Risâle-i Nur’un, günümüz insanının aklına takılan sorulara cevap veren ‘hakikatli bir tefsir’ olduğu, yaşanan hadiselerden anlaşılıyor. Türkiye; bir caminin giriş kapısına yazılan âyet meâlinin bir gazeteye ‘manşet yapılıp yapılmaması’nın tartışıldığını o gazetenin genel yayın müdürünün yazısından öğrendi.
“Aleyhte” manşet yapılmak istenen, ancak son anda vaz geçildiği ifade edelen âyetin, “Ey iman edenler! Yahudileri ve Hıristiyanları dostlar edinmeyin” meâlindeki Maide Sûresi’nin 51. âyeti olduğu yazıdan anlaşılıyordu. Yazıda ifade edildiğine göre, hadisenin yaşandığı caminin bağlı olduğu Eminönü Müftülüğü, (o âyet meâli için) “Ben hocaefendiyi hemen arayacağım. Bir ihtar yazısı yazıp hemen kaldırttıracağım” demiş.
İlgili ‘haber’in araştırılması esnasında İstanbul Müftü Vekili ‘makul’ bir cevap verirken, Diyanet İşleri Başkanlığı ‘yetkilisi’ ise maalesef şöyle demiş: “Biz İstanbul Müftülüğü’ne tâlimât verdik. Müftü Bey’in o imam hakkında gereken ikazı yapacağına inanıyorum ben. Kesinlikle Hıristiyan ve Yahudi vatandaşlarımıza karşı öyle bir tavrımız yok. Zeynep Sultan Camii’ndeki yazıyı doğru bulmadık. Daha başka, güncel şeyler yazılabilirdi.” (Ertuğrul Özkök, 24 Kasım 2007)
Tabiî bu ve benzeri tartışmalar ilk defa yapılmıyor. Ancak böyle akıl karıştırıcı haberler karşısında Risâle-i Nur’un aynı meselelerde ortaya koyduğu orijinal yaklaşımın ne kadar önemli ve hayatî olduğu bir defa daha ortaya çıkıyor. Üç günlük bir ‘dizi yazı’ ile Risâle-i Nur’un hadiseye bakış açısını ortaya koyduğu için gazetemiz yazarı Cevher İlhan’a teşekkür etmek gerekir. (Yeni Asya, 26-28 Kasım 2007)
Konuyu araştırıp manşet yapmaya karar veren ve bundan son anda vazgeçen “büyük gazete”ye kızmakla bir yere varamayız. Asıl kızılması gereken; bu ve benzeri yanlış ve eksik anlaşılan yorumlar karşısında Risâle-i Nur’un ortaya koyduğu orijinal izahları bilmeyen, duymayan ya da göz yuman ‘ilahiyat camiası’dır.
Bakınız, bu tartışma sonrası yapılan yorumlar ve Risâle-i Nur’dan istifade edilmeden yazılan yazılarda aklı ikna eden bir ‘cevap’ verilemedi. Oysa Risâle-i Nur, hadiseyi baştan hallediyor ve Yahudi ve Hıristiyanlarla ‘dost’ olma meselesindeki ‘yasaklama’nın; onların “dinî anlayışları” noktasında olduğunu izah ediyor. (Yani, âyette “‘Yahudîler’i ve ‘Nasarâ’yı dost edinmeyin” diyor. Dostlukta, insanî ve medenî ilişkileri değil, gayr-i müslimlerin “Yahudiyet” ve “Nasraniyet” cihetini öne çıkarıyor. Dolayısıyla âyetin yasak hükmü; Müslümanların, dinlerinde Yahudilere ve Hıristiyanlara benzeme; İslâmı bu dinlerle bir nevî telif etme ve “dostluk”la âdeta “dinleri birleştirme” sapmasınadır. Ayrıntılar için Risâle-i Nur’daki ilgili bölüme [Münâzârât, Bediüzzaman Said Nursî, Yeni Asya Neşriyat, 70-71] müracaat etmek gerekiyor.)
Bu şekilde aklı ikna edici bir izah şekli olmadan, sadece bu soruyu soranları itham etmekle bir yere varılabilir mi? Bilindiği gibi, Risâle-i Nur’da bunun gibi onlarca, yüzlerce, binlerce orijinal izahlar var. Benzer bir itiraz, “Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyenler...” meâlindeki (Maide Sûresi, 41-47) âyetle ilgili de gündeme gelebilir, geçmişte gelmiştir de. Bu itirazlara kim cevap verecek? (Risâle-i Nur vermiş: “Hükmetmeyenler, bilmânâ ‘tasdik etmeyenler’ anlamındadır.” Bkz.: Münâzarât, s. 124)
Peki, Risâle-i Nur’u görmezden gelenlerin, bu ve benzeri ciddî itirazlara ikna edici cevaplar vermeleri mümkün müdür? Olsaydı, bu güne kadar cevap verebilirlerdi. O halde, başta ‘ilahiyatçı’lar olmak üzere, hepimiz, Kur’ân’ın hakikatli bir tefsiri olan Risâle-i Nur’dan istifade etmeye çalışalım. Aksi halde, gelen hücumlar karşısında ‘teslim’ olmaya mahkûm olunur.
28.11.2007
E-Posta:
[email protected]
|
