Başörtüsü tartışmalarında yasakçı ve laikçi cenah adına verilen bazı mesajlar, nasıl bir zihniyetle karşı karşıya olunduğunu bütün açıklığıyla gözler önüne seren ibretli örneklerdi.
Bunlardan biri, YÖK Başkanvekilliğinden istifa eden Prof. Dr. İsa Eşme’nin şu beyanları:
“İnançların özgürce yaşanacağı yerler üniversiteler değil, ibadet mekânlarıdır. İnançların özgürce yaşanacağı yerler haline gelecek kurumlar, üniversite kimliğinden hızla uzaklaşır...” (Cumhuriyet, Leyla Tavşanoğlu, 17 Şubat 2008)
Yasakçı kafanın arkasında bu saplantı var:
“Dogma” olarak nitelediği inançları ve dini bilimle bağdaştıramayan, sözde “bilim adına” dine kapılarını kapatan, bunu yaparken üniversiteleri kendi inandığı “laik bilim dininin mabedleri” haline getiren ve kurduğu düzeni baskıyla koruyabileceğini zanneden despot kafa.
Eşme, “İnançların özgürce yaşanacağı yerler ibadet mekânlarıdır” buyuruyor. Lütfetmiş! Öyle ya, inançları pekâlâ oralarda da yasaklayabilirlerdi! Yakınlarda “Camiler de kamusal alandır” diyen laik fetvalar yayınlanmamış mıydı?
Diğer bir örnek, CHP lideri Baykal’dan:
“Önce düşünce özgürlüğü denildi. Sonra inanca göre yaşama özgürlüğü ortaya çıktı. Bunu dinimize göre yaşama talebi izleyecek. Küçük küçük açılımlar, kemirmeler. 80 yıllık mutabakat bozulmasın...” (Sabah, Yavuz Donat, 15 Şubat 2008)
Aslında bu beyanlar, CHP liderinin sözünü ettiği “80 yıllık mutabakat”ın, başından beri bu parti tarafından temsil edilip uygulanan tipik “halka rağmen halkçı dayatmacılık”tan başka birşey olmadığının çok açık ve net bir itirafından başka birşey değil.
Düşünce özgürlüğüne soğuk. Bu perde altında ikinci aşama olarak gündeme getirildiğini söylediği “inanca göre yaşama özgürlüğü”nü zaten reddediyor. “Dinimize göre yaşama talebi”ne kesinlikle tahammülü yok. Bunların hepsini “küçük küçük kemirmeler” olarak niteliyor.
“Kemirilen” ne? “80 yıllık mutabakat.”
Peki, düşünce özgürlüğüne de, inanca göre yaşama özgürlüğüne de, dinimize göre yaşama talebine de hayat hakkı tanımadan mutabakat olur mu? Böyle birşey olabilir mi?
Bunlar, insanların en temel hakları. Düşünce, inanç, inanca göre yaşama özgürlüklerinden ve inandığı dine göre yaşama talebinden vazgeçilebilir mi? Bunlardan vazgeçildiği veya bu hakların talebinin tehlike olarak gösterildiği bir yerde demokrasiden söz edebilmek mümkün mü?
Evet, Baykal’ın “kemirilme”sinden yakındığı şey, karşılıklı rıza ile varılan bir mutabakat değil, CHP kafasının topluma dayattığı baskıcı yapı.
Ama o yapı 1950’de bitti veya bitkisel hayata girdi. Diriltip ömrünü uzatmak için üç ihtilâl, bir postmodern darbe yapıldı. Ama toplum bünyesi reddettiği için bir türlü dikiş tutturulamadı.
Sebebini ise Baykal herkesten iyi biliyor. Geçenlerde de aktardığımız şu ilginç beyanları, bunu gayet açık şekilde gözler önüne seriyor:
“Atatürk devrimleri demokrasi ve halk oyuyla kabul edilmedi. Gönül isterdi ki, toplumda geniş bir desteğe sahip olalım. Bunda, CHP hariç, herkesin suçu var...” (Star, 27 Ocak 2008)
İlk cümle herşeyi açıklıyor; devamında açığa vurulan ruh hali ise uzman teşhisini bekliyor.
23.02.2008
E-Posta:
[email protected]
|
