Siyaset garip bir gündem kayması içinde. Âdeta bir orta oyunu oynanıyor. Seçmene karşı gündelik manevralarla gözboyama politikalarla “atışma siyaseti” yapılıyor.
Seçime bir ay kala meydanlarda “tencere dibin kara, seninki benden kara” söylemlerinin ötesinde hâlâ ortaya bir şey konulmuş değil. Türkiye’nin gerçek gündemi değil, siyasetin kirlilikleri konuşuluyor.
Türkiye’nin birinci meselesi olan “demokratikleşme”, “yeni anayasa” ve “ekonomik krize karşı tedbir” gündemde yok. Başbakan ve anamuhalefet lideri, “yolsuzluk dosyaları” üzerinden kamuoyunun önünde kapışıyorlar. Milletin taleplerini yerine getirmeyen siyasî iktidar, “atışma siyaseti”yle halkı birbirinin yegâne alternatifi gösterilen AKP ile CHP arasında tercih cenderesine sokmakta. Her iki cephe de siyasî kamplaşma ve kutuplaşmayla seçmeni paylaşıp kendine mecbur etme stratejisi gütmekte.
Ne binlerce işyerinin kapanması, ne işsizler ordusuna yüzbinlerin eklenerek milyonları aşmasıyla vâhim boyutlara ulaşan ekonomik kriz, ne esnafın siftah yapamaması, ne dibe vuran ve köylüyü çiftçiyi perişan eden tarım politikaları… Başbakan, miting meydanlarında “Bakın Amerika’da bile işsizlik artıyor” diyerek âdeta “bu işin çâresi yok” dercesine, garip duruma düşmekte…
Ne siyasetin demokratikleşmesi için söz verilen siyasî partiler ve seçim yasasının düzeltilmesi, ne Türkiye’nin eğitim konusu, ne sağlık meselesi… Hepsi gündem dışı.
TÜRKİYE’NİN ASIL
GÜNDEMİ DEVRE DIŞI…
Belli ki iktidar ve Meclis’teki muhalefet, Türkiye’nin asıl gündeminden sapmada bir nevi örtülü bir işbirliği içinde. Kayıkçı kavgasına dönüşen asimetrik tahrikle karşılıklı siyasî beslenmeden memnun…
Meclis’te grubu bulunan partilerin ortaklaşa hazırladığı, parlamentonun hantallığını ortadan kaldırıp daha modern bir çalışma sistemine kavuşması adına demokratik denetimi devre dışı bıraktıran ve yürütmeden hesap sorma müessesini daha da zayıflatan, olağanüstü görüşmeler dışında Meclis televizyonunun canlı yayınlarını kaldıran yeni “Meclis İçtüzüğü” taslağındaki işbirliği bunun açık bir örneği…
Oysa Türkiye’nin önünde bir yığın iç ve dış hayatî konu duruyor. Güneydoğu meselesinde hiçbir gelişme yok. Irak’ın parçalanması projesi ve “Kuzey Irak kukla devleti” adım adım devreye sokuluyor.
“Terör kartı” bölgedeki ecnebi işgalcilerin elinde. Ankara, “stratejik müttefiki” ABD, “derin stratejik ilişkileri” sürdürdüğü İsrail ve her yıl milyonlarca dolar verdiği Amerika’daki Yahudi lobisince “Ermeni soykırımı” şantajı ile karşı karşıya…
Bu arada her yıl üniversiteyi hak kazanan yüzbinleri mağdur eden kanunsuz başörtüsü yasağı ve antidemokratik dayatmalar devam ediyor. “Anayasa değişikliği”nin Anayasa Mahkemesi’ne takılmasıyla bu konudan peşinen vazgeçilmiş. Özellikle inanç ve mânevî değerlere dair meselelerde, din eğitimi ve öğretiminde, özgürlüklerin kısıtlanması, demokratik eğitimdeki problemler hâlâ sürünecemede.
