmakta.
Başbakan suskun kalmakta. Daha önce “yeni sivil anayasa”yı “sivil toplum kuruluşlarına havale edip rafa kaldıran Başbakan yardımcısı ve hükümet sözcüsü Çiçek, “nasıl bir anayasa istediklerini demeçle değil, projeyle ortaya koymaları lâzım” türü “yeni anayasa” taleplerini toptan hedef alan çıkışta bulunmakta. AKP Genel Başkan Vekili Dengir Mir Mehmet Fırat, “Gelinen noktada artık yeni anayasa imkânsız” diyerek bu husustaki talepleri açıkça kesip atmakta…
Neticede, siyasî iktidar, AB siyasî kriterlerinde taahhüt edilen demokrasi, hukukun üstünlüğü ve insan haklarını esas alan “yeni anayasa”yı hazırlamada daha baştan havlu atmakta. Meclis içinde hiçbir siyasî uzlaşma arayışına girmeden, demokratikleşmenin bu hayatî zemini askıya alınmakta…
AKP’nin hazırladıkları taslağa bile sahip çıkmamasından yakınan iktidar partisinin akademisyenlerden oluşturduğu Anayasa Konvansiyonu Başkanı Prof. Dr. Ergun Özbudun’un dikkat çektikleri bu bakımdan oldukça anlamlı. (Zaman, 29.8.2008)
Belli ki Özbudun’un onca “güvencesi”ne rağmen işaret ettiği gibi, siyasî iktidar, CHP sözcülerinin, “Atatürk’ün etkisini anayasadan silecek ve Cumhuriyetin kurucu felsefesini ortadan kaldıracak” şamatasına gelmekte. Bilhassa Anayasa Mahkemesinin 11 üyesinden 10’nunun partiyi kapatmamakla beraber “laikliğe aykırı eylemlerin odağı” görmesi korkusuyla bundan fellik fellik kaçmakta…
Oysa Özbudun’un da kaydettiği gibi, belli siyasî veya ideolojilerin anayasa hükmü haline getirilmesi, peşinen serbest ve eşit yarışmayı bozar ve demokratik prensiplere aykırıdır. Çağdaş, demokratik ve hürriyetçi esaslarla uyumlu bir anayasada hiçbir surette ideolojiler, hele devletin resmî ideolojisi olmaz…
AKP, “YASAKLAR”LA KENDİNİ ÇEMBERE ALIYOR
Görünen o ki AKP, Anayasanın “resmî ideoloji”den azade olmasından kaçınmakta; “laiklik” perdesinde anayasanın temel hükmü haline getirilen ve resmî ideolojinin güçlü izlerini taşıyan, siyaset dışı güçlerin vesâyetçi denetimini meşrû kılan carî ideolojik devlet sisteminin tâdilinden çekinmekte…
Bundandır ki AKP iktidarı, altı yıldır verdiği vaadleri yerine getirmek, anayasayı temelde ele almak ve köklü demokratik reformlar yapmak yerine, “3. ulusal program”da açıklanan haliyle teknik teferruattan ibaret mevzuat değişiklikleriyle yetinmekte.
Kısmî iyileştirmelerle, yamalı ve yetersiz değişikliklerle iktifa etmekte. Beklenti içindeki kamuoyunu kalabalık ve kuru yasalarla, detay mevzuat değişiklikleriyle oyalamakta. Esasa girmekten sakınmakta. Milletin “uyarısı”nı değil, Mahkeme’nin “uyarısı”na kulak vermekte…
Millet, “siyaseti antidemokratik vesâyetler”den kurtarması ve söz verdiği gibi demokratikleşme ve özgürlükleri genişletmesi için AKP’ye oy verdi ve bir defa daha büyük bir çoğunlukla iktidar yaptı. Ne var ki iktidar partisi, daha “gerekçeli karar” açıklanmadan, Anayasa Mahkemesinin “kapatmama kararı”yla içine girdiği anafordan bir türlü çıkamıyor.
Siyasî iktidar, partinin yeniden “kapatma dâvâsı” açılması tehdidi ve korkutması altında kendine koyduğu bir nev'î “siyasî stratejik yasaklar”la kendini çembere almakla Türkiye’nin önünü tıkıyor.
Zira bu “indî yasaklar”, sadece siyaseti değil, demokratikleşmeyi, temel hak ve hürriyetleri, AB müzakere sürecini de ablukaya alıyor…
01.09.2008
E-Posta:
[email protected]
|
