Eski tarihli sayılar
|
Selim GÜNDÜZALP |
|
İlk Namaz |
|
|
—Geçen haftadan devam— Yıllar sonra ilk defa abdest aldığı yerden doğruldu. Parmağında bir damla gözyaşıyla duruyordu. Bir yandan da duâlar ediyordu. “Affet Allah’ım! Bastona dayanıp, titreyen ayaklarla huzuruna gelmek, Sen davet ediyorsan kolay, Sen yol gösteriyorsan kolay. Henüz o yaşta değilim. Bastonum da yok. Elim, ayağım da titremiyor. Ama nedense, uzak kaldım davetinden, rahmetinden. Nasipsiz bir insan olmaktan, Sana mâlum, üzüntü duyuyor, ağlıyordum hep. Bu kadar mı yabanî, bu kadar mı uzağım bu dünyaya? Arada bir cami kapısı… İki dünyayı ayıran bu mu? “Hayır, Allah’ım, hayır… Rahmetin, içerde de, dışarıda da hep aynı. Ben ayırmışım, nefsim ayırmış, şeytan ayırmış; böyle göstermiş. Bölmüş dünyamı, bölmüş içimi. İçimi senden gayrı ne varsa, onunla doldurmuş. “Oysa baştanbaşa her yer Seninle doluymuş da, haberim yokmuş. Sen bana bu kadar yakınken meğer ben Sana bu kadar uzakmışım. Şimdi anlıyorum. Af diliyorum. Bu küçücük damlanın hürmetine, bir ömür yapılamamış her ibadetin âhını, feryadını ve dahi utancını, özrünü, tövbesini onda saklıyorum, onda tutuyorum, onda takdim ediyorum. Affet yâ Rabbi! Zerreyi güneş yap. Damlayı göl yap. Ruhumu tertemiz yap. Bir vaktin adımını, mazîden istikbâle binler adımların, binler niyetlerin ve ibadetlerin başlangıcı yap!...” dedi… Ve tam o sırada Ezan-ı Muhammedî “Allahuekber” diye, Alaaddin Hoca’nın Medine-i Münevvere’yi, oradaki günleri andıran o güzel sadâsı yükselmeye başladı. Ve şimdi “tıp” diye durmak, taş kesilip donmak zamanıydı. Bu ezan her defasında çarpardı onu zaten. Her okunuşunda kor bir ateş düşerdi yüreğine. “Yeter bu oyun!” dedi. “Son vereceğim artık. Namazsız, abdestsiz günlere elveda…” dedi. Ağır adımlarla yürüdü. Caminin dış avlusunda pembe çiçekler vardı. Bir bacağı sekerek yürüyen bir ihtiyarın elceğiziyle büyüttüğü, göz nuru döktüğü… Eski naylon yağmurluğuyla dolaşan o garip adamın armağanıydı o çiçekler. Neredeydi sahi? Epeydir gözükmüyordu. Hatta bir gün çekine çekine sormuştu ona: “Sizi uzun zamandır izliyorum. Ne yaptığınızı merak ediyorum.” demişti. Yaşlı adam: “Ne yapayım evlât? İşte dünyadan giderayak şu caminin bahçesinde benim de bir hatıram olsun istedim. Caminin avlusu taştan duvardan bir şey gibi göze soğuk görünmesin istedim. Elimdeki şu küçük gülleri ekip büyütmeye çalışıyorum burada.” Sabırlı adamdı. Her gün işinin başındaydı. Merhabalaşırlardı. Bir yazı da yazmıştı: “Lütfen güllere dokunmayınız.” diye. Bakarsan bağ, bakmazsan dağ olur derler ya, adamcağız bakışıyla mayalıyordu oraları. Her gün, ama her gün o da dikkat ediyordu, adam da. Ve küçük pembe güller büyüyordu. Kışın ortasında bile ne güzel bir manzaraydı bu. Her yeri kaplamıştı güller. Adamın dediği gibi, taş duvar, harika bir yeşillikle örtülüydü şimdi. İşte oraya yaklaştı. Bacağı seken adamın diktiği güllerin üzerine bir şebnem gibi bıraktı. Sonra ağır adımlarla hiç kimseye görünmeden içeri girmek istiyordu ve girdi çok şükür. İçerde loş bir yer seçip doya doya Ezan-ı Muhammedî’yi dinledi, dinledi ve ağladı. Çocukluğundan kalma o güzel günleri tekrar yaşadı. Tekrar doğdu namazla. Tekrar doğruldu duâyla, niyazla. Hayata tekrar tutundu o gün, o abdestle, o namazla, o duâyla, o secdeyle. Secdelerdeki o müstesna hâl ile. Çocukluğunda bıraktığı altın damlaları tekrar topladı aynı yerden. Secdeler, seccadeler, alnından öpüyordu onu adeta. Şairin de dediği gibi:
