Eski tarihli sayılar
|
S. Bahattin YAŞAR |
|
Biz durunca, hayat durmuyor |
|
|
8 yaşındaki kızımla, evimizin yakınındaki bir parkta sonbahar gezintisi yapıyoruz. Sonbahar, bir insan gibi konuşuyor insanla. Bu etkiden olacak ki, ilk cümleler kızımdan geldi. “Baba, tıpkı ilkbahar gibi değil mi? Her şey çok güzel. Rengârenk.” Gerçekten de, sonbaharla konuşmadan uğurlamamalı onu. Öyle derin mesajları, öyle farklı ve özel kompozisyonları var ki, ancak yaşanır cinsten. Sarının bu derece renk cümbüşü ancak bu mevsimin ürünüdür. İnsanın ayrı bir penceresi açılıyor bu hüzün mevsiminde. Yani Yaratıcının, insanın nazarını celbetmek için öyle san'atları var ki. Akıl bunlardan kaçamıyor. Onun için kâinat, büyük bir kitap gibi okutuyor kendini. Lütfen, alın çocuklarınızı ve yakınınızda bulunan bir parkta, bir sonbahar penceresinden izleyin hayatı. Göreceksiniz herkes farklı şeyler bulacak düşünmek için. Kızımın, “Baba, hayvanat bahçesindeki hayvanları izler gibi izliyoruz parktaki ağaçları. Hem de hayvanlar renk değişimine uğramıyorlar. Burası daha canlı…” demesi, tefekkürün güzelliğini gösteriyordu.
*** Evet, hepimiz bir şekilde bir yerlerden başlayıp, bir yerlere uğrayarak, bir yerlere doğru hızlıca geçip gidiyoruz hayattan. Çok hızlı yaşanıyor her şey. Zaman, akıl ermez derecede ürkütücü ve hızlı geçiyor. Ne olduğunu, nasıl olduğunu kimse anlamıyor. Çok hızlı giden bir araçtan geride kalanlara bakakalmak gibi geçen zaman. Bir süreçtir geçip gidiyor. Kimi memnun bu gidişten, kimi ise gayr-i memnun. Ama her şey olacağına varıyor. İnsan, şöyle bir yakın zamanına baktığında, nice kahramanların, nice güçlülerin, nice makam, mevki ve imkân sahiplerinin her şeylerini bırakarak göçüp gittiklerini görüyor. Gelen, gidiyor. Olan da olmayan da; açlığı bilmeyen de, tokluğu bilmeyen de gidiyor. Kural böyle. Kural Koyucunun rızası aranmalı o vakit. Ama acı olan şu ki, kimse yaşadığı gün içinde anlamıyor bu gidişi. Ne zaman ki, yatağa düşer, nefes daralır ve gidiş ciddîce kendisini hissettirir o zaman anlamaya çalışıyor insan, tabiî o da geç oluyor. Yaprağın dalından kopması, içinden geçip gittiğimiz sonbahar gibi. Hayat, tıpkı yaşanan mevsimler gibi. Kendini vazgeçilmez gibi kabul edenler, her şeyden vazgeçip gidiyorlar. Komşumuz esnaf beyefendinin, çoğu zaman dükkânına gelişini izlerdim. Dükkâna geldiğinde, elemanlarına karşı yüksek bir ses tonu kullanır ve kendisi geldiğinin hissedilmesini sağlardı. Kendisi olmasa bütün işlerin duracağı inancı vardı. Biraz da alışkanlık. Hani patron deniyor ya. Öyle bir şey. Patron geldi, patron gitti.. falan falan. Derken, kendisinin kullandığı araçta, bir kalp krizi sonucu hayata gözlerini yumdu. Yine ne acı ki, hastane ve defin işleri sürdürülürken, dükkânda işler devam etti, düşünün ki, ‘Taziyemiz var, kapalıyız’ notu bile yer almadı. Tabiî patron da ebedî âlem işlerine devam etti. Hayat bu, yine, dur-durak yok. Anlaşılan biz durunca, hayat durmuyor. O zaman kendimizi hayata göre değil, hayatı kendimize göre ayarlamalıyız. Herkesin kıyameti, kendi hayatının ölümüdür. Bazı günler evden, bazı günler iş yerinden, dostlardan, akrabalarımızdan ayrılırken, bir daha hiç dünya gözüyle görüşmeyeceğiz duygusunu taşıyarak ayrılmalıyız. Ki buna hazırlıklı olalım. Gelecekte mutlaka olacak olanı, bazen olmuş gibi değerlendirmeliyiz. Değil mi ki olacak, o zaman olmuş gibi yaşamalı, ölmeden evvel ölmeli. Yarın bizim için yok ise, bugün neler yapmalıyız, düşünmeliyiz? Beş yıl sonrası için çokça düşündüğümüzde, yarın yoksa, beş yıl sonrası ne demektir? Çok ötelere gidiyoruz çoğu kez. Oysa yakını yaşamalı insan. Dün gitmiş, yarın yoksa; gün, bugündür. O da içinde olunan ‘an’dır. Evet, düşüncede zaman zaman istemesek de ötelere gideriz, bu belki de planlama için anlamlıdır. Ama önemli olan hayatı yaşarken, gerçeklerden kopmamalı insan. Ömür yürüyüşü, yakışmalı insana. İnsanca, kulca… Yaratan’a lâyık bir kul olarak, kahramanlar gibi geçti gitti desinler… İnsan, bu hayat sahnesinden bir ‘aziz’ olarak çekilmeli. Yakışan budur. İşte bunu desin insanlar. Bu, zaten bir sonuçtur. 06.12.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
