Avrupa Parlamentosu’nun “Türkiye raporu” değerlendirmesinde, Ankara’nın söz verdiği kapsamlı Anayasa reformunun askıya alınmasına dikkat çekilmekte. Temel özgürlükler ve insan haklarının korunmasını merkeze alacak yeni ve sivil anayasa çalışmalarına yeniden başlanması için hükümete çağrıda bulunulmakta.
AP’nin “Türkiye taslak raporu”nu ele almasından bir gün önce konuşan Başbakan’ın ikrarıyla, “yeni anayasa” yarım yamalak bırakılmakta. Rapordaki anayasanın hak ve özgürlükler temelinde yenilenmesi ve demokratikleşme talebine, “Anayasanın tamamını değiştirmeyeceğiz; kısmî değişiklik yapacağız” cümlesi, bunun açık ifâdesi.
Doğrusu hükûmet sözcüsü Cemil Çiçek’in “yeni anayasa”yı CHP’nin mutâbakatına bağlayıp sivil toplum kuruluşlarına havalesi, dönemin iktidar partisi genel başkanvekili Mir Dengir Fırat’ın peşinden Meclis Anayasa Komisyonu Başkanı Burhan Kuzu’nun, “yeni anayasa artık mümkün değil” demelerinin ardından Erdoğan’ın bu geri adımı sürpriz değil.
Belli ki AKP siyasî iktidarı, iki dönemdir seçim beyannâmelerinde, hükûmet programında, “âcil eylem plânı”nda millete söz verdiği, “AB Türkiye ulusal programı”nda ve “katılım ortaklığı belgesi”nde AB’ye taahhüd ettiği başta “yeni anayasa” olmak üzere demokratik reformlarda gözboyama taktiğinde…
“MAKYAJ DEMOKRATİKLEŞME!”
Bundandır ki her yıl binlerce öğrencinin hakkını gasbeden üniversitelerdeki yasadışı başörtüsü yasağının kaldırılması, yüzbinlerce meslek okulu ve imam hatip lisesi mezununu mağdur eden katsayı haksızlığının giderilmesi irâdesini göstermiyor. Yüzde doksan dokuzu Müslüman ülkede çocukların Diyanet’e bağlı Kur’ân kurslarında dinlerinin temel kitaplarını öğrenmelerini ve okumalarını engelleyen 28 Şubat sürecinden kalma “yaş yasağı”nı ve YÖK Yasasını düzeltemiyor. Özellikle din eğitimi ve öğretimine ve dinî özgürlüklere dair düzenlemeleri sürekli erteliyor.
“Ne yapalım, yapmak istedik ama yaptırmadılar” mazeretine sığınarak sırf halkın tepkisini dindirmek ve bir defa daha seçmenden oy devşirmek için, kamuoyunun nezdinde “gayret gösteriyor” görüntüsünü verdirmeye uğraşıyor. Ama netice ortada; dağ fare doğuruyor. Türkiye yıllardır demokratikleşme ve özgürlüklerde yerinde sayıyor.
Hollandalı parlamenter Ria Oomen-Ruijten tarafından kaleme alınan “Türkiye raporu”nda zikredilen Ankara’nın demokratikleşme ve özgürlüklerde son üç yıldır daha da yavaşlayıp derinleşen kırılganlığa bir yenisi ekleniyor. Başbakan’ın Anayasada yapılması plânladıkları değişikliklerin, sadece “bireysel başvuru, ombudsman, siyasi partiler ve seçim yasası”yla sınırlandırıldığı açıklaması, bunun itirafı.
Görünen o ki siyasî iktidar göz göre göre “yeni anayasa”yı berhava etmekte. Bizzat ekonomiden sorumlu Bakan’ın ifâdesiyle, aylardır gelen krizi öngörmeyip “köklü önlemler” ve “bütçe revizesi”nde yetersiz kalan hükûmet, kifâyetsiz, göstermelik makyaj anayasal değişikliklerle geçiştirip kamuoyunu oyalamakta.
SIĞ ANAYASA DEĞİŞİKLİĞİ
Bütün bunlara rağmen Türkiye, hâlâ kadük devrimleri koruyup kollayan darbe anayasası ile idâre ediliyor.
Her türlü karar ve tasarruflarından dolayı haklarında cezaî, malî veya hukukî sorumluluk iddia edilemeyeceği ve yargı merciine başvurulamayacağı hükmüyle darbecilerin yargılanmasını engelleyen, geçici maddelerin yer aldığı “darbe anayasası” üzerinden 29 yıl geçtiği halde daha duruyor.
Dibacesinde “hiçbir düşünce ve mülâhazanın Atatürk milliyetçiliği, ilke ve inkılâpları ve medeniyetçiliği karşısında koruma göremeyeceği” yazılı, 12 Eylül ihtilali “Millî Güvenlik Konseyi”nin atadığı “Danışma Meclisi”nin hazırladığı “ihtilâl anayasası” yürürlükte; AKP siyasî iktidarının kılı kıpırdamıyor.
“Kayıtsız ve şartsız milletin olan egemenliği”, “yetkili organlar eliyle kullandırıp” demokrasi dışı güçlerle paylaştıran, millet adına yalnız Meclis’e verilen ve devredilemeyen “yasama yetkisi”, meşruiyetini milletten almayan kurumlara devreden Anayasa’yı toptan değiştirme irâdesini gösteremiyor.
DP Genel Başkanı Süleyman Soylu’nun tespitiyle, tek başıyla anayasayı dahi değiştirecek güçte milletin irâdesini emânet ettiği AKP iktidarı, altı buçuk yılda birçok şey değiştirebilirdi. Yepyeni bir sivil anayasa yapılabilirdi. Türkiye, Anayasa Mahkemesi’nin, Yargıtay’ın prangasından kurtulup millet iradesinin üstün olduğu bir ülke haline gelebilirdi...”
Ne var ki AKP siyasî iktidarı bunların hiçbirini yapmadı, yapamadı, yapmıyor. Başbakan’ın âlâyı vâlâ ile ortaya attığı “yeni anayasa”, seçim sonrasına dört maddelik sığ anayasa değişikliğiyle resmen rafa kaldırılıyor. Neticede 28 Şubat “postmodern darbe”sinin tepkisiyle konjöktürel olarak iktidara getirilen AKP siyasî iktidarının “kriz önlem paketleri” gibi “demokratikleşme paketleri” ölü doğuyor…
Gariptir ki AKP iktidarı, elini attığı herşey elinde kalıyor. Mayınlı araziden uzak durmak, demokrasi dışı mihraklara şirin gözükmek ve riski göze almamak hesabına, hâlâ “yeni anayasa”yı “CHP’nin oluru”na bırakmakla ateşteki kestaneleri başkalarına toplatmak ürkekliğinde. Bu yüzden başarılı olamıyor, demokratikleşme ve özgürlüklere sahip çıkamıyor, tamamlayamıyor; yarım yamalak yüzüstü ortada bırakıyor.
Aslında AB’nin “Türkiye raporu”, AKP iktidarının “demokratikleşme karnesi.”
17.03.2009
E-Posta:
[email protected]
|
