Erdoğan seçim mitinglerinde halktan, 22 Temmuz’daki yüzde 47’nin de üzerine çıkan bir oy beklediğini tekrarlıyor.
Baykal ise tuhaf bir mantık yürüterek, AKP için yüzde 52 gibi bir “çıta” belirliyor; bunun altındaki rakamı başarısızlık sayacağını söylüyor.
Güya yerel seçimde devlet imkânlarının kullanılması, iktidar partisine fazladan dört-beş puan kazandırırmış. Hesap buna dayanıyormuş.
Kendi hedeflediği oy oranını telâffuz etmezken, güya mücadele ettiği iktidar partisi için böylesine “cömert” bir tahminde bulunan Baykal ne yapmak istiyor, hangi akla hizmet ediyor?
Partisinin “umutsuz vak’a” olma niteliğini iyice perçinleyip pekiştirmeye mi çalışıyor; yoksa 2002’den beri sürdürdüğü “AKP değirmenine su taşıma” görevinde yeni bir aşamaya mı geçti?
Doğrusu, her yönüyle garip bir durum bu.
Peki, 29 Mart’a iki buçuk hafta kala, seçmen eğilimlerini ortaya koyan gerçek tablo ne? Gösterilmeye çalışıldığı gibi AKP yüzde 50’lerin üzerinde mi? CHP, MHP ve DTP ne vaziyette?
Bugünkü Meclis tablosunun dışında kalan diğer partilerin, özellikle DP ve SP’nin durumu ne?
Medyada yeni bir seçim anketi yayınlanmayalı galiba aylar oldu. Ve hatırımızda kaldığı kadarıyla, o zaman neşredilen anketlerin gösterdiği dağılımda “kararsız” veya “hiçbiri” şıkkını işaretleyenlerin oranı rekor seviyelere ulaşmıştı.
Bu sonuç, bir cihetiyle mevcut siyasî yapıda yer alan partilerden duyulan memnuniyetsizliği ortaya koyarken, diğer cihetiyle seçmende yeni ve farklı bir arayışın başladığına işaret ediyordu.
29 Mart’a haftalar kala, son anketlerle ilgili olarak çıkan ipuçları, özellikle AKP açısından bir yükselişin değil, gerilemenin sinyallerini veriyor.
Söz gelişi, bir yabancı firma tarafından yaptırılan ankette AKP’nin alacağı oylar yüzde 40-45 aralığında gösterilirken (Habertürk, 4.3.09), A&G araştırma şirketi sahibi Adil Gür, iktidar partisi için “Yüzde 40’ın da altına inebilir” tahmininde bulunuyor (Neşe Düzel, Taraf, 9.3.09).
Ve böyle bir sonucun en önemli sebebini, giderek ağırlaştığı gözlenen krizle açıklıyor Gür.
Gerçekten, AKP iktidarlarının ilk beş yılında ekonomide yaşanan “bolluk ve rahatlık” görüntüsünün yerini, bilhassa geçen yıldan bu yana kendisini hissettiren daralma ve sıkıntılar aldı.
Özellikle son aylarda açıklanan resmî rakamlar, beş yıldır gözlenen büyümenin küçülmeye dönüştüğünü, iş sahibiyken çıkarılan yüz binlerce kişinin dahil olmasıyla işsiz sayısının rekor seviyelere ulaştığını ve her geçen gün arttığını, borçlanıp da ödeyemeyenlerin de sür’atle çoğaldığını ürpertici bir şekilde gözler önüne seriyor.
Geçen altı buçuk yıl zarfında banka kredisiyle ev ya da araba alıp veya kredi kartına yüklenip ağır borç yükü altına giren birçok insanın, bu olumsuz göstergelerin açığa vurduğu krizin sonucu olarak işsiz kalması veya gelir kaybına uğraması, ekonomide yaşanan sıkıntıyı derinleşen bir toplumsal sorun olma boyutuna taşımakta.
AKP bu durumun yol açması muhtemel kayıpları önlemek veya asgarîye indirebilmek için adeta kriz yokmuş gibi davranarak, olanın da küresel krizin yansıması olduğu ve önceki benzerlerine kıyasla daha az hissedildiği söylemlerini kullanarak ve de dikkatleri başka konulara çekmeye çalışarak vaziyeti kurtarma çabasında.
Ama görünen o ki, işi giderek zorlaşıyor.
Ne var ki, bu durumun genel olarak CHP veya MHP’ye yöneliş gibi bir sonuç getirdiğini söylemek de zor görünüyor. Çünkü bu iki parti halkın talep ve beklentilerine cevap veremiyor.
Hal böyle olunca, arayış içine giren kesimleri ikna edecek alternatif adreslere duyulan ihtiyaç kendisini daha kuvvetli bir şekilde hissettiriyor.
Dileriz, 1950’lerin DP’sini 21. yüzyıla taşıma iddiasıyla yola devam eden günümüz DP’si bunu başarır ve 29 Mart’ta alacağı sonuçla, ülkeyi, bir yıl geçmeden tıkanan 22 Temmuz tablosundan çıkaracak adres olduğunun işaretini verir.
11.03.2009
E-Posta:
[email protected]
|