“Beni kimsecikler okşamaz madem; Öp beni alnımdan, sen öp seccadem…”
Ruhu yepyeniydi, dipdiriydi. Bedeni cilâlanmış, kalbi eskisi gibi değildi. Bütün paslardan arınmış, yeniden doğmuştu. İmanın ve inancın kudreti ne kadar da büyükmüş, bir kere daha anladı ve ağladı. İnsan, günde beş vakit böyle tazelenir de, temizlenir de, böylesine yenilenir de, hayatına bu yeniliği katar da, sonra o hayata neler katmaz ki?.. Neler kaybettiğini, kazandığı gün anlar insan. O gün, böyle bir gündü işte. Attığı ilk adımla anlaşılmıştı her şey. Hayata ilk adımını atar gibi ilk namazına adımını atanlara selâm olsun. Duâların arasına bizi de katanlara selâm olsun. Bizi de unutmasınlar inşaallah. Niyazımız budur. Biz de bu ilk adımı onlar gibi atmanın heyecanını duymalıyız ve onlarla beraber bu heyecanı duyacağız İnşaallah. Yeniden yaşamalıyız ve yeniden yaşayacağız İnşaallah. Güneşlerin en aydınlık vaktini, suların en berrağını, duâların en hasını biz de etmek, biz de solumak, biz de içimize çekmek istiyoruz. Doyasıya… İlk günün abdesti, ilk günün namazı ve niyazı gibi… Allahuekber… Allahuekber… Kâinat kardeşlerle beraber… Allahuekber… Allahuekber… Abdeste gösterilen itina, namazın mayasıydı. Namaz, abdestle başlıyordu. Bunu tâ çocukluğundan beri biliyordu. Ama işte… Hayat, tahsil, arkadaş, çevre, dış ülke, okumak derken hayatın ana gayesi onu alıp nerelere götürmüştü. Kucağında hüzün dolu bir ömrün solgun yaprakları duruyordu. Silkeledi. Silkindi. “Allah” dedi ve dirildi. Şimdi artık çok uzaklarda değildi. Yakındı. Çok yakındı Rabbine. Bulutların selâmını alacak kadar, bulutlardan gelen her bir damlayı O’ndan bilecek kadar yakındı. Rüzgâr esse, O’ndan bir rahmet esintisi, bir baş okşamasıydı, bir yüz okşamasıydı. Annenin o yumuşacık elleriyle evlâdını sever gibi, okşar gibi, rahmetin eli de yüzünü okşuyordu. Bunu tâ en başından, çocukluğundan beri biliyordu. Hiç unutmamıştı o günleri. O günleri çok özlüyordu. Abdesti çok seviyordu. Çok ama… Çok… Araya yıllar girmişti, yıllar… Keşke sular kesilse de bir karanlık köşede gözyaşlarıyla abdest alsaydı. Ve o günleri yaşıyordu şimdi. Evet, sular, yaşlar birbirine karıştılar, çağladılar, coştular. Ummanlara karıştılar. Yıkadılar, pakladılar, akladılar. Ruhunun arındığını, kalbinin atışlarının değiştiğini hissediyordu. Adım atışındaki kararlılık bile farklıydı. Niyet ne kadar önemliydi. Ne kadar büyük bir ibadetti niyet. Belliydi. Niyetsiz ne abdest olur, ne de namaz. Hayat, baştan sona bir niyetti adeta. Belliydi işte, belliydi. Günahlar damla damla dökülüyordu sanki. Kirler, yıllar yılı içinde birikmiş, kireçlenmiş olan nice paslar, o eski günahlar tek tek dökülüyordu sanki. Abdestini o kadar dikkatle almıştı ki, mazide kalan