Eski tarihli sayılar
|
M. Latif SALİHOĞLU |
|
Bayramda konuşulanlar |
 |
|
Bayram ziyaretlerinde evlerde, dost meclislerinde konuşulmasını, sohbet mevzuu olmasını kuvvetle muhtemel gördüğümüz bazı konulara çok kısa da olsa değinmeye çalışalım.
Sonucu belli, nafile uğraşlar
Vatandaşın iktidardaki hükümet yetkililerine yönelttikleri sorular ve aldıkları cevapları aşağıdaki gibi özetlemek mümkün...
Soru: Ey hükûmet! N'oldu şu meslek liselilerin "katsayı" meselesi? Cevap: Biliyorsunuz biz uğraştık, ama olmadı. Mağduriyet, maalesef devam ediyor.
Soru: N'oldu şu başörtüsü hürriyeti? Cevap: Valla biz uğraştık, ama netice alamadık. Mağduriyet devam ediyor.
Soru: N'oldu şu "açılım" meselesi? Cevap: Biliyorsunuz, biz çok uğraştık. Ancak, beklentileri karşılayamadık; henüz bir hal çeresini bulamadık.
Soru: N'oldu şu "ıslak imza" meselesi. Cevap: Biliyorsunuz, biz elimizden geleni yaptık. Elimizden gelemeyeni ise maalesef yapamadık.
Soru: N'oldu şu hastahanelerdeki muayene ve eczahanelerdeki fiyatlandırma meselesi? Neden sürekli değişiyor ve bir türlü rayına oturmuyor? Cevap: Biliyorsunuz, bu konuyla yıllardır uğraşıyoruz; uğraşmaya devam ediyoruz.
Soru: Maddî kriz kısa sürecek, teğet geçecek diyordunuz. Bir yıl geçti, kriz derinleşerek devam ediyor? Cevap: Teğet geçer demek, zarar vermeyecek demek değildir. Uğraşıyoruz işte.
Soru: Başbakan, Cumhurbaşkanı, Meclis Başkanı, YÖK Başkanı, AYM Başkanı... hep uyumlu görünüyorsunuz da neden şu meseleleri halledemiyorsunuz? Sizi kim engelliyor? Cevap: Hükûmetimiz, bütün sorunların üstesinden gelebilecek güçtedir. Hamdolsun.
Soru: Evet, hamdolsun. Fakat, bu gidişle adınız "Uğraştık, ama çözemedik hükümeti"ne çıkacak; haberiniz olsun. Cevap: Al sorularını da git burdan!
Dersim'de analar ağladı mı?
CHP'li Onur Öymen'ın "Analar hep ağladı. Çanakkale'de, Dersim'de, son terör olaylarında da hep ağladı analar" demesiyle birlikte, yakın tarih, özellikle 1937 tarihli Dersim Fâciası konusu, gündemin ilk sıralarına tırmandı. Tırmanış, hız kesmeden devam ediyor. Şimdiye kadar ortaya çıkan bilgi ve belgeler, Dersim'de o tarihte anaların ağlamadığını, daha doğrusu ağlayamadığını gösteriyor. Zira, evlâtları katledilen Dersimli analar da acımasızca öldürülmüşler. Dolayısıyla, ağlamaya, yas tutmaya dahi fırsatları olmamış.
Enaniyet engeli
Bir televizyon programında konuşan koca koca tarihçiler "Said Nursî'nin yazdıklarını anlayamıyoruz" demişler. Beş–altı asır önceki vesikaları rahatlıkla okuyup anlayabilen bu deve dişi gibi adamların neden böyle konuştuklarını düşündüm. Fikrime iki nokta takıldı. Birincisi: Yalan söylüyorlar. Zira, aleyhte konuşunca "anlamışlar gibi" konuşuyorlar. İkincisi: Anlamıyor olabilirler. Zira, "ilmî enaniyet" sahibidirler. Said Nursî'nin eserleri olan Risâle-i Nur'da "enaniyet"in her türlüsü merduttur, reddedilmiştir. Dolayısıyla, "ene"sini terk etmeyen, o kudsî nurlardan istifade edemiyor. Müellif–i muhterem, kendisi için de "Said, tam toprak gibi mahviyet ve terk-i enaniyet ve tevazu-u mutlakta bulunmak şarttır" diyor. (Kastamonu Lahikası, s. 18)
Dersim kronolojisi
25 Aralık 1935: Dersim'in ismini değiştiren "Tunceli Kànunu" çıkartıldı.
Ocak 1936'tan itibaren: Alevilerin yoğun şekilde yaşadığı coğrafya, askerî abluka altına alındı. Askerî Mahkeme kuruldu. Her tarafa karakol inşa edildi. Bölgenin hem valisi, hem de komutanı olarat Abdullah Alpdoğan Paşa getirildi. Aşiretlerle güvenlik kuvvetleri arasında yer yer çatışmalar yaşandı.
1937 Baharı (Mart): Yeniden alevlenen çatışmaların şiddeti daha da arttı. İsyancı-sivil halk ayrımı yapılmadan, bölgede kitle imha silâhları kullanıldı. Diyarbakır'dan kalkan savaş uçakları, halkın üzerine bomba yağdırdı. Mağaralara sığınanlar, zehirli gaz bombalarıyla imha edildi. Topluca yakma ve kurşunlama şeklinde katliâmlar yapıldı. Zaten devletluların vermiş olduğu emir de "Tek canlı bırakmayacak şekilde imhâ" idi. (Bir şahit: Yarbay Hulusî Yahyagil)
25 Ekim 1937: Başbakanlıktan istifa eden İsmet Paşanın yerine Celal Bayar getirildi. Operasyonlar devam ediyordu. Bayar, gelişmelere seyirci olmanın ötesinde herhangi birşey yapamadı. İnisiyatif, hükümete re'sen başkanlık yapan Reisicumhur ile Genelkurmay Başkanı Fevzi Paşa'nın elindeydi.
15 Kasım 1937: Seyit Rıza ve arkadaşları Elazığ'da idam edildi.
10 Ağustos 1938: Aralıklı şekilde devam eden operasyonlara son verildi. Can kaybının bilânçosu, on binlerle ifade ediliyor. Net rakam bilinmiyor.
10-30 Ağustos 1938: Kurtulanlar toplanıp Batı Anadolu'nun muhtelif yerlerine sürgün edildiler. Sürgün edilenlerin önemli bir bölümü, kısmî serbestliğin tanındığı 1940'lı yıllarda memleketlerine geri döndü.
NOTLAR: 1) Bütün din kardeşlerimin Kurban Bayramını tebrik ve tes'id eder, bu bayramın insanlık âlemi için huzur ve saadete vesile olmasını Rabbimden niyaz ederim. 2) Yakın tarihteki saptırmalara dair yazılar, bayram sonrasında kaldığı yerden devam edecek. MLS 30.11.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
