Telefonda sohbet ettiğimiz İsveç asıllı genç (Biyon), tam da randevulaştığımız gün ve saatte gazetemizin Cağaloğlu'ndaki merkezine geldi.
Biyon, 25–30 yaşlarında bir delikanlıydı. Siması nur gibi parlıyordu. Kendinden gayet derece emin, vakur ve kararlı bir karakteri canlandırıyordu.
Hoşbeşten sonra asıl mevzuya girdik. Uzun zamandır İstanbul'da olduğunu, Sabah gazetesinde mütercim olarak çalıştığını, Türkiye'de yayınlanan gazetelerin tamamını okuyup tetkik ettiğini, bunların arasında en çok Yeni Asya'yı beğendiğini, Yeni Asya'nın yazarları arasında da en çok Bediüzzaman Said Nursî'yi takdir ettiğini ve yazılarını büyük bir hayranlıkla takip ettiğini şifahî olarak bir kez daha tekrarladı.
Dolayısıyla, buraya da kendisiyle görüşüp tanışmak maksadıyla geldiğini ve tanışma anını sabırsızlıkla beklediğini tekraren ifade etti. Biz de, acele etmemesi, biraz sabretmesi gerektiğini, bu konuda kendisine mutlaka yardımcı olmaya çalışacağımızı anlatarak, masaya Bediüzzaman Said Nursî'nin eserlerini koyarak, öncelikle fikirlerinden ve ardından hayat tarihçesinden söz etmeye başladık.
Onun merak ve ilgi sahasına göre seçtiğimiz her mevzuyu pür dikkatle dinliyor, zaman zaman hislerini dizginleyemez hale geliyordu: "Hah, tamam işte. İnanın, ben de aynen öyle düşünüyorum. Bunlar ne kadar güzel, ne kadar isabetli fikirler" demekten alamıyordu kendini.
Bir ara, telefonda kendisine bahsettiğimiz Said Nursî'nin İsveç, Norveç, Finlandiya hakkındaki mektuplarını merak ettiğini söyledi. "Onları da bulup okuyabilir misiniz?" dedi.
Memnuniyetle açtık ve o mektupları da okumaya başladık. Dinledikçe hislenen ve renkten renge giren İsveçli genç, tekrar şunları sormadan edemedi: "Said Nursî, bizim ülkemize ne zaman gitmiş. Bu araştırma yazılarından niçin bizim haberimiz olmadı? Hakikaten, bizi tam olduğu gibi anlatmış. İşte ben de o bahsettiği kimselerden biriyim. Kur'ân'ı merak ediyorum, Muhammed'in (asm) insanlığa mesajını cidden merak ediyorum. Öğrendikçe de saygı duyuyorum. Hatta, bunlardan çok yararlandığımı söyleyebilirim... Said Nursî, İsveç'e ne zaman gitmiş, bu araştırmayı ne zaman yapmış; acaba, o tarihlerde biz orada değil miydik, niçin hiç haberimiz olmadı, onunla neden hiç rastlaşmadık? İstiyorum ki, kendisiyle görüşmeden önce, bu gibi hususlarda da azçok bilgimiz olsun. Acaba, bu konularda da bizi biza aydınlatabilir misiniz?
Memnuniyetle deyip, Üstad Bediüzzaman'ın hayat tarihçesinden bölümler okumaya başladık.
Lâkin, Üstad Bediüzzaman'ın doğum tarihini atlayarak okuduğumuz için, ilk anda hayatta olup olmadığını fark edemedi. Pür dikkat, dinlemeye devam etti.
Fakat, ne zaman ki, Meşrûtiyet yıllarına geldik, onun hürriyet ve meşrûtiyet hakkındaki fikirlerini ve savunmalarını mecburiyetle zikretmeye geçtik, muhatabımızın rengi büsbütün değişmeye başladı. Kendini tutamadı ve "Bir dakika durur musunuz?" diyerek, şu mukabelede bulundu: "Latif Bey, siz ne diyorsunuz. 1900'ün ilk yıllarından bahsediyorsunuz. Aradan seksen–doksan sene geçmiş. O tarihte Meşrûtiyet'ten bahseden, hürriyeti savunan bir insan, şimdi kaç yaşındadır?"
