Eski tarihli sayılar
|
Hüseyin GÜLTEKİN |
|
Bu hâle nasıl geldik? |
|
|
Bildiklerimizden veya duyduklarımızdan ziyade; bizzat görerek veya bilfiil şahit olarak rastladığımız yaşanmakta olan gerçek olaylar veya hadiseler üzerimizde silinmez izler, derin etkiler bırakır. Kulaktan dolma, şayia nev’indeki haber ve havâdisler doğru da olsa, yüz yüze karşılaştığımız, gözümüzle gördüğümüz, kulaklarımızla dinlediğimiz olaylar kadar etkili olmadığı gibi inandırıcılığı da tartışılabilir. Toplumun içinde olduğumuz halde, çevremizdeki insanları ne derece tanıyoruz? Çevremizde olup bitenlerin ne kadarından haberdar olabiliyoruz? Tanımayı, ismini-cismini bilmekten ibaret olarak bildiğimiz, ondan ötesini fuzûlî bildiğimiz bu hâlimizdir ki, günümüz insanlarının çoğu içine kapanarak bencilleşti, çevresindeki insanlarla tanışıp, hemhâl olmayı lüzumsuz gördü. Bunun tabiî bir sonucu olarak kimse kimsenin derdini, sıkıntısını sormaz oldu. Hemen herkes, herkesin üzüntüsüne, gamına, kederine gözünü, kulağını kapatır oldu. Bazen doğrudan, bilerek değil; bizi derinden etkileyen, tevâfuken görüp, şahit olduğumuz herhangi bir olay veya canlı şahit, bizi bu gibi konuları dile getirmeye sevkediyor. Bu gibi durumlarda ancak kendi kendimize bir nefis muhasebesi yapma gereğini duyuyoruz maalesef. Uzunca bir zamandır, sabah namazını camide kılıp eve döndüğümde, oldukça yaşlı bir kadının hızlı adımlarla bir yerlere gittiğine sık sık rastlıyordum. Yaz-kış, kar fırtına demeden, bu ihtiyar kadının günün bu erken saatinde nereye gittiğini merak sâikiyle, “Teyzeciğim, hemen her gün bu saatte nereye gidiyorsun?” sualime bir anlık duraklamadan sonra tek kelimelik bir cevapla; “Çalışmaya...” dedi. “Niye böyle erkenden gidiyorsun? Nerede çalışıyorsun” suâlime: “Oğlum, çevre yolundaki pazarda çalışmaya gidiyorum... Biliyorsun, orası çok uzak. Böyle erkenden gitmesem, iş bulamam... Patron diyor ki, erkenden gel..” “Patron sana ne kadar para veriyor?” “Belli bir işim olmuyor, iş sahibi diyor ki: ‘Gelirsin, iş varsa yaparsın, sana yirmi lira veririm...’ Yoksa gittiğim gibi geri dönüyorum... Para da yok...” “Peki kimsen yok mu, bu yaşta her gün hemen hemen beş kilometrelik yolu yayan gidip geliyorsun. Zor olmuyor mu?” deyince de; “Evde bir tek kızım var... O da iki defa ameliyat oldu... Ona işte bu şekilde ben bakıyorum... Başka çarem yok... Mecburen çalışacağım... Bir de oğlum var, onun da kendisine faydası yok, bize nereden bakacak? Allah’a şükür çalışabiliyorum... Buna da şükür... Keşke hergün iş olsa da çalışsam...” Bu ihtiyare kadının içinde bulunduğu acıklı duruma rağmen, “Buna da şükür... Keşke her gün iş olsa da çalışsam...” şeklindeki sabır, şükür ve tevekkül dolu ifadelerinden alacağımız dersler olmalı diye düşünüyorum. Her türlü zorluğa, her çeşit nâmüsait şartlara rağmen, sabır ve şükrü elde bırakmadan, hayatın zorluklarına karşı ümidini kesmeden, moralini bozmadan azimle hayata tutunmanın gayreti içinde olan bu kadıncağızdan alacağımız çok dersler olmalı. Bu gibi çaresizlikler içindeki insanların durumunu, hâli vakti yerinde olan zenginlerimiz düşünüyorlar mı bilemiyorum. Gerisini, lüks bir hayat biçimini, şatafatlı bir yaşantıyı âdet haline getiren, çevrelerindeki nice fakir fukaranın varlığından habersiz olan dindar zenginlerimiz düşünsün... Dinî değerlerin aşınması, beraberinde bir nevî bencilliği ve nemelâzımcılığı getirmiş olmalı ki, bu gibi iç açıcı olmayan insan manzaralarıyla karşılaşıyoruz. Dünyevîleşmenin ve lüks bir yaşantının meftunu olmanın, beraberinde getirdiği bir nevî katı yürekliliktir ki, yanı başımızdaki çaresiz fakir ve fukarayı gözlerimiz görmüyor veya gördüğü halde duyarsız kalıyor. “Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir” buyuran Peygamber Efendimizin (asm) bu uyarı ve ikazları doğrultusunda, yeniden bir durum değerlendirmesinin zarûreti aşikâre görünüyor hepimiz için. Yoksa bu gidişâtımız hiç de hayra alâmet görünmüyor. 01.08.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
