Yeni dönemde siyaset, tamamen günübirlik manevralarla gözboyama politikalarına saplanmış. Milletin taleplerini yerine getirmeyen siyasî iktidar, “atışma siyaseti”yle seçmeni kendine mecbur etme stratejisi gütmekte. Şu hale bakın; mahallî seçime dört ay kala doludizgin seçim havasına giriliyor. “Teğet” geçeceği denilen krizin ekonominin iliklerine kadar etkilediği ortamda, kamuoyu iktidar ve anamuhalefet partilerinin hangi ilde kimi aday göstereceğiyle meşgul edilmekte. Kanunsuz başörtüsü yasağı devam ediyor. Yüzbinler mağdura binler ekleniyor. Bu hususta “yasadışı yasağı anayasayla değiştirme” yanlışının dışında hiçbir şey yapmayan siyasî iktidar, meselenin politikleşmesinden âdeta memnun...
CHP’nin “çarşaf açılımı” tamamen siyasî mihverde tartışıladursun, AKP’nin özellikle başı açıklara kapıları açmasıyla karşılık vermesi, süregelen içi boş tartışmalarla seçmene “mesaj”ın bir parçası olara istimal edilmekte. Ancak bu tahterevalli siyaseti, yegâne alternatif gibi gösterilen AKP ile CHP’nin karşılıklı siyasî rant dışında fayda sağlamamakta, demokratikleşme ve özgürlüklere katkısı olmamakta…
DEMOKRATİKLEŞME DURUYOR
Güneydoğu üzerinde dehşetli oyunlar oynanıyor. DTP’liler daha önce telâffuzundan çekindikleri tâbirleri bile bile kullanıyorlar. Terör örgütünün sistematik bir biçimde tırmandırdığı eylemlere karşı, Anadolu’yu Barzani üzerinden “federasyon” fitnesine hazırlama plânı işleme konuluyor.
Karşılıklı tahrikler, “binbir birlik ve bütünlük bağları”na mukabil “tefrika”yı kışkırtan, “farklılıkları” öne çıkaran “ecnebî politikası”na sürüklüyor. Temel hak ve hürriyetlerin gelişmesi, insan haklarında ilerleme temennisi, vatanı ve milleti bölme ve parçalama politikasına dönüştürülüyor. Giderek hâriçten üflenen komplolarla ortak inanca, tarihe ve kültüre sahip olan ve bin sene birlikte cihad edip yanyana şehid düşen milleti birbirinden koparma ve kardeş kavgasıyla “ayırma senaryosu”na âlet ediliyor.
Diğer yandan AB’den, Ankara’nın müzâkere tarihi aldığı Aralık 2004’ten itibaren son dört yılda gevşek davrandığı ve özellikle Ekim 2005’te başlayan müzâkerelerde ciddî bir çaba göstermediği şikâyeti geliyor. AB temsilcileri, “vaat değil, icraat istiyoruz” diye resmen hükûmetin bu süreçte AB’yi âdeta unuttuğunu bildiriyorlar.
Ancak buna karşılık ekonomik krizle birlikte ayyuka çıkan yolsuzluklara, ihâleye fesad karıştırma iddialarına kamuoyunu tatmin eden doğru dürüst bir açıklama getirilmemekte; derhal “politik polemik” taktiği sahneye sürülmekte. CHP’li Kılıçdaroğlu’nun iki AKP Genel Başkan yardımcısının ardından bu kez Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı’yla atışması, gündemin baş konusu haline getirilmesi; Gökçek’in “patlatılan balon”la son demde devreye girmesi gibi…
Kısacası “karşıt” ya da “yandaş” medyanın da kaşımasıyla, kitleler yine siyasî kutuplaşma ortasındaki “atışmalar”a mahkûm ediliyor. Son bir yılda doğalgaza yapılan ve yüzde sekseni bulan zamlara yenilerinin ilâve edildiği vasatta belli ki polemik politikasıyla kamuoyu bir süre de bununla oyalanacak…
FÜTURSUZ SİYASET
Başbakan istediği kadar inkâr etsin; istediği kadar “statüko bizim lûgatımızda yer almaz” deyip AB sürecinde ezberleri bozduklarını söylesin. Vaziyet ortada. Partinin “kapatma davası” sonrasında her türlü tâvize teşne görünen siyasî iktidarın bu süreçte özellikle millet irâdesinin engellenmesini sindirdiği, altı yıldır hep askıya alınıp bir başka bahara bıraktığı düzenlemeleri, bu kez süresiz ertelediği herkesin mâlumu… Hükûmetin AB’ye uyum yerine, “ciddî ihtar”lı “kapatmama kararı”yla carî sisteme “uyumu” yeğlediği, “değiştireceğiz” dedikleri düzenle “entegre” olup demokrasi dışı odakların “emrine girme” zâfiyetini sergilediği, açıkça görülmekte. Milletin değerlerine bigâne kalıp demokrasi dışı mihrakların “hassasiyetleri”ne odaklandığı, bâriz bir şekilde gözlemlenmekte.
Bundandır ki özellikle inanç ve mânevî değerlere dair meselelerde, din eğitimi ve öğretiminde, demokratik eğitim hakkında ciddî kısıtlamalar ve noksanlıklar bulunmakta.
YÖK yasasından başörtüsü yasağına, imam hatiplerin katsayı mağduriyetinden Kur’ân kurslarındaki “yaş yasağı”na, YAŞ’ta yargısız ihraçların önünün açık bırakılmasından ceza yasasında inanç ve ifâde özgürlüğünü kısıtlayan, düşünceyi “suç” sayan maddelere kadar hâlen bir yığın antidemokratik tortu durmakta…
Yine bundandır ki sözkonusu “yerli hassasiyetler” nazara alınarak eğip bükülerek işe yaramaz hale sokulan “uyum paketleri”ni kararlılıkla düzetmeye bir türlü cesâret edilmemekte.
Başbakan ne derse desin, neticede “kapatmama kararı”, kapatmaktan beter etmekte. Öteden beri millet irâdesinin hakkını ve hukukunu korumada yalpalayan AKP siyasî iktidarı için bir “kırılma noktası” olmakta. AKP siyasî iktidarının, siyasetin sınırlanmasını ve millî irâdenin “vesâyet” altına alınmasını sindirdiğinin milâdı olmakta… “Gerekçeli karar”ın ardından “laikliğe aykırı eylemlerin odağı olmama” hesabına Meclis’in yasama yetkisinin kısıtlanmasına, antidemokratik dayatmalara “uyumlu” ve “teslimiyetçi” politikalarla katlandığı görülmekte…
Asimetrik tahrikle karşılıklı siyasî beslenmeye dayalı oy devşiren fütursuz politikalar bunun göstergesi…
06.12.2008
E-Posta:
[email protected]
|
