Plânı, programı, projesi olmayan siyasetin, ülkenin gerçek gündemini bırakarak kendi kalabalıklarına karşı siyasî rakiplerini “külhanbeyi üslûbu”yla ve “saygısızlık”la suçlaması, siyasetteki seviye düşüklüğünün göstergesi.
Demokrasinin resmen rafa kaldırıldığı 28 Şubat’ın yıldönümünde, işsizliğin yüzde 100 artıp ve ihracatın geçen yıl aynı döneme göre yüzde 35’e düştüğünün ilân edildiği günde de demagojiler devam etmekte. Popülist politik polemikler, medyanın da desteğiyle “çarşaf açılımı” ve “her mahalleye Kur’ân kursu” vaadinden “fes açılımı”na ve “rap”lı magazine kaydırılmakta…
Başbakan, Türkiye’nin içinde bulunduğu ekonomik krizin hesabını vermek yerine muhalefeti hedef alan siyasî salvolarla seçmenin desteğini tutma taktiğinde. Baykal’ın medyalardaki “maganda” nitelemesine karşı yüz milyarlık mânevî tazminat açması, baştan beri siyasî iktidara övgüler dizen lâkin son demde salınan ağır vergilerle arası açılan malum medya yazarlarını “köpekleriyle yatıp kalkmak”la târif etmesi bunun bir nümûnesi.
Bu tür provokatif söylemlerle siyaset, gerilim tuzağına düşüyor; proje üretmek yerine karşılıklı atışmalarla devam ediyor. Krizin Türkiye’ye mâliyeti gündem dışı. Bu gürültü ortasında 28 Şubat ve 12 Eylül gibi darbeler ve darbecilerin yargılanması güme gidiyor. Ne dokunulmazlıklar, ne de siyasî kavganın güya sebebi olan “dosyalar” gündemde. Hiçbiri konuşulmuyor.
Demokratikleşme, “yeni anayasa”, temel hak ve hürriyetler, din eğitimi ve öğretimi, düşünceyi ifade özgürlüğü, siyasî partiler ve seçim kanunu gibi AB’ye söz verilen reformlar da siyasetin gündeminde yok…
DEMOKRATİK REFORMLAR
GÜNDEMDE YOK…
Şu hale bakın; Yargıtay Başkanı açık açık ekonomik krizle Türkiye’nin tehlikeli bir sosyal çalkantı içine itildiğini haber veriyor. Toplumun hızla suç bataklığına sürüklendiğinden yakınıyor. Toplumun güvencesi yargının toplumdaki kargaşa ve suç kabarıklığının altında kaldığından yakınıyor.
Soygunculuğun, hırsızlığın, gasbın arttığını, toplum değerlerinin aşındığını ve suç oranının vâhim boyutlara vardığını bildiriyor. Örnek olarak bir tek kaçak elektrikten 70 bin dosyanın yargıçların masasında olduğunu belirtiyor. Kısacası “Yargıda yangın var; dosyalar arşivlere, arşivler dosyalara sığmıyor” diye felâketi haber veriyor.
Ne var ki buna mukabil siyasetin gündeminde hâlâ yargı reformu yok. Hâlâ Ankara’nın AB’ye taahhüd ettiği “yargının işlevselliği ve verimliliği” hususunda hiçbir gayret gözükmüyor. Türkiye’nin AB Müktesebatının Üstlenmesine İlişkin Ulusal Programda söz verdiği, demokratik devletin temel niteliklerinin başında gelen evrensel hukuk değerlerine uygun demokratikleşme sürecinin esasını oluşturan yargı reformu için en ufak bir çaba gösterilmiyor.
Ankara’nın, “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi içtihadlarrı konusunda yüksek mahkeme üyeleri dahil bütün yargıda eğitim programlarının yaygınlaştırılması” vaadi de unutulmuş. Siyaset bunların hiçbirini ele almıyor.