YÖK yasasından başörtüsü yasağına, imam hatiplerin katsayı mağduriyetinden Kur’ân kurslarındaki “yaş yasağı”na, YAŞ’ta yargısız ihraçların önünün açık bırakılmasından ceza yasasında inanç ve ifâde özgürlüğünü kısıtlayan, düşünceyi “suç” sayan maddelere kadar hâlen bir yığın antidemokratik tortu olduğu gibi durmakta…
AB müzâkereleri tıkandığı yerde kalmış. Yeni Başmüzâkereci atandı, lâkin AB ile ilişkileri canlandırmaya yönelik çabalar siyasî şovun ötesine geçmedi, geçemedi. Keza Kıbrıs konusu da hâlâ çözümsüzlük içinde, hiçbir olumlu adım atılmış değil. IMF ile varılan kredi anlaşmasının açıklanması bile seçim sonrasına öteleniyor. Özetle seçimler yaklaştıkça kızışan “dosya savaşları” ve siyasî atışmalar için bunların hiçbirine çözüm getirme irâdesi ortaya konulamamakta. Demokratikleşme ertelenmekte…
“DÜELLO SİYASETİ”YLE
BASİT OY HESAPLARI…
Sadece meydanlarda bol bol karşılıklı suçlamalar var; ama demokratikleşme, yapısal reformlar, AB uyum yasalarına dair projeler yok.
O denli ki “çözüm”ün muhalefetin değil, iktidarın işi olduğu çarpıtmasına başvurulmakta. Başbakan seçim kürsülerinde diğer partileri görmezden gelip özellikle CHP ve MHP’yi muhatap alarak “İşsizlik için bir projeleri varsa getirsinler, uygulamazsam siyaseti bırakırım!” türü garip sözler sarfetmesi, siyasetin içine girdiği çarpıklığın bir göstergesi.
Başbakan’ın Almanya’dan beşbuçuk ayda ancak getirtilen “Deniz Feneri dosyası”nı kastederek “Kırtasiyecide kırmızı bir dosya eline vermişler” cümlesiyle meseleyi kamuoyunun en hassas olduğu konuları hafife alması, bunun bir başka örneği…
Adalet Bakanı’nın, seçim bölgesinde bir sandalye üstüne çıkıp, “Hükûmetle zıtlaşan, kavga eden yerel yönetimler her projelerini Ankara’dan geçiremiyorlar” çıkışı, iktidar partisinden olmayan belediyelerin işlerinin Ankara’da zorlaştırılacağının açık itirafı.
“Ankara’daki iktidar partisi”ne atıfta bulunan Bakan, “parti ismi vermedim” diyor; ardından da “Bana gelen belediye başkanını bir işi için başka bakan arkadaşlara gönderdiğimde ‘Hangi partiden?’ sorusuna ‘bizim partiden’ demezsem mahcup olurum” açıklamasıyla “özrü kabahatinden büyük” vartaya düşüyor. Kısacası mahallî seçimler yaklaştıkça kömürden, erzaktan, buzdolabına varan siyasî rüşvetlerle “biz ve ötekiler” ayırımı üzerinde yozlaşan siyaset, yakın siyasî tarihte görülmemiş ucuz şantaj ve tahditlerle, komplolarla daha da çürümekte.
Günübirlik tartışmalarla kamplaşma ve kutuplaşmadan ciddiyetsiz, sinik, vesâyet altında hiçbir ülke meselesini ele almayan, projesiz, faydasız, rakibini tahrikle karşılıklı oy devşirme oyunu içinde fütûrsuz ve anlamsız politikalara dönüşmekte…
Türkiye biran evvel bu anafordan kurtulmalı. Aksi halde halka hizmetten yoksun basit oy hesapları üzerinde dönen “düello siyaseti”yle yalnız siyasetin değil, Türkiye’nin gündemi kayıyor…
25.02.2009
E-Posta:
[email protected]
|
