Eski tarihli sayılar
|
M. Latif SALİHOĞLU |
|
Cinayet cuntası |
 |
|
Abdi İpekçi ve Çetin Emeç ailesinin özellikle çığlık gibi yükselen son itirafları, "cinayet cuntaları"nın yüzünde şimşek çaktıran birer şamar gibi patladı. Babası bundan otuz sene evvel katledilen Nükhet İpekçi, acının sağı–solu olmaz diyerek, ülkeyi sarsan ve büyük yankı uyandıran faili meçhul cinayetlerde hayatını kaybeden her kesimden insanların aileleriyle birlikte hareket etmek istediklerini yüksek sesle dile getiriyor. 7 Mart 1990'da katledilen Çetin Emeç'in (küçük resim) eşi Bilge Hanım ise, zihinlerde şafak attıracak şu itirafta bulunuyor: "Tek elden işlendiği izlenimi veren sûikastlerin kurbanları olarak artık susmayağız. Cinayetin arkasında şu var, bu var demiyorum. Bir örgütü işaret etmiyorum; ama, devletin ihmali var... Mühim olan tetikçi değil, o kiralık bir zavallı. Geride neler oldu?.. Atatürkçü, orduyu seven, vatanperver bir kadınım. Devletime hiç kızmadım ben. Başka gerçeklerle yüzleşmek istemedim. O yüzden hep İran demek, İslâmcılar demek işime geldi sanırım.” (Vatan) Memnuniyet verici bir gelişme de şudur: İpekçi ve Emeç'in ailesiyle aynı paralelde fikirler beyan eden merhûm Hamidoğlu'nun, Sazak'ın, Darendeli'nin ve katledilen diğer 20 kadar mazlûmun hayattaki yakınları ve aile efradı, bundan böyle müşterek hareket etme iradesi gösteriyorlar. Özellikle arka planı meçhul cinayetlerde vefat edenlerin yakınlarının kurmuş oldukları platformun sözcüleri, ayrıca TBMM’de bir araştırma komisyonu kurulması talebinde bulunmuşlar ki, bu son derece ümit verici bir gelişmedir.
Sorgulamanın yönü değişiyor
İşte, yaşanan bu son gelişmeler bize açıkça gösteriyor ve kuvvetlice bir kanaat hasıl ediyor ki, yıllardır yanlış istikamette seyreden sorgulamanın yönü artık değişmeye başlamış bulunuyor. Yakınlarını kaybedenlerin aileleri gibi, onlarla aynı mefkureyi paylaşan grup arkadaşları da, şimdiye kadar genellikle hep dindarları, Müslümanları suçluyorlardı. Hatta, en çok ses getiren Uğur Mumcu cinayeti (24 Ocak 1993) bile, gayet planlı ve ustalıklı bir yönlendirme ile, dinlarların üzerine yıkılmak istendi. Mumcu'nun cenaze merasimi, büyük bir gösteriye dönüştürülerek, tüm dikkatler dindarların üzerine çevrildi. Daha da ileri gidilerek, iş küfür ve hakaret noktasına kadar getirilip dayandırıldı. Halbuki, dindar Müslümanların cinayet işlemek gibi ne bir düşünceleri vardı, ne planları ve ne de bu işten bir menfaatleri söz konusuydu. Bu hususu, aklı başında birçok kimse dile getirdi. Ancak, pek dinleyen olmadı. Zira gaye, maksat başkaydı: Bir yandan iz kaybettiriliyor, bir yandan da dindarlar zan ve töhmet altında bırakılmak isteniyordu. Aradan yıllar geçti. Mumcu'nun kızı ve oğlu, çok farklı şeyler söylemeye başladılar. Babalarının İranlı casuslar, ya da Türkiye'deki dindar tarafından öldürüldüklerine inanmadıklarını ifade ettiler. Ardından, diğer mağdur aileler de konuştular ve benzer yönde açıklamalarda bulundular. Ortak açıklamalardan çıkarabildiğimiz mânâ ve mesajın özeti şudur: Bütün bu işleri çekip çeviren, cinayetleri organize edip izini kaybettiren bir "cinayet cuntası" var. Yakalananlar ise, belki kullanıldıklarının farkında bile olmayan zavallı kimselerdir. Kimi tetikçi, kimi de taşerondur bu zavallıların. Dolayısıyla, asıl azmettiricilerin kimler olduğu ortaya çıkarılmalı ve bu cinayetleri organize eden "cinayet cuntası"nın kökü kurutulmalı.
