|
Par par yanarak aydınlattın ufkumuzu
‘0-6 yaş’ı çok duymuşuzdur. Ehemmiyetine binâen hemen hemen bütün eğitimciler üzerinde dururlar. Ben de kendi çapımda diplomasız bir eğitimci olmam hasebiyle bu yaş aralığına çok ehemmiyet verip üzerinde duruyorum. Kendimi de bir nebze 0-6 yaş arasında gördüğüm için... Siz kaç yaş arasındasınız? 0-3, 3-6,……. 25-40, yaş aralığında olanlar vardır elbet.
Gazetenin ne anlama geldiğini öğrendim öğreneli ve geçmişte arada gazeteleri okumam, bende çok fazla gazete sevgisi oluşturmamıştı doğrusu. Hele hele televizyonda haberler çıkınca; büyüklerimizin susun diye bağırıp kendilerini haberlerin akışına öyle kaptırmaları vardı ki, haberler bitince de yorumlara sıra gelirdi. Biz insan mıyız, çocuk muyuz, bize söz verilir mi? Yok öyle bir şey. Benim gibi daha nice çocuklar yetişti bu ülkede. Nefret ettim haberlerden, haber yapan yayınlardan büyüklerimin haberi olmadan, belkide nefreti onlara yapamadığımdan…
Bu hal bende çok uzun sürdü. Ta ki müsbet bir gazeteyle tanışana kadar. O dönem biraz ısındım gibi olsa da her sayfası beni kendine çekmiyordu. Bir sayfa da bana yetmiyordu. Ama yine başka alternatif bulamadığım için birkaç yıl devam ettim. Tâ ki Bursa’ya yerleşip Yeni Asya ile tanışana kadar.
Altı yıl önce bir arkadaşın vesilesi ile tanıştım. Tabiî o dönem gazetenin sadece belirli sayfalarını okuyabiliyordum. Hiçbir tanıdığım yazar yoktu. İlk Süleyman Kösmene’den başladım. ‘Fıkıh Günlüğü’ benim için çok önemli idi. Gazeteye bakamasam bile o bölümü kesip sonra okuyordum. Pazar günü çıkan son sayfa da yer alan İslâm Yaşar’ın yazılarına bakmam çok zamanımı alıyordu. Öylesine bilmediğim kelimeler vardı ki lügat yardımı ile okuyordum.. Ama bu gazeteyi yavaş yavaş sevmeye başlamıştım. Ben öyle birden bağlanıp sonra bırakan yapıya sahip değildim. Hatta o dönem farklı iki guruba devam etmeme karşın kendimi Yeni Asya’nın kucağına bırakarak büyümek istedim. İstedim ki bebeklik dönemim dolu dolu, kaliteli, kişiliği oturmuş, kendiyle barışık, mutlu bir birey olsun. Aldığım kararda yanılmadım. Ben şimdi 6 yaşındayım ve yolun halen başındayım..
Yeni Asya’ya ismi ile hitap etmiyorum artık çünkü o benim gazetem. Benim olduğu için istiyorum ki herkes tanısın, okusun, farklılığı fark etsin. Ben doğmadan önce doğan bu gazete de 6. yaşımı doldurmanın mutluluğu o kadar büyük ki, ‘niye ben daha önce bunu tanımadım’ demiyorum artık. Es kaza gazetem elime geçmediyse o gün, kendimde bir şeylerin eksik olduğunu hissediyorum. O kadar önemli ki benim için gazetem; bütün sevdiklerimin de bu önemi anlamalarını istiyorum. Fiilî ve kavlî duâlar yapıyorum. Daha önceleri önemli bulduğum yazıları dosyalıyordum. Sonra fark ettim ki bunun sonu yok. Bütün gazeteleri biriktirmem de mümkün değil. Elimden geldiğince hafızama kaydediyorum. Bazen çocuklarımın öğretmenlerine gönderiyorum. Memnuniyetlerini dile getiriyorlar. Ben artık gazetemi okurken, gerginlik, üzüntü, şiddet hissetmiyorum. Her şeyin dozunda verilmesi beni mutlu ediyor. Madalyonun arka yüzünü bilemem. Önü muhteşem.
Gazetemizin 40. yılı dolayısıyla Yeni Asya’ma ben de şu sözlerle destek veriyorum: Sen böyle kan ter içinde yanacak ve etrafını aydınlatacaksın. Binlerin, yüzbinlerin ufku seninle aydınlığa erdikten sonra; ne ehemmiyeti var bir kaç adım ötede yoklukla burun buruna gelmenin.
Son bir rica. Özellikle gazete alan kardeşlerimiz. Ne maksatla alırsanız alın, mutlaka gazetenizin takipçisi olun. Okuyun, göreceksiniz bir müddet sonra hayatınızda neler değişecek…
|
