Bediüzzaman bir taraftan hâricî hücumlara karşı mukavemet ederken, diğer taraftan da dâhilî kardeşliği, birlik ve beraberliği sağlamaya çalışıyordu. Bir taraftan ifsat komitelerinin planlarını bozarak onlara karşı mücahedesine devam ederken, diğer taraftan da talebeleri arasındaki uhuvveti, tesanüdü tahkim ederek mânevî hizmetlerine devam ediyordu.
O çok iyi biliyordu ki hâricî tecavüzlere karşı koymanın yolu, dâhilî birlik ve beraberlikten geçiyor. Birbirine kenetlenmiş, birbirinde fani olmuş insanlarla ancak hizmet olabilir. O biliyordu ki Nur hizmetinde mutlu hedefe ulaşmak, arzulanan muzafferiyeti ilân etmek ancak dahilî kardeşlik ve dayanışma ile olabilir.
Bediüzzaman’ın lâhika mektuplarından anlıyoruz ki, o dâhilî sulh ve sükûna çok önem vermiş, bu yönde talebelerine telkin ve tavsiyelerde bulunmuş. Talebeleri de bu ikaz ve tavsiyelere harfiyen uymayı önemli bir vazife bilmişler. Ve işte bunun bir sonucu olarak, hizmet-i Kur’âniyede bütün manileri aşarak hedeflerine doğru hızla ilerlemişler.
Talebeleri arasındaki uhuvvet ve kardeşliğin mutlak mânâda tesisini ve devamını Üstadın çokça önemsediğini, birbirlerine karşı olan en küçük kırgınlıkta onları şiddetle ikaz ettiğini yine onun yazdığı mektuplarından öğreniyoruz.
İşte bu meyanda Bediüzzaman’ın bir mektubu:
“Mâbeynimizdeki hakikî ve uhrevî uhuvvet, gücenmek ve tarafgirlik kaldırmaz. Madem ben size bütün kuvvetimle itimad edip bel bağlamışım ve sizin için, değil yalnız istirahatimi ve haysiyetimi ve şerefimi, belki sevinçle ruhumu da feda etmeye karar verdiğimi bilirsiniz, belki de görüyorsunuz. Hattâ kasemle temin ederim ki, sekiz gündür Nurun iki rüknü zâhirî birbirine nazlanmak ve teselli yerine hüzün vermek olan ehemmiyetsiz hadisenin, bu sırada benim kalbime verdiği azap cihetiyle, ‘Eyvah, eyvah! El’aman, el’aman! Yâ Erhamerrâhimîn, medet! Bizi muhafaza eyle. Bizi cin ve insî şeytanların şerrinden kurtar. Kardeşlerimin kalblerini birbirine tam sadakat ve muhabbet ve uhuvvet ve şefkatle doldur’ diye hem ruhum, hem kalbim, hem aklım feryat edip ağladılar.
“Ey demir gibi sarsılmaz kardeşlerim, bana yardım ediniz. Meselemiz çok naziktir. Ben sizlere çok güveniyordum ki, bütün vazifelerimi şahs-ı mânevînize bırakmıştım. Siz de, bütün kuvvetinizle benim imdadıma koşmanız lâzım geliyor. Gerçi hadise pek cüz’î ve geçici ve küçük idi. Fakat saatimizin zembereğine ve gözümüzün hadekasına gelen bir saç, bir zerrecik dahi incitir. Ve bu noktada ehemmiyetlidir ki, maddî üç patlak ve mânevî üç müşahedeler tam tamına haber verdiler.” (Şuâlar, On Dördüncü Şuâ, s. 428)
İki talebesinin böyle zâhiren küçük gibi görünen “nazlanma”larından Üstad neden bu derece feverân ediyor? Niçin Bediüzzaman nihayetinde bir nazlanmadan ibaret olan bir hadise karşısında; “Eyvah! Eyvah! E1-aman! E1-aman! Yâ Erhamürrâhimîn, medet! Bizi muhâfaza eyle. Bizi cin ve insî şeytanların şerrinden kurtar” diyerek yakarışta bulunuyor? Evet sizce bunun hikmeti ve sebebi ne olabilir?
Bediüzzaman bu bizce basit gibi görünen nurun iki talebesi arasındaki problem karşısında “Gerçi hâdiseniz pek cüz’î ve geçici ve küçük idi” dedikten sonra meselemizin çok nazik olduğunu beyan ediyor ve sonrasında da “Saatimizin zembereğine ve gözümüzün hadekasına gelen bir saç, bir zerrecik dahi incitir” diyerek bizce küçük gibi görünen kardeşler arasındaki nazlanmaların, sitemlerin, kırılmaların dahi bu büyük dâvâya zarar verebileceğine dikkatleri çekiyor.
Nur hizmetinin önemli bir esasının da sevgi ve şefkat olduğunu göz önünde bulundurduğumuzda, bu noktada daha bir duyarlı, daha bir dikkatli olmamızda fayda var diye düşünüyorum. Bu kudsî hizmette uhuvvet, sevgi, şefkat, merhamet gibi hasletler vazgeçemeyeceğimiz prensiplerimizden olduğu izahtan varestedir. Aramızdaki sevgiyi, saygıyı, muhabbeti zedeleyen nazlanmalar, sitemler, dargınlıklar, kırgınlıklar gibi hoş olmayan hadiseler hiçbirimizin sebep olacağı, razı olacağı olaylar değildir.
09.11.2008
E-Posta:
[email protected]
|