Tarihin yorumu 16 Şubat 1969
"Kanlı Pazar"ın Kemalist aktörleri
Bundan 41 sene önce bugün (16 Şubat 1969, Pazar) azmettiricileri Kemalist olan iki grup, Beyazıt Meydanında kıyasıya çatıştılar. Sağcı–solcu görüntüsü altında yaşanan bu çatışma sonrasında iki genç bıçaklanarak öldürülürken, yaklaşık 100 kişi de çeşitli yerlerinden yaralandı. Bu vahşiyane hadise, yakın tarihimizin kayıtlarına "Kanlı Pazar" ismiyle geçti.
İki tarafta da Kemalistler var
Anarşik olayların boy vermeye başladığı 1969 yılı, aynı zamanda seçim yılıydı. 1960'da darbe ile devrilen Demokratlar (AP), 1965 seçimlerinde tek başına iktidara geldi. Dört yıl sonra yapılacak olan 1969 seçimlerinde de neticenin pek değişmeyeceği ve Demokrat iktidarın devam edeceği anlaşılmış durumdaydı. Bu durumu hazmedemeyen ihanet odakları, ne yapıp edip bir hadise icat etmeye, ülkeyi bir kaosa doğru sürüklemeye karar verdiler. Önce, bu vatanın evlâtlarını sağ ve sol diye iki cepheye ayırdılar. Ardından, onları her vesileyle çatıştırmaya sevk ettiler. İşte, bu meyanda yaşanan ilk en büyük çatışma, 16 Şubat 1969'ta meydana geldi. Şubat ayının ikinci Pazar günüydü. Devrimci–solcu geçinen cepheye mensup onlarca gençlik örgütü söz birliği içinde Türkiye'ye gelen ABD'nin 6. Filosunu protesto etmek için gösteri yapacaklardı. Buna mukabil, kendilerini sağcı–milliyetçi addeden gruplar da harekete geçerek, ABD'yi protesto edenleri protesto etmeye, hatta gösterilere engel olmaya karar verdiler. Dikkatlice baktığımızda, her iki tarafta da Kemalistlerin olduğunu görürüz. Meselâ, solcu gruplar, yapacakları protesto gösterisini "Amerikan Emperyalizmine Karşı Mustafa Kemal Mitingi" şeklinde isimlendirdiler. Başını "Komünizmle Mücadele Derneği"nin çektiği sağcı gruplar ise, solculara karşı "Müslüman Türkiye" sloganlarıyla saldırma plânını hazırladılar. Solcular, açıktan M. Kemal ismini kullanırlarken, Komünizmle Mücadele Derneği'ne yardım eden kesimlerin başında da yine Kemalistler geliyordu. Dolayısıyla, hem sağda, hem de solda mevzilenmiş olan Kemalist odaklar, bu vatanın genç evlâtlarını karşı karşıya getirmişler ve ülkeyi bir kaosa doğru sürüklemeyi başarmışlardı. Ne yazık ki, bu planlı kardeş kavgası kesintisiz devam etti. El altından bu tür kışkırtmaları yapanlar, nihayet darbenin olgunlaştığına kanaat getirerek harekete geçtiler. Önce, General Madanoğlu liderliğindeki 9 Mart Cuntası darbe planını yaptı. Ancak, planları deşifre olunca, hareket başarıya ulaşmadı ve cunta dağıldı. Eş zamanlı olarak harekete geçen diğer cunta ise, emir–komuta zinciri içinde 12 Mart'ta (1971) hükümete muhtıra verdi. Muhtıracılar, hükümet istifa etmezse "kardeş kavgası"nın durmayacağını, dolayısıyla iktidarı silâh zoruyla devirmek mecburiyetinde kalacaklarını deklare ettiler. Görülüyor ki, sağ veya sol Kemalist odaklar, yakın tarihimizde yaşanan bütün darbe ve muhtıra öncesinde planlar yapmışlar, kışkırtmada bulunmuşlar ve demokratik sistemi başarısızlığa uğratmak için ellerinden geleni ardına koymamışlar. 16.02.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