Keza ekonomi can çekişiyor. Sert siyaset üslûbuyla birlikte ihracatta sert düşüşler yaşanıyor. Binlerce fabrika, büyüklü-küçüklü işletmenin kapısına kilit vuruluyor. İşten çıkarmaların ardı arkası kesilmiyor. Milyonlarca işsize hergün binler, onbinler ekleniyor. Hükûmet ekonomik krize “tedbir paketi”ni hâlâ çıkarmış değil. 2001 krizindeki bir esnafın Ecevit’e karşı yazar kasasını fırlatması gibi, dört hafta sonra toplanan Bakanlar Kurulu öncesinde Başbakanlığın önü yeniden protesto eylemlerine sahne oluyor. Emekli bir polisin borçlarından ve geçinemediğinden yakınarak çift tabanca ile intihar teşebbüsünde bulunması sadece bir örnek. Bunun gibi ülkenin değişik bölgelerinde “kriz bunalımları” ve eylemleri açığa çıkıyor. Ancak siyaset başka şeylerle meşgul; bunları ciddî bir biçimde tartışmıyor…
MANİPÜLASYONLARLA OY AVCILIĞI
Siyasî kulislerde Kemal Derviş döneminde Türkiye’deki atamalara, batırılacak bankalara karışan IMF’nin, Gelir İdaresinin özerkleştirmesini ve hükümetin belediyelere aktarılan paranın kontrol altına alınmasını şart koştuğundan bahsediliyor.
Bundandır ki mahallî seçim öncesi bunun gündeme getirilmesinden çekinen hükûmet, bizzat ekonomiden sorumlu bakanın ifadesiyle IMF ile yaptığı kredi anlaşmasının açıklanmasını seçim sonrasına bırakıyor. İktidar partisi ve hükûmet sözcüleri, kapalı kapılar arkasındaki görüşmelerdeki “pürüzleri” ve “dayatmaları” bir türlü açıklamıyorlar…
İşin ilginci, meydanlarda AB’ye rest çeken, “Almıyorlarsa biz de ‘Ankara kriterleri’yle devam ederiz” diye meydan okuyan başbakan, bu dayatmalara karşı çıkıp, Türkiye’nin kendi bütçesini nasıl kullanacağının, parasını nasıl harcayacağının bir hükümranlık hakkı olduğunu, IMF’nin buna karışamayacağını söylemiyor, söyleyemiyor... Ekonomistler sağlıksız ekonominin dibe vurduğunu uyarıyorlar. Küresel ekonomik krizde dış dinamiklerin etkisi büyük. Ancak içte de hiçbir tedbir alınmıyor. Türkiye’nin kaynakları harcıâlem harcanmış, israf edilmiş. GAP’a yıllardır bir çivi çakılmamış. İç ve dış borcu karşılayacak yatırımlar yapılmamış. Plânsızla yurtdışından alınan krediler lükse, plazalara, adım başı bir işe yaramayan dev alışveriş merkezlerine harcanmış.
Verimsiz ekonomik politikalardan türeyen enflasyon yeniden tırmanışta ve çarşı pazardaki gerçek enflasyon resmi rakamların dört-beş katı üzerinde. Üretim ve istihdamdan yoksun ekonomik politikalarla Türkiye’de hâlâ Brezilya’dan sonra en yüksek faiz uygulanıyor. Dalgalı döviz kuru her türlü şoka teşne kaypaklıkla yükseliyor, yalpalıyor…
Ve ne yazık ki bunların hiçbiri siyasetin gündeminde yok. Tıkanan ve Türkiye’nin hayatî meseleleri hakkında hiçbir sözü olmayan “seviyesiz siyaset”, çözüme değil, karşılıklı gerilimi arttırıcı manipülasyonlarla, hakarete varan suçlamalarla oy avcılığında, seçmenin oyunu kapma peşinde…
Türkiye’nin en büyük problemi bu…
05.03.2009
E-Posta:
[email protected]
|
