Eski tarihli sayılar
|
Sami CEBECİ |
|
Dicle Kent bir başka güzeldi |
|
|
Elimdeki bilete göre uçağın en sonundaki koltuk görünüyordu. Niyet halis olunca, mutlaka orada anlatmak arzu ettiğim hakikatlere muhtaç insanlar olmalı diye düşünerek ilerledim. Orada birbirine benzeyen iki genç oturuyordu. Hayırlı yolculuklar diledim. Teşekkür ettiler. Ercan ve Ekrem kardeşler biraz düşünceli, hattâ sıkıntılı görünüyorlardı. Meğer, babalarının ağır hasta olduğu haberiyle memleketlerine gidiyorlarmış. Bir saat boyunca hastalık, ölüm, âhiret ve ibâdet üzerine sohbet ettik. Ayrılmadan önce okuduğum Yeni Asya gazetemi hediye ettim. Çalıştıkları Alanya ilçesinde bulunan kardeşlerin telefonlarını vererek onlarla görüşmelerini söyledim. Tekrar buluşmak dileğiyle vedalaştık. Sonradan öğrendiğime göre babaları vefat etmiş. Hava alanında, bizi derse dâvet eden Ahmet Bozkurt, Mustafa Ergün, Hasan ve Celâl Beylerle buluştuk. Hasan kardeşin evinde bir müddet kaldıktan sonra, akşam dersine kadar Dicle Kent semtini dolaşmaya başladık. Arkadaşlar etraf hakkında bilgi veriyorlardı. Burası yeni ve modern bir yerleşim merkeziydi. Lüks villaların da bulunduğu bu semtte her taraf yüksek ve kaliteli apartmanlarla doluydu. Dicle Kentte, adını hiçbir yerde duymadığım camiler de yapılmış. Bir kısmının inşaatı hâlen devam ediyordu. Mustafa Uzun adındaki hamiyetli bir Nur Talebesi hayatını bu işe vakfetmiş. Belediyeye âit nerede bir ibâdethane arsası varsa, bilgisayar kurslarından aldığı mimarî proje tecrübesiyle caminin plânını çiziyor, kendi maddî imkânlarıyla başlatıyor, onun inşaatı devam ederken bir diğerini hayata geçiriyor. Kendisini yürekten tebrik ediyoruz. İlk ziyaret ettiğimiz yer, Dicle Kent Camii’ydi. Kubbeli ve çift minareli mükemmel bir cami. İkincisi, Cebel-i Nur Camii. Üç katlı, üç veya dört bin kişi kapasiteli muhteşem bir camiydi. Yol üstünde giderken gördüğümüz Gavs-ı Geylâni Camii. Diğeri, Bediüzzaman Camii. İmamlığını yapan Abdurrahman Hoca, cami hakkında bir hayli bilgi verdi. Öbür taraftaki, Hz. Mehdi Camii. Böyle cami isimlerini sadece orada görüyordum. İnşaatları devam ediyordu. İkisi de muazzam camilerdi. Hepsinde Mustafa Uzun Ağabeyin teşebbüsü vardı. Aynı akşam, Dicle Kent hizmet merkezindeyiz. Geniş bahçeli ve iki katlı muhteşem bir villa. Geniş salon tamamen dolmuş, cemaat koridor ve mutfak tarafına kadar taşmıştı. Yetmiş civarındaki gönül dostları anlatılan hakikatleri can kulağıyla dinliyorlardı. Üç saate yaklaşan ve muhabbet atmosferinde gerçekleşen sohbet, Risâle-i Nur mesleğinin daha iyi anlaşılmasına ve Sahabe mesleğinin bu zamandaki bir yansımasının idrâk edilmesine vesile olmuştu. Cemaatın büyük çoğunluğu yeni ve bir iki senelik hizmetin mahsulüydü. Zihinler taze ve hizmet heyecanı ile doluydu. Yaklaşık bir milyon nüfuslu Diyarbakır ilinin yarısının yaşadığı Dicle Kent semtinin istikbal vaat ettiğini gördüm. Cumartesi günü öğleden önce altmış kadar talebeye ahlâk, ibâdet, risâle ve görgü kurallarını, belli bir program dahilinde anlatan Ahmet ve Metin kardeşlerin çalışmalarını izledik. Sonra, onları tebrik ve teşvik eden konuşmalar yaptık. Liseli gençlerle yaptıkları çalışmaları da anlattılar. Tek kelimeyle öğrenci hizmetleri hârikaydı. On kadar öğretmen her türlü fedâkârlığı yaparak gençliği geleceğe hazırlıyorlardı. Birkaç hizmet merkezinden biri de hanımlara âitti. Elli altmış hanım kardeşimizin takip ettiği Nur dersleri yanında, bir o kadar da kız öğrencilere hizmet veriliyor olması, benim şevkime şevk katmıştı. Dicle Kentteki dâvâ adamları, şimdi bir arsa üzerine müstakil bir hizmet binası inşâ etmenin meşveretlerini yapıyorlar. Dicle Kent semti Nur Talebelerinde yetmişli yılların şevkini ve hizmet heyecanını kokladım. Cemaatın şahs-ı mânevîsiyle birebir örtüşen hizmet anlayışları ile birlikte, ihlâs, sadâkat, tesanüd, uhuvvet, fedâkârlık, karşılıklı sevgi saygı ve muhabbet sıfatlarıyla bezenmiş bu hizmet kahramanlarını içtenlikle tebrik ediyor ve her tarafa hüsn-ü misâl olmalarını temenni ediyoruz. Cumartesi günü, Diyarbakır surlarını, Ulu Cami’yi, yirmi yedi sahabenin medfun bulunduğu Hazret-i Süleyman Camiini ziyaret edip Fatihalar okuduk. Aynı akşam, hizmet merkezinde üç saati aşan sorulu cevaplı bir müzakere zemininde hizmetlerimizi konuştuk. Gayet verimli olmuştu. Pazar günü, on üç uçağıyla Ankara’ya dönerken sağımda askerlikten yeni terhis olmuş bir genç, solumda yetmiş yaşlarında bir adam vardı. Her ikisiyle sohbet ederek geldik. Esenboğa hava alanına indiğimizde genç arkadaşa Üstadın Münâcât Risâlesini hediye ettim. Zonguldaklı hemşehrim olan Volkan adındaki genç çok memnun olmuş ve namaza başlayacağına söz vermişti. Allah yolunda hizmet etmek çok güzel bir şeydi. Cenâb-ı Hak’tan en büyük dileğimiz de, son nefesimize kadar hepimizi bu minval üzere istihdam etmesiydi. 25.11.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
