Eski tarihli sayılar
|
M. Latif SALİHOĞLU |
|
Mağduriyet edebiyatı, tembelleştirir |
 |
|
Haksızlığa uğramayan, hiç mağdur olmayan kimse var mı acaba, bu dünyada? Acaba, "Ben hiç gadre uğramadım. Bana hiç haksızlık yapılmadı. Mağdurluk nedir bilmiyorum; çünkü hiç yaşamadım" diyecek bir tek Allah kuluna rastladınız mı? Hiç sanmıyorum. Hemen hepimiz, hayatımızın herhangi bir devresinde mutlaka bir şekilde haksızlık görmüş veya mağdur edilmişizdir. Aynı şekilde, başkası hakkında da benzer durumlara şahit olmuşuzdur. Bu dünyada, adâlet terazisi tam mânâsıyla çalışmıyor, yahut çalıştırılmıyor. Siz ne yaparsanız yapınız, ne türlü tedbirleri alırsanız alınız, haksızlığın, adaletsizliğin önünü alamazsınız. Zaten onun içindir ki, bir "Mahkeme–i Kübrâ"ya mutlaka ve muhakkak sûrette ihtiyaç var. Bu dünyada yapılacak en güzel hizmet, zulmü, adâletsizliği asgarî seviyeye indirgemektir. Bunun dışında ve ötesinde yapılacak şey, bir serap, bir hülyâ, bir ütopyadan ibarettir. Demek ki, "beşeristan" dediğimiz şu âlemde, hemen herkes bir ölçüde kendini mağdur görüyor, görebiliyor. Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi, bu anormal bir durum değil. Anormal olan şey, bütün hayatını mağduriyet edebiyatı ile geçirmektir. Etrafımızda böylelerine sıkça rastlamaktayız. Bunlar, her daim şikâyetçidirler. Vakitlerini şunu bunu tenkit etmekle geçirirler. Zayıflayan, cılızlaşan enerjilerinin feneriyle, sürekli şekilde hataları, kusurları göstermeye çalışırlar. Hep muhaliftirler. Ona muhalefet, buna muhalefet etmekle zamanlarını tüketirler. Aslında, zaten zararda olan kendilerini tüketiyorlar; belki de farkında olmadan... Siz, "Niçin böylesiniz? Neden böyle yapıyorsunuz? dediğinzide, size kestirmeden şu karşılığı verirler: "Ben mağdurum arkadaş..." Adeta "Ben mağdurum; ne yaparsam mâzurum" demeye getiriyor. İşte bu mağduriyet felsefesi, kişiye çok fena şeyler de yaptırır. Kişiyi tembel, miskin, tâkatsız biri yapmanın ötesinde, bir de hazırcılığa, kolaycılığa alıştırır. Mağduriyet edebiyatını hayat telâkkisi haline getirenler, meselâ hırsızlık yapmakta, adam vurmakta, cana ve mala zarar verecek şiddet hareketlerinde bulunmakta da kendini mâzur görebiliyor. Böylelikle, kendisinin şikâyette bulunduğu mağduriyete, başkasını da nâhak yere düçâr ettiriyor. Bu vatanda dindarlar, sırf dindar oldukları için haksızlığa uğramış, mağdur edilmişlerdir. Kürtler ve Aleviler gibi daha başka gruplar ve unsurlar da kendini benzer durumda görüyorlardır. Bunun doğruluk tarafını, gerçeklik payını kim inkâr edebilir ki... Fakat, bizim asıl nazara vermek istediğimiz mesele başka. Demek istediğimiz kısaca şudur: Siz, haksızlığa uğramış olsanız da, sakın olan başkasına haksızlık etmeyin. Sizin bir şekilde mağdur olmanız, sakın ola sizi tembellik, miskinlik döşeğine yatırmasın. Sizin veya ailenizden bir kimsenin haksız yere ezâ–cefâ çekmiş olması, sakın olan sizi başkasına karşı aynı muamelede bulunmaya sevk etmesin. Zira, "mukabele–i bilmisil, bir zalimâne düstûrdur." Hele hele, size zulmedenlerin ailesine, çocuklarına, aşiretine, partisine... karşı misillemede bulunmak, zulüm ve haksızlığın katmerlisidir. Hâsılı, mazlûm olabiliriz; ama asla zâlim olmamalıyız. Fakat bu yaklaşım tarzı, bizi zulümle mücadeleden de asla geri bırakmamalı.
Tarihin yorumu 29 Eylül 1960
Demokrat Partinin kapatılması
Darbecilerin keyfi tasarrufları, sadece meşrû iktidarı devirmekten ibaret değildir. Devirdikleri hükümete, bürokrasideki muhaliflerine ve özellikle iktidar partisine karşı insanlık dışı muamelede bulunmaktan da geri durmazlar. 27 Mayıs (1960) Darbecileri, Demokrat Parti hükümetini devirdikten sonra, ayrıca bu partiyi kapatma yoluna gittiler. Askeriye gibi, yargı kurumuna da emir–komuta zinciri içinde hükmetmeye çalışan ihtilâlciler, aynı yılın Haziran'ında Demokrat Parti aleyhinde kapatma dâvâsı açtırdılar. Dâvâyı görüşen Ankara 4. Asliye Hukuk Mahkemesi, 29 Eylül 1960'ta yöneticilerinin tamamı Yassıada'da işkenceli bir esarete mahkum edilen Demokrat Parti hakkında kapatılma kararı verdi. Dehşet verici şu tabloya bakın: Bir parti hakkında kapatma dâvâsı açılıp görüşmeler, duruşmalar yapılıyor ve o partinin hemen bütün mensupları her gün zulüm gördükleri bir adada tutuluyor. Bu nasıl bir hukuk, nasıl bir adâlet, nasıl bir insanlık hali? Bir başka gariplik ise, parti henüz kapatılmadan, paritinin bütün mal varlığına el konuluyor. (1 Eylül 1960) Tarih, Demokratları ibra etti. Onlar milletin kalbinde de zaten ibra edilmişlerdi. Ancak, onlara en ağır cezayı reva görenler ile onları her türlü insanlık dışı muameleye tabi tutanlara en ufak bir ceza verilmedi. 29.09.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
