Eski tarihli sayılar
|
Dizi Yazı |
|
|
Endonezya’yı tanımak zaman ister |
"HALKIN KARİZMASI" OKULU
Cami ve müze ziyaretinden sonra şehrin merkezine biraz uzakta hizmet veren ve Türk iş adamlarının desteğiyle açılan okulu ziyaret ettik. İlköğretim ve lisenin bir arada bulunduğu okul, Endonezya'da yapılan pek çok yarışmada dereceye girmiş. Okul için seçilen ismin Türkçe karşılığı da dikkat çekici: "Halkın Karizması" Maliye Bakanı Mehmet Şimşek'in de katıldığı ziyaret bir esnasında okul hakkında bilgiler verildi. Şimşek de konuşma yaparak emeği geçen herkese teşekkür etti ve son günün programına katılmak için yeniden otelimize döndük.
ÖZEL MÜZE
Cami ziyareti esnasında eski milletvekillerinden Hüseyin Kansu Beyle karşılaştık. "Otele beraber dönelim" teklifini memnuniyetle kabul ettik. Düşüş yolunda da özel bir 'müze'ye uğradık. Anlatıldığına göre bu müze bir şahsın özel gayretiyle kurulmuş. Müzede başta kitap olmak üzere her türlü tarihî eser var. Endonezya'nın değişik bölgelerinden toplanan el san'atları eserleri, 'fosil'ler ve özel mektuplara bile rastlamak mümkün. Müzedeki tabloların bazılarının 'müstehcen' olması dikkatimizi çekiyor ve bu durumu Kansu'ya hatırlatıyoruz...
MİNİ ENDONEZYA
İstanbul'daki "Miniatürk"ün bir benzeri Jakarta'da da var. Ama Jakarta'daki "Mini Endonezya" İstanbul'dakinden biraz farklı. Parkta sergilenen örnekler, neredeyse orjinallerinin büyüklüğü kadar. Jakarta'daki parkı gezerken, Endonezya'nın çok renkli bir ülke olduğunu daha iyi hissediyorsunuz. Endonezya'nın değişik bölgelerindeki kültürlerin anlatıldığı bölümlerden birinin önünden geçerken "Mini Endonezya"yı anlatan rehber, burada yaşayanların bir dönem insan eti yediğini söylüyor ve hemen ardından ekliyor: "Artık yemiyorlar." "Taroca" diye bir topluluğun anlatıldığı bölümde de, insanların 3 yıl mumyalanmış ölüleriyle birlikte yaşadığı hatırlatılıyor. Sumatra'nın bir bölgesinde halen devam eden uygulamaya göre de evin reisi anneler. Bu bilgi bizdeki "feminist"lerin hoşuna gider her halde...
DÖNÜŞ YOLU
Jakarta'daki son saatlerimiz her gezide olduğu gibi 'alış veriş zamanı'na ayrılmıştı. Servis araçlarıyla şehrin en büyük alış veriş merkezine gittik. Çok katlı ve çok geniş bir alana yayılan alış veriş merkezi her ülkede var olan alış veriş merkezleri gibiydi. Farkı, sadece Endonezya'da üretilen el san'atları örneklerinin de bir arada bulunabilmesi. Bu yönüyle Türkiye'deki alış veriş merkezlerinden çok daha cazip. "Ne ararsan bulursun" türü bu alış veriş merkezi heyettekilerin ilgisini çekti. Alış veriş sonrası yeniden otele döndük ve eşyalarımızı da alarak Jakarta'daki "Soekarno Hatta International Havalimanı"na hareket ettik. Endonezya'daki son iftarımızı da havalimanındaki VIP Salonunda yaptıktan sonra Tayland/Bangkok üzerinden İstanbul'a ulaştık.
FAKİRLİK EN BÜYÜK DERT
Endonezya, büyük bir İslâm ülkesi, ama onlar da fakirliği yenebilmiş değiller. Nüfusun neredeyse yarısı günlük ancak 2 dolar harcayabiliyor. Endonezya'nın binlerce adadan meydana gelen çok geniş bir coğrafyaya sahip olması beraberinde başka problemleri de getirmiş. Gelir dağılımındaki adaletsizlik, dünyanın olduğu kadar Endonezya'nın da birinci problemi. Başşehir Jakarta'nın ekonomik anlamda 'Şişli' gibi lüks semtleri de var, 'Şırnak' gibi az gelişmiş bölgeleri de. Pek çok '5 yıldızlı' otel, gecekondularla sarılmış durumda.
ENDONEZYA'YI TANIMAK ZAMAN İSTER
Gezi boyunca Endonezya'yı anlatmaya çalışan rehberimız, "Bu ülkeyi tanımak için 200 yıl lâzım" diyordu. Endonezya 240 milyon nüfusuyla Çin, Hindistan ve ABD'den sonra dünyanın dördüncü büyük ülkesi. 17 bin 500 adadan oluşan ülkenin bir ucundan diğer ucuna uçakla 7 saatte gidilebiliyor. Endonezya'da 3 farklı saat dilimi uygulanıyor. 300 etnik grubun yaşadığı ülkede, 200 'mahallî dil'in konuşulduğu söyleniyor.
ASGARÎ ÜCRET ORTALAMA 100 $
Jakarta'da gördüğümüz kadarıyla belediye hizmetleri yetersiz. Şehrin içinden akan nehirler, üstü açık kanalizasyon kanallarını andırıyor. Eyaletten eyalete değişse de asgarî ücret ortalama 100 dolar.
Çay tarlaları çok farklı
Bİlİndİğİ üzere Endonezya, çay üreten ülkeler arasında önemli bir yere sahip. Jakarta'daki Safari Parkını gezdikten sonra bölgede bulunan bir çay fabrikasını ziyaret ettik. Aynı zamanda çay üreticisi olduğumuz için, Jakarta'daki çay bahçeleri özellikle dikkatimizi çekti. Gördüğümüz kadarıyla geniş arazi yapısı ve bölgeye kar yağmaması çay bahçelerinin çok düzgün olmasına sebep olmuş. Çay fabrikasını gezerken bu bölgede çay üretiminin 1920'li yıllarda başladığını öğreniyoruz. Türkiye'de 1940'lardan sonra çay üretimi başladığı hatırlanacak olursa Endonezya'nın bu konuda bizden daha tecrübeli olduğu söylenebilir. Heyette bulunan bazı katılımcılar Rize'deki çay bahçelerini görmeden Jakarta'daki bahçeleri görmüş oldu. Maliye Bakanı Mehmet Şimşek de, çay toplayan işçilerin arasına girip sırtına 'sepet' aldı ve hatıra fotoğrafı çektirdi.
—SON— |
|
26.09.2009 |
Endonezya'da yaşayan nüfusun yüzde 88'lik kısmını Müslümanlar oluşturuyor. Gezinin Ramazan ayına rastlaması da bu açıdan ilginç gözlemlere fırsat veriyor. Televizyonlardaki iftar ve sahur programları çok daha yoğun. Her yanda Ramazan'ı hatırlatan yazılar, afişler görmek mümkün. Sokaklarda, "Millî Zekât İdaresi"ne destek isteyen duyurular dikkat çekiyor.
|
|
