Yazılı kaynakların ilk defa Sümerlerde ortaya çıktığı ileri sürülür. Oysa Rabbimiz, insanları terbiye etmek ve ahlâkî değerleri yerleştirmek için ilk insan, ilk peygamber Hz. Âdem (as) ile başlayarak birçok peygamber ile suhuf (sayfalar), dört büyük kitap indirmiştir. Diğer peygamberler de bu sayfa ve kitaplarla hükmetmek üzere gönderilmiştir.
Semavî kitaplar, hak ve hürriyetlerin belgeleri, anayasalarıdır. Tevrat’ın on emri, direkt hak ve hürriyetlerle ilgilidir. Kur’ân, baştan sona hak ve hürriyetler manzûmesidir. Başta düşünme ve ilim hürriyeti, 780’i aşkın âyetle teşvik edilmiştir. Din, inanç, vicdan ve hatta inançsızlık hürriyeti de en geniş anlamda verilmiştir: “Sizin dininiz size, benim dinim bana.”5 “Dinde/inançta zorlama yoktur.”6 “Sizi yaratan Odur. Böyle iken, kiminiz kâfir olur, kiminiz mü’min.”7 “De ki: Bu Kur’ân, Rabbinden gelen bir haktır. Dileyen iman etsin, dileyen inkâr etsin.”8
İnsanlar öğretmensiz, öndersiz, rehbersiz kalamazlar. Çünkü, akıl ve zekâ her şeyi çözmeye yetmez. Bu rehber ve muallimin öğrettiklerinin de toplandığı bir sahife, bir kitap olması gerekir. Çünkü, insanlar câhil, zâlim ve unutkandırlar. Bundan ötürü, mutlaka bir haritaya, bir kataloğa, bir kanunlar mecmuâsına muhtaçtırlar. Semâvî kitaplar, peygamberlerin eline verilmiş, insanlığa gönderilmiş bir tâlimatnâme, bir harita, bir katalogdur. İnsanlar, Allah’ın emir ve yasaklarını bu kitaplar sayesinde öğrenip hayatlarına yön vermeye çalışırlar.
Eğer İlâhî rehberler olan Kitaplar indirilmeseydi, insanlar yaratılış gâyelerini, vazifelerini, emirlere uydukları takdirde ne gibi mükâfatlarla karşılaşacaklarını, yasaklarından kaçınmadıkları zaman da nasıl cezâlara çarptırılacaklarını bilemezlerdi. Kezâ, nasıl ibâdette bulunacaklarını, birbirlerine karşı nasıl muâmele edeceklerini kestiremezler, hayatlarını da düzene sokamazlardı. Dolayısıyla çeşitli kişilerce aldatılırlar, yanlış yola sevk edilmekten kurtulamazlardı. Semâvî kitaplar geldiği halde onlara uymayanların nice sapıklıklara, bâtıl inanç ve düşüncelere saplandıklarını gördükten sonra bunun önemini daha iyi anlıyoruz.
Bütün bunların yanında, her insan Rabbi, Hàlıkı, Mâbûdu ile konuşmak ister. İşte kitaplar, beşerin Rabbi ile bir konuşmasıdır. Evet, Allah, kulları içerisinde peygamber denilen seçkin insanlarla vahiyler göndererek konuşur. Kitaplar da bu vahiylerin toplandığı mecmualardır. İnsanlar kitapları okuyarak, Rableriyle bir nevî konuşmuş olur, ulvî bir haz ve neşe duyarlar.
İşte kitaplara îman, bu mânâlara hizmet eder. Ki, bir âyetin meâlinde bu husus, “Bir de insanlar arasında ihtilâfa düştükleri hususlarda onunla hükmetsin diye, o peygamberlerle beraber hak kitap indirdi” şeklinde beyan edilir.
Semâvî kitaplar, baskıyı ve keyfilikleri önlemiş; hayatımızı sana, bana, ona göre değil, İlâhî emir ve nehiylere göre tanzim etmemizi sağlamıştır. Bu da başkalarının keyfine göre değil, hür irademizle hareket etmeyi gerektirir.
Evet, insanlığın bugün geldiği ilmî, fikrî, hukukî merhalenin; hak ve hürriyetlerin, hukukun menbaı olan semâvî kitaplardan kaynaklandığı sosyolojik bir gerçektir.
Dipnotlar: 1- Kâfirun Sûresi: 6.; 2- Bakara Sûresi: 256.; 3- Tağabun Sûresi: 2. 4- Kehf Sûresi: 29.; 5- Yûnus Sûresi: 99.; 6- Bakara Sûresi: 213.
01.04.2008
E-Posta:
[email protected] [email protected]
|
