Boğuşan siyaset, kulvar dışını tartışıyor. Bu durum, demokrasiye ve ülkeye hizmet etmesi gereken siyaseti ifsad ediyor…
Bu ifsadla üzerinden 12 yıl geçtiği halde Türkiye hâlâ 28 Şubat darbesi sürecini tartışmış değil. Başbakan ve anamuhâlefet partisi lideri, bu “kara gün”de bile birbirlerine “kırk fırın ekmek yemen lâzım”, “adam olmamak” ve “yalan-dolan” isnadında bulunuyorlar. İktidarıyla, anamuhalefetiyle siyasetin 28 Şubat “postmodern darbesi”ni “teğet” geçmesi, demokrasiyi rafa kaldıran sürecin etkilerine değinmemesi, bir kelimeyle de olsa “meşruiyetini” tartışmaması dikkat çekici…
O denli ki Erdoğan, fabrikasında uyuşturucu hapı ürettiği ortaya çıkan ve tutuklanan alkolik “sahte şeyh”lerle icâd edilen 28 Şubat sürecine hiç değinmiyor. “İrtica tehdidi” uydurmasıyla Türkiye’yi fişleyerek Refahyol hükûmetini ıskat eden ve devreye sokulan siyasî aktörlerle “tezgâh”ı işletenlere bir şey demiyor. “Bu defa işi silâhsız kuvvetler halledecek” manşetleriyle darbe sürecine destek veren mâlûm medyayı, bu siyasî cinâyetlerinden değil, bugün siyasî iktidara destek vermediğinden dolayı eleştiriyor.
“İrtica ile mücadele ve laikliğe hizmetlerinden dolayı” Amerika’daki Yahudi lobisinden cesâret madalyası” alan, JİNSA’da savaş ve işgal taraftarı neoconlara, tankları sokaklarda yürütmekle “demokrasiye balans ayarı verdiklerini” övünerek anlatan darbenin mimarlarına hiçbir târizde bulunmuyor.
28 Şubat’ın yıl dönümünde, ne 12 Eylül ihtilâlini, ne 12 Mart muhtırasını, ne 27 Mayıs darbesini ve ne de 28 Şubat postmodern darbesini kınıyor. Seçim meydanlarında halka karşı eski ve yeni darbeleri, darbecileri toptan “teğet geçiyor.” Lâkin otuz yıl öncesine giderek hâlâ “dün dündür, bugün bugündür” tâbiri üzerinde siyasî spekülasyon yaparak eski politikacıları diline doluyor…
İLİŞKİLERDEKİ GARÂBET
Diğer yandan önceki iktidarlardan “farkını” anlatmak için baştan beri partisini kayıtsız şartsız destekleyip parlatan medyanın iktidara arka çıkan yayınlarını topa tutan Erdoğan’ın, yolsuzluklarla ve fesad karıştırıldığı iddia edilen ihâlelerle ilgili haberleri öne çıkaran “bir kısım medya”nın “bir kısmı”na “meydan savaşı” açıp veryansın etmesi de ibret-i âlem…
Yüzlerce trilyon borçlarını ötelediği bu “bir kısım medya” ve anamuhalefetin işbirliği hakkında “Her sabah yandaş gazetelerini açıp boy boy fotoğraflarını görüyorlar; medyadan kılavuz olmaz, kılavuzu karga olanın…” diyen Erdoğan’ın bu söylemi doğrusu gülünç geliyor.
Zira kuruluşundan birkaç ay sonra iktidara getirilen ve baştan beri bu medyaca kayıtsız şartsız desteklenen Erdoğan’ın partisi oldu. Bu gazetelerde Erdoğan ve arkadaşlarının “boy boy fotoğrafları” çıktı. Aynı yayın gruplarına mensup televizyonların ekranlarında âdeta “icraatın içinden” gibi her gece arz-ı endam ettiler, hâlâ da etmekteler…
Siyasî garâbetler iç içe. Başta Demokrat Parti geleneğinden gelen merkez sağın temsilcisi ve AKP’nin tepkisiyle iktidar olduğu 28 Şubat “postmodern darbe”nin mağduru Doğru Yol Partisi olmak üzere—şimdi de Demokrat Parti—bugünkü siyasî iktidarın siyasî rakipleri yine aynı medya tarafından unutturulmakta. AKP’nin en küçük toplantısını haber veren mâlûm medya, bu süreçte DP’nin mitinglerini vermedi, vermemekte...
Gerçek şu ki sadece “medyanın alışkanlıkları” bozulmuş değil, medyanın medhiyelerine alışmış ve yıllardır tek parti dönemine ilişmeyip merhum Menderes’ten bu yana “eskiyi kötüleyerek” siyaset yapan “gömlek değiştirmiş” siyasetçilerin de alışkanlığı bozulmakta.
KARALAMA KAMPANYASI
Siyasetteki tıkanma ve çarpıklıklar, sadece Başbakan’ın ekonomik krizi beylik lâflarla örtbas etmeye kalkışmasıyla kalmamakta. Türkiye’nin gerçek gündemini de kapatmakta.
Öylesine ki “Yassıada dâvâsı”ndan sonra Türkiye’nin en çok sanıklı “Ergenekon soruşturması”nı bile gölgede bıraktırmakta. Dahası “Bu işin peşini bırakacak değiliz” diyen Başbakan’ın peşinden “Gelecekte bizim için de bedeli olacak” demesi ve diğer gelişmeler, dâvânın seyrindeki kırılmanın ilk sinyallerini vermekte…
Görünen o ki mahalli seçim sath-ı mailinde “dosya savaşları”yla kızışan siyaset rayından çıkmış. CHP’nin “Ergenekon dâvâsı”nda yaptığını AKP “Deniz Feneri dosyası”nda yapıyor. Siyasî gerginlik ve tartışmalar ortasında dosyaların mâhiyeti değil, “geliş şekli” ve hangi dosyanın “gerçek” hangisinin “sahte” olduğu tartışmasıyla asıl mesele gözardı ediliyor. Bunların karşılıklı siyaset malzemesi yapılıp seçim sürecinde popülist politikalara sürüklenmesi, siyaseti çözüm ve proje üretmekten uzaklaştırıp bir nev'î “atışma” ve “suçlama” aracına dönüştürüyor.
En vâhimi de “politik polemik”lerle zehirlenen siyaset, “karşıt” ya da “yandaş” medyanın da kaşımasıyla, kitleler etnik, mezhebî, bölgesel ayrışmalar üzerinden siyasî kamplaşma ve kutuplaşmanın içine itiliyor. Daha önce “federasyon raporu” hazırlayan DTP Genel Başkanı Türk’ün Meclis grubunda “Kürtçe konuşması” üzerindeki tartışmalar bunun son örneği.
Türkiye’nin demokratikleşmesi ve siyasetin doğru yörüngesine oturması için bir an önce bu “zehirli siyaset”ten kurtulması gerekmekte. Aksi halde bu zehirli siyasette bir partinin fazla oy almasının, birkaç belediyeyi kazanmasının ülkeye, millete ve demokrasiye faydası olmayacak. Son altı yıldır olmadığı gibi…
02.03.2009
E-Posta:
[email protected]
|
