Erdoğan’ın, “Obama gibi geldi, Bush’a benzedi” eleştirisine cevap verirken, “Ben ne Obama’yım, ne Bush’um. Ben Tayyip Erdoğan’ım” deyip, “İllâ birilerine benzetecekseniz, Atatürk’ten başlayın, Kanunî’lere, Yavuz’lara, Fatih’lere, Osman Gazi’lere kadar gidin” diye devam eden son çıkışı, hem başından beri saklamayıp “Lider olunmaz, lider doğulur” diye açığa vurduğu “ego”sunun daha da güçlenerek devam ettiğini, hem de Atatürk’ü Osmanlı padişahlarıyla eş tutan tuhaf anlayıştan vazgeçmediğini yeniden gözler önüne sermiş oldu.
M. Kemal’in Kanunî, Yavuz, Fatih ve Osman Gazi’yle nasıl bir ortak noktası ve benzerliği var ki, Erdoğan bu isimleri birlikte zikredebiliyor?
Bir defa dünya görüşleri tamamen farklı. Adı geçen padişahlar i’lâ-yı kelimetullahı misyon edinmişken, Atatürk’ün gerek İslâma, gerek Osmanlıya bakışı onlarınkinin tam tersi değil mi?
Bu çıkışı, bir taraftan millî görüşü Hz. Àdem’le başlatıp, bütün peygamberleri ve İslâm tarihinde Osmanlı padişahlarının da dahil olduğu cihangir sultanları millî görüşçü olarak nitelerken Atatürk için de “Hayatta olsaydı partimize katılırdı” diyen Erbakan’ın yaklaşımını Erdoğan’ın da içselleştirdiğini gösteren bir örnek.
Demek ki, şimdiye kadar her fırsatta tekrarladığı “Değiştim, millî görüş gömleğini çıkardım” söylemlerine rağmen, temelde bir değişme yok.
Öte yandan Erdoğan, kendisi için zaman zaman yapılan Atatürk benzetmelerinden de rahatsız olmak şöyle dursun, ziyadesiyle memnun olduğunu, hattâ “gurur” duyduğunu söylemişti.
İktidarının ilk günlerinde İsrailli diplomat Alon Liel’in dile getirdiği “Erdoğanizm Kemalizmin güncellenmiş versiyonudur” iddiası için yorumu sorulduğunda böyle bir cevap vermişti.
Aynı şekilde, hayli zaman önce yaptığı Avustralya-Yeni Zelanda gezisinde “Türkiye’de Atatürk’ten sonra lider gelmedi, ikinci lider sizsiniz” diye bağıran kişiye, “Modernleşmede en büyük liderimiz Atatürk’tür. Onu aşmanın değil, örnek almanın gayreti içindeyiz” demişti.
Şimdi de kendisini önceki tavrıyla Obama’ya, son geldiği noktayla Bush’a benzetenlere “İllâ birine benzetecekseniz Atatürk’e benzetin” diyor.
Erdoğan’ın bu Atatürk tutkusu, şahsıyla da sınırlı değil. Geçen dönem Meclis Başkanlığı yapan, partinin ağır toplarından Bülent Arınç’ın ve 28 Ağustos 2007’den beri Çankaya’da oturan Abdullah Gül’ün de benzer beyanları mevcut.
Daha ötesinde ise kurumsal sahiplenme söz konusu. Nitekim AKP’nin 2002 seçimi öncesi açıkladığı programında Atatürk ilke ve inkılâpları “toplumun ortak paydası” olarak niteleniyor.
Geçen yıl 22 Temmuz seçiminden kısa süre önce yapılan parti kongresinde de Erdoğan “Atatürk ilkelerini, Cumhuriyet değerlerimizi her türlü gündelik siyasî tartışmanın üzerinde tutarak, ayrıştırıcı değil, birleştirici, milletimizin bütün fertlerini kucaklayan bir mutabakat zemini haline getirmeliyiz” ifadelerini kullanmıştı.
AKP’nin seçim kampanyası çerçevesinde hazırlanan medya reklamlarında da aynı ifadelere yer verilmiş ve bunlar defaatle yayınlanmıştı.
Yakınlardaki bir örnek de, Erdoğan’ın geçtiğimiz Nisan ayı sonunda partisinin grup toplantısında yaptığı konuşmada şu şekilde yer almıştı:
“Atatürk, devrimleri millete emanet etmeden yaşatmanın mümkün olmadığına inanmış; yeni düzeni millete dayatmayı değil, benimsetmeyi amaçlamıştır... Atatürk ilke ve inkılâplarının koruyucusu, onları hayata geçiren TBMM’dir, bir bütün olarak Türk milletidir.” (aa, 23.4.08)
Anayasa, Cumhurbaşkanına ve milletvekillerine metazori “Atatürk ilke ve inkılâplarına bağlı kalma” yemini ettiriyor. AKP’nin, daha yola çıkarken söz verdiği halde altı yıllık iktidarı boyunca değiştirmeye yanaşmadığı Siyasî Partiler Kanunu da partilere aynı bağlılığı dayatıyor.
Ancak görünen o ki, AKP’lilerin Atatürk tutkusu zoraki değil, içselleştirilmiş bir bağlılık...
13.11.2008
E-Posta:
[email protected]
|
