Geçen dönemin Meclis Başkanı Bülent Arınç, 22 Temmuz sonrası hayli uzun süren bir suskunluğun ardından yine konuşmaya başladı ve bir beyanında “AKP’nin gücü”ne atıfta bulunarak, bunu “28 Şubat’ın siyaseten bitmesi” diye yorumladı (Akşam, 30.1.09)
Arınç’ın tecrübeli seleflerinden biri olarak siyaset maratonunu 28 Şubat’ta noktalamak durumunda kalanlardan biri olan ve yakınlardaki “siyasete dönüş” girişimlerinden de sonuç alamayan Cindoruk’un değerlendirmesi ise şöyle:
“AKP ‘Ben laikim’ demeye başladığına göre, 28 Şubat sonuca ulaşmıştır.” (Bugün, 23.2.09)
Arınç’la Cindoruk’un 28 Şubat-AKP yorumları çelişiyor mu, yoksa birbirini bütünlüyor mu?
“Tavuk mu yumurtadan, yoksa yumurta mı tavuktan?” tekerlemesini hatırlatan bu sorunun cevabı, konuya hangi açıdan bakıldığına bağlı.
Görünüşte, 28 Şubat postmodern müdahalesine muhatap olan partiler, iktidarıyla muhalefetiyle 3 Kasım 2002 seçimlerinde silinip gitti.
İşin ilginç tarafı, bu durum 28 Şubat’ın hedef aldığı, devrin iktidar partileriyle sınırlı kalmadı. 28 Şubat kararlarını uygulatmak üzere o süreçte koalisyon hükümetleri kurdurulan partiler de sandıktan çıkamadı. Millet hepsini tasfiye etti.
Müdahaleyle kimyaları bozulan partiler, halkın talep ve beklentilerine karşılık veremez hale getirilmelerinin faturasını bu şekilde ödediler.
Bu durum yeni bir parti olarak AKP’ye yaradı. Diğerlerine duyulan tepki bu partiyi öne çıkardı.
Böylece AKP, Menderes’ten bu yana görülmemiş bir Meclis çoğunluğuyla iktidara geldi.
Böyle bir sonuç ilk bakışta 28 Şubat’ın sonu olarak yorumlanmaya müsait gibi görünse de, biraz daha derinlemesine irdelendiğinde, farklı bir durumun söz konusu olduğu gözlenebilir.
Çünkü AKP’nin yaklaşık altı buçuk yıllık iktidarı ve şu anda gelinen nokta, Arınç’ın “Siyaseten bitti” dediği 28 Şubat’ın, gerçekte, uygulamaya koyduğu icraatlarıyla—üstelik yer yer daha şiddetli şekilde—devam ettiğini gösteriyor.
Bu icraatlar bahsinde AKP, Cindoruk’un “Ben laikim demeye başladı” sözünü doğrular bir çizgi takip ediyor. Özellikle Anayasa Mahkemesindeki kapatma dâvâsından çıkan karar sonrasında bu durum çok daha belirgin bir hale geldi.
Başörtüsü yasağının, kaldırılması veya hiç değilse hafifletilmesi bir yana Arınç’ın da katkılarıyla AKP döneminde telâffuzuna başlanan “kamusal alan” adı altında daha genişletilmesi; yeni YÖK Başkanınca “zıkkım” olarak nitelenen imam hatiplerin orta kısımlarının hâlâ kapalı olması; Kur’ân kurslarına ve hafızlık eğitimine konulan yaş sınırının aynen devam etmesi, bu hususta verilebilecek, ilk akla gelen örneklerden.
Sistemdeki asker ağırlığı ve daha da güçlenen yargı vesayeti gibi, demokrasimizin önündeki yapısal engellerin, AB sürecine rağmen hâlâ kaldırılamamış olması, konunun ayrı bir ciheti.
28 Şubat’ın bittiğinden söz edebilmek için, bu müdahalenin tortularının tümüyle temizlenmiş olması gerekir. Ama ne yazık ki öyle birşey yok.
Haddizatında, AKP’ye büyük ümitlerle verilen muazzam halk desteği, geçen dönem bir ara anayasayı değiştirecek sayıya erişen Meclis çoğunluğu, tek başına iktidar avantajı ve bunlara ilâveten 22 Temmuz sonrası Çankaya’nın engel olmaktan çıkması, 28 Şubat’ı da, 12 Eylül’ü de, 27 Mayıs’ı da, geride bıraktıkları bilumum eserlerle birlikte tarihe gömmek için eşsiz fırsatlardı.
Eğer AKP, evvelce yeni, sivil ve demokratik bir anayasa projesini gündemlerine alıp, taslaklar hazırlatıp kamuoyuna duyurmuş olan kesimlerin de desteğini yanına çekerek bu konuyu başarılı bir şekilde sonuçlandırmış olsaydı, hem kendisi çok rahat ederdi, hem de daha önemlisi Türkiye’ye tarihî bir hizmette bulunmuş olurdu.
Ama ne yazık ki yapamadı ve böylece muazzam bir fırsat harcandı. Onun için de, 27 Mayıs’ın kurup 12 Eylül’ün tahkim ettiği ve 28 Şubat’ın perçinlediği müdahale düzeni hâlâ sürüyor.
28.02.2009
E-Posta:
[email protected]
|
