Kişi ibadette mesafe katettikçe değer kazanır. İnsan bu dünyaya Yaratıcısını tanımak ve Ona kullukta bulunmak için gönderilmiştir. Kulluk ise Allah’ın emirlerini tutup yasaklarından kaçınmaktan ibarettir.
Allah dostlarının ibadetlerinin de sıradan değil, çok daha farklı, insanı hayret ve takdire sevk edecek boyuttadır. Her konuda olduğu gibi ibadette de harikadırlar.
Otuzdan fazla dünya diline çevrilen, meraklı ve iştiyaklı insanların harıl harıl okuduğu, altı bin sayfalık Risâle-i Nur Külliyatı gibi seçkin eserleri insanlığa, özellikle Müslümanlara armağan eden Bediüzzaman’ın ibadet hayatına baktığımızda, bu eserleri nasıl kaleme aldığının sırrını daha iyi anlıyoruz. Manevî bataryaları dolu bir kalemin ucundan dökülmüş bu hakikatler.
Gençlik yıllarından, hatta çocukluk yıllarından itibaren onun mükemmel, göz kamaştırıcı, farklı bir ibadet, zikir, fikir, dua, istiğfar, vird hayatı olduğunu görüyoruz. Vaktini aslâ boş geçirmeyen, ya okuyan, ya yazılan risâleleri tashih eden, ya dua eden, ya namaz kılıan, mutlaka birşeylerle meşgul bir insan Bediüzzaman.
Onun namazında, tesbihatında, yazdığı hakikatlerin bir nev'î tatbikatını buluruz. İbadetlerin başı, hakiki bir insanlık görevi, son derece fıtrî, münasip bir yaratılış neticesi, bütün ibadet çeşitlerini içerisine alan nuranî bir fihriste, bütün mahlukat sınıflarının ibadet renklerine işaret eden kudsî bir harita, kalbin gıdası, ruhun âb-ı hayatı ve latife-i Rabbaniyenin hava-ı nesimini cezb ve celbeden, sonsuzluk yolculuğunda son derece mühim, değerli, revnektar bir bilet, bir nur-u kabir, define anahtarı hükmünde olan bir bilet, yüzde doksan dokuz ihtimal ile sonsuz bir hazineyi kazandıran, hakiki bir hayat-ı ebediyenin saadetine vesile olan; hoş, güzel, rahat ve rahmet bir hizmet, “Kulun dergâh-ı İlâhîde kendi kusur, acz ve fakrını görüp kemal-i Rubûbiyetin, kudret-i Samedaniyenin ve rahmet-i İlâhiyenin önünde hayret ve muhabbetle secde etmesi demektir”1 diye tarif ettiği namaz kılışına, namazdan sonra yaptığı tesbihata hayran kalıyor her gören. İlk talebelerinden Molla Hamid diyor ki: “Tesbihata başladık. Derdi ki: ‘Namazın sonundaki tesbihat, namazın tohumu, çekirdekleri hükmündedir.’ Hazin bir sada ile bizden çok ağır bir şekilde tesbihat yapıyordu. Sübhanellah, Sübhanellah… Çok içten ve yavaş tesbihat yapardı. Biz âdetâ Süb, Süb diyoruz. Ben çok namaz kılanlar gördüm. Fakat böyle hazin, huşû içinde, heyecan verici bir tarzda namaz kılanı görmedim. Onun Lâ ilâhe illallah demesi, âdetâ top güllesi gibiydi. Orada ehl-i tarik birisi olsaydı, heyecandan cezbeye kapılırdı.”2
Emirdağ Çarşı Camiinde imamlık yapan Bozuhöyüklü Hafız Nuri Güven, namaza durmasının belki beş dakika sürdüğünü söylüyor. “Çok heybetli, haşmetli bir şekilde namaza dururdu”3 diyor. 1935 Eskişehir Hapishanesinde birlikte namaz kılan talebelerinden Yüzbaşı Refet Barutçu, “Üstadın arkasında kılınan namazın hazzı bambaşkaydı. İlk tekbir aldıklarında, âdetâ yer gök sarsılır. Aman ya Rabbi! O ne huşû, o ne mûnis sada tarif edilmez”4 diyor ve “Kendisi namaza dururken biz arkasında çok heyecanlanırdık. Heybet ve huşû içinde huzura bir girişi vardı ki, tarifi mümkün değil. ‘İlâhî ya Rab! İlâhî ya Rab! İlâhî ya Rab! Allahü ekber’ diyerek sarsılır ve haşyet içinde sallanarak, süratle namaza girerdi. Biz arkasında korkardık, ürperirdik”5 diye ekliyor.
Evet, büyüklerin hayatları olduğu gibi ibadetleri de farklı.
Dipnotlar:
1. Sözler, s. 45., 2. Bediüzzaman’ın İlk Talebelerinden Hatıralar, s. 69-70., 3. Son Şahitler, 4:38 (1988 Baskısı)., 4. Bediüzzaman’ın İlk Talebelerinden Hatıralar, s. 32., 5. Son Şahitler, 1:385.
24.03.2008
E-Posta:
[email protected]
|
