Eski tarihli sayılar
|
Cevher İLHAN |
|
“Pinoche zihniyeti” yargılanmalı… |
 |
|
Ankara geçtiğimiz haftayı da “belge” tartışmalarıyla geçirdi. Ancak başta 12 Eylül darbecilerini koruyan ve kollayan 27 yıldır yürürlükteki “Anayasanın Geçici 15. maddesi”nin kaldırılması, “darbe lideri” Evren Paşa’nın “intihar ederim” şantajı ve 28 Şubat’ın başaktörü Çevik Bir’in “Amerikancı darbe girişimi”den dolayı ifâde vermesi, Türkiye’de darbe dönemlerinin ve darbecilerin yargılanmasını ciddî olarak gündeme getirdi. Bu açıdan Başbakan Erdoğan’ın 12 Eylül darbecilerinin yargılanmasını engelleyen maddenin kaldırılması “ciddî teklifleri” daha baştan “sulu bir şaka” olarak yorumlaması dikkat çekici. Belli ki Erdoğan, salt 2003’ten bu yana AKP iktidarı dönemindeki “darbeye ortam hazırlamalara” ve “darbe teşebbüsleri”ne dair “belge”lerin soruşturulmasının ötesine geçmesinden pek yana değil. Oysa Türkiye’nin gerçek bir demokrasiye geçmesi ve antidemokratik zihniyetin devletten tasfiyesi için 27 Mayıs’tan 28 Şubat’a “başarılan”-başarılmayan, olan-olmayan bütün darbelerin ve darbe teşebbüslerinin, andıçların, “darbe günlükleri”nin tek tek yargılanması gerekli… Evren’in “intiharı”na gerek yok. Çünkü mesele, 92 yaşındaki Evren’in bir “Pinoche” olarak hayattaki iki Millî Güvenlik Konseyi arkadaşı ile birlikte yargılanması da değil. 12 Eylül ihtilâli hükûmetlerinde görev alanların, darbenin Danışma Meclisi üyelerinin ve üst düzey sorumlularının yargı önüne çıkarılması, Türkiye’de sistemin içindeki ayrıkların temizlenmesi ve demokrasinin arınması açısından büyük önem taşıyor… Bu konuda, “92 yaşıma geldim, artık fazladan yaşıyorum” diyen Evren Paşa’nın, “Beni yargılamak isteyenlere, memleketin o günkü halini hatırlatmak isterim; günde 20-25 kişi öldürülüyordu” deyip “biz durup dururken mi bu işe girdik” demesi, darbelerin ve darbecilerin sakat mantığını ortaya koyuyor. Belli ki Evren, darbe için kargaşa ve kaos ortamına zemin hazırlamak hesabına dahilî ve hârici mihrakların işbirliğiyle alevlendirdikleri anarşi ve terör fitnesini darbeye “gerekçe” gösteriyor. Yani kerâmeti kendinden menkul. Oysa sıkıyönetimle her türlü yetki ve imkân verilen askerlerin anarşiyi durdurmak yerine darbe ile yönetime el koymalarının hiçbir hukukî ve yasal dayanağının olmadığı, anarşi ve terörün hiçbir zaman “darbe”ye gerekçe olamayacağı, gün gibi ortada. Evren Paşa’nın bütün darbeciler gibi, “TSK İç Hizmet Kanununun 35. maddesi”ni ileri sürmesi, doğrusu tam bir çarpıtma. Gerçekten, “Silâhlı Kuvvetlerin vazifesi; Türk yurdunu ve Anayasa ile tayin edilmiş olan Türkiye Cumhuriyetini kollamak ve korumaktır” ibâreli madde ile öncelikle Anayasa’nın ilgâsının mantığı nedir? Sözkonusu yasanın da meşruiyetini aldığı Anayasayı ortadan kaldırma garâbeti nerede görülmüş? Bir “yasa maddesi”yle millet irâdesinin temsilcisi Meclis’in tasfiyesi, meşru hükûmetlerin alaşağı edilmesinin hangi “yasal” dayanağı olur? Keza Evren’in, “1982 Anayasasının halkın oyuyla kabul edildiği” iddiasının da altı boş. Zira 82 Anayasasının ne tür demokrasi dışı baskılarla “kabul edildiği” hâlâ hâfızalarda. Anayasa taslağını eleştiren gazete ve mecmuaların kapatıldığı, yazıların cezâlandırıldığı, aleyhte yazanların ve konuşanların derdest edildiği arşivlerde. “Referandum” sürecinde silâh zoruyla devletin başına geçmiş bir “devlet başkanı”nın, “hayır” demenin yasak olduğu “tek yanlı propaganda”yla devletin bütün mekânizmalarını âlet etmesi, devletin tek kanalı TRT’yi tek yönlü olarak kullanması, göz göre göre halka yapılan tehditler ve şantajlar zihinlerde. Gerçek şu millet, darbeciler eliyle topyekûn bir devlet kuşatması ve tehdidiyle karşı karşıya kalmış; ve “darbeciler biran önce gitsin” diye “def-i belâ” kabilinden ortaya koydukları ve “ihtilâl lideri”ni de otomatikman “Cumhurbaşkanı” yapan “komedi”ye “evet” diyerek güyâ başından savmış! Kısacası Bediüzzaman’ın, “Evet, kahr (zorlama) ve cebir (baskı) ile zâhirî bir hâkimiyet, sathî bir tahakküm, kısa zamanda ibkâ edilebilir (sağlanabilir.) Tehditlerle, korkularla, hîlelerle, efkâr-ı ammeyi başka bir mecrâya çevirtmek mümkün olur. Fakat, tesiri cüz’idir, sathîdir, muvakkat (geçici) olur; muhâkeme-i akliyeyi az bir zamanda kapatabilir” hakikati tecellî etmiş. (İşârâtü’l-İ’câz, 164) Gelinen noktada “çok geç” de kalınsa, 15. maddeden yargılanacak sanık bulmakta zorluk da çekilse, kala kala Pinoche gibi Evren ve iki arkadaşı da kalsa, 12 Eylül’den başlanarak bütün darbelerin ve darbeciliğin yargılanması, demokrasinin geleceği açısından oldukça önemli. Ankara bu fırsatı iyi değerlendirmeli. Aksi halde sivil yargıya intikal eden “belge” ile başlayan tartışmaların “Ergenekon iddianâmesi” çerçevesinde darbelerin ve darbecilerin hesap vermesi safhasına gelmesi fırsatının değerlendirilmemesi büyük bir vebâl olacak… AKP iktidarı, bu fırsatı, günübirlik politik hesaplarla heba etmemeli… 29.06.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