İşte, tam bu esnada ben de kendimi tutamadım. İster istemez renk vermeye başladım. Boğazım düğümlendi, gözlerim doldu, artık konuşamaz hale geldim...
Bu halimi gören İsveçli genç de kendini tutamadı ve başını tutarak söylenmeye başladı: "Aman Allah'ım!.. Yoksa bu insan hayatta değil mi? "Aman Allah'ım! Yoksa ben onu göremeyecek miyim? Onunla tanışamayacak mıyım?
O anda ikimiz de hiç konuşamaz hale geldik. Gözyaşlarına hakim olamadık.
Bir süre sonra kendimizi toparlayarak sohbetimize devam ettik. Said Nursî'nin hayatta olmadığını, otuz sene kadar evvel bu dünyadan göçtüğünü, ancak fikirlerinin yaşamaya devam ettiğini, Yeni Asya'nın da onun dâvâsını yaymak için var olduğunu, dilimiz döndüğünce anlatmaya çalıştık.
Vakit bir hayli ilerlemişti. Ancak, bu pırlanta ruhlu insan, bizden ayrılmak, bırakıp gitmek istemiyordu. Günü birlikte geçirdiğimiz gibi, akşam da aynı minval üzere sohbete devam etmek istiyorduk.
Kendisini eve dâvet ile misafir etmek istediğimizi söyledik. Şayet zahmet vermeyecekse, yük olmayacaksa memnuniyetle kabul edeceğini ifade etti.
Birlikte eve gittik, yemek yedik, çay içtik... İsveçli genç, herşeyi takdir ve hayranlıkla karşılıyor ve aklına takılan herşeyi sorarak cevabını istiyor. Biz de, elimizden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyoruz.
Bir ara, kendisine şunları söyledik: "Biz bu Nur Risâlelerini tek başına okuduğumuz gibi, ayrıca cemaat halinde de okuyup dersler yapıyoruz."
Bunu da yine büyük bir sürpriz şeklinde değerlendiren misafirimiz, tam bir samimiyetle "Keşke ben de böyle bir cemaati görsem, onlarla birlikte ders dinlesem" diyerek, buna da iştiyaklı olduğunu ifade etti.
Onun bu şiddetli arzusu üzerine birlikte gidip Fatih'teki Risâle–i Nur dersine katıldık. Dersten sonra misafirimizi tanıttık. Herkes sevinçle, memnuniyetle karşıladı ve umumi olarak kendisini dinlemek arzusu doğdu.
Misafirimiz, burada sözünü ettiğimiz macerasını özetledi, Kur'ân'ı ve İslâm dinini Bediüzzaman'ın yazıları sayesinde biraz öğrendiğini, bunların hepsine katıldığını ve Müslüman olmak için iç dünyasında hiçbir engel kalmadığını, ancak bu dini tam öğrenmeden Müslüman oluşunu duyurmak istemediğini ve son olarak da cemaatten kendisi için bir duâ talebinde bulunacağını ifade ederek, sözlerini şu şekilde bitirdi: "Lütfen, Muhammedin (asm) gemisine yetişmem için bana duâ edin. Zira, gerçek kurtuluşun orada olacağına inanıyorum."
Cemaatin içtenlikle duâ ettiği bu genç, kısa süre sonra Türkiye'den ayrıldı, ülkesine gitti. Aradan birkaç ay geçmişti ki, bizi Van'dan arayan bir Nur Talebesi, Pakistan'dan geldiğini, orada hizmetlerle meşgul olduğunu ve aynı hizmetin içinde bulunun Beşir isimli bir gencin selâmını getirdiğini söyledi.
Meğerse, İsveçli Biyon "Muhammed'in (asm) gemisine yetişmiş, Müslüman olup Beşir (Bişr–i Hafi'den mülhemen) ismini almış, Nur dairesine girmiş ve Pakistan'da Nur hizmetleriyle alâkadar olmaya başlamış.
Tebrikler, duâlar Beşir kardeş. Aradan seneler geçti ki, haberleşemedik. Şu an nerede ve ne durumda olduğunu bilemiyorum. Şayet bu yazıdan haberdar olursan, mutlaka bizimle bir irtibat kurmanı hasretle bekliyorum.
24.03.2009
E-Posta:
[email protected]
|