yılları tek tek yaşadı o gün. Ve o sonsuz rahmetine Rabbinin, hayran kalıyordu. Bir su damlası, büyümüş, adam olmuştu. Kaytarmış, kaçmıştı, çağrısından uzaklaşmıştı, ama sonunda yüreği daha fazla dayanamadı ve dâvete icabet etti. Aradığını secdelerde bulmuştu. "Namazda ruhun, kalbin ve aklın büyük bir rahatı vardır. Hem, cisme de o kadar ağır bir iş değildir." (Bediüzzaman) Bu cümlenin hakikatini ruh ve bedeninde zerre zerre yaşıyordu sanki. Şadırvandaki bir su damlası gibi o da akıp gidiyordu adeta. Aklanıp, paklanıp gidiyordu. Yılların kirleri, günahları, isleri, pisleri dökülüp gidiyordu. “Cömerttir bizim şadırvanın suları.” diyordu bir ihtiyar, caminin müdavimlerinden bir ihtiyar. Birkaç gün evvel oradan geçerken duymuştu bu sözü o ihtiyardan. “Cömerttir bizim şadırvanın suları, cömerttir…” Bu sözün mânâsı yankılanıyordu kulaklarında. “Cömerttir bizim şadırvanın suları, cömerttir…” Kaç açı doyurmuş, kaç muhtacı beslemiş, kaç yoksulu zenginleştirmiştir bu sular. Kim bilir? Kaç günahkâr yüzü ak ekmiştir bu sular. “Cömerttir bizim şadırvanın suları, cömerttir…” Orhan Camii’nin bahçesinden girip de, camdan içerideki cemaati seyredip, onların namaz kılışlarına ağladığı günleri hatırladı. “Allah’ım, bana da nasip et. Beni de onların içine al!” dediği günleri hatırladı. Ağlıyordu. Duâları kabul olmuştu. Önce niyet. Kanatlanmadan uçmak yok. Niyet, amellerin kanadıydı. Bir vakit aramakla geçmişti ömrü. Bir türlü bulamıyordu o vakti. Meğer o vakti bulmak için de niyet gerekti. Bak hele şu işe… Demek ki bir adım atamayanın ve buradan içeri giremeyenin mânisi yine kendisiydi. Ah, dünyada ne engeller aşıp da ilerlemiştik, ne tepeler, ne dağlar keşfetmiştik de, Allah adına atılacak bir adım için mecal yoktu. Oldu mu ya? Oldu mu? Gözü görsün de dili söylemesin insanın, olmazdı… Yükü gözyaşı olan gemiler gibiydi. Şerde inat edeceğine hayırda sebat etmek gerekti. İşte her şeyin özü özeti buydu. Doğduğuna, yaşadığına pişman olduğu günler gerideydi artık. Kendi derdi yetmezmiş gibi fuzûlî bir yığın işle oyalandığı günler geride kalmıştı artık. Nefsin, şeytanın defterini dürdü. Hakta sebat etti. Sabretti. Yürüdü… Amanı zamanı yokmuş meğer. Bismillah deyip, niyetine girip, tez elden başlamak gerekmiş meğer. Kim düşmanı, kim dostu, o gün fark etti. Örsle çekiç arasında kaldığı günler geride kalmıştı. Hatırladı sevgili dedesinin o güzel sözünü. Anneciği de sık sık tekrarlardı ya, doğruymuş: “Namaz, yolda bırakmaz.” Bırakmamıştı işte, bırakmamıştı. Ayakkabılarını giyerken elinden düşüp ters döndüler. Güldü. Mırıldandı: “Eh, bugüne kadar hep onlar bana giydirdi, bugün de ben şeytana pabucu ters giydirdim.” Ve su gibi aktı. Şadırvandan geçerken abdest aldığı yere uzun uzun baktı. Gözyaşlarını kimse görmesin diye sakladı. “Haydi, yeni bir gün başlıyor. Haydi bakalım, Bismillah…” dedi. O gün yepyeni bir sayfa ömrüne açtı. Su gibi aktı, gitti.
Not: Bu yazının ilham kaynağı olan Dr. Sadık Ağabey’e, Cihat ve Tarık kardeşlerime ve bu yolun talihli yolcularına duâyla… 24.10.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
