Felsefe doktoru, fizik lisanslı ve zihin planlaması alanlarında çalışmaları olan Wyatt Woodsmall’le üç yıl önce şimdiki gibi bir İstanbul Temmuz’unda tanışmıştık. Arkadaşım Said Özadalı’nın tavsiyesi ile eğitim programına katılmıştık.
Kendisini iki gün boyunca biraz şüpheyle, daha çok sorgulayarak dinledim. Onun için dersine fazla adapte olamamıştım. İki günün sonunda, 50 kişilik seminer ortamında, öğle arası kendisiyle özel konuşmak istediğimi söylediğimde, tamam işareti yapmıştı.
Kendisinin Amerikalı olduğunu da öğrenince, Irak işgalinin o sıcak günlerinin psikolojisiyle tepki vermek istemiştim doğrusu.
Özetle, kendisini iki gündür sorgulayarak dinlediğimi, 30 yıldır okuduğum İslâmî referanslarımla anlattıkları arasında çatışan noktaları aradığımı belirttim. Devamında, “Sizin duruş ve ciddiyetinizi gözlemlemeye çalıştım. Sonunda sizin derslerinize katılmaya karar verdim. Biz Müslümanız. Demokrasi, inancımızla çatışmıyor. Eğer insanımıza doğru eğitimler ve yöntemlerle kişiliğini geliştirecek doğru programlar verirsek, inancına yardımcı olacak araçlar doğru olursa, şahsiyetini geliştirir. Demokratlığı pekişir. Sizin de demokrasi getirme bahanesiyle gelip komşu ülkemizi işgal etmenize, bunu yaparken de hürriyetinizi tehlikeye sokmanıza gerek kalmaz. Müslüman demokratlar, kendi ihtiyaçlarını karşılarlar. Bu konuda program desteği verirseniz sevinirim.”
Beni dikkatle dinlemişti. Memnuniyetini yansıtan cümlelerle, samimi görüşlerimize katkı yapacağını belirtmişti. Bu saikle, Türkiye’de “Dünya liderlik Okulu” açma önerime sıcak bakmıştı. Hatta ülkesine döndükten sonra program bile gönderme nezaketinde bulundu. Talebim üzerine yeni bir hazırlık yapmıştı. Ancak ilgilenemedim.
Bu diyaloğu sonraya taşıyan, elbette sadece bir görüşme değildi. Said Beyin mihmandarlığıydı. Dilruba’da birkaç defa saatler süren sohbetlerimizdi. Kendisine takdim ettiğimiz Risâle-i Nur Külliyatı’nın İngilizcesiydi. Bitmeyen sorularıydı. Büyük bir sabırla dinlemesiydi.
Risâle-i Nur’u takdir ifadeleriydi. Hatta sabahları eğitime geldiğinde, akşam okuduğunu belli eden yansımalarıydı. Said Nursî’nin Mustafa Kemal’e olan tavrı dikkatini çekmişti. İman merkezli eserleri, hürriyetlerden yana ve siyaset üstü tebliğ üslûbu hoşuna gitmişti.
Wyatt’ın Türkiye temsilcisi, sonrasında bir itirafta bulunacaktı ve merakını gidermeye çalışacaktı. Çünkü Wyatt’ın kendisine söylemeden ve önceden deklare etmeden kimseyle özel görüşmelere ve ziyaretlere gitmediğini, mutlaka haberinin olduğunu, ancak bizimle olan diyaloğunun kendisi dışında geliştiğini ve bize güvenmesinin sebebini merak etmişti.
Sebebi bize göre belliydi. Risâle-i Nur köprüsüydü. Defalarca geldiği Türkiye’de bizdeki farkı görme idrakiydi ve sessiz kabullenişinin iman iksirini erteleyen, ancak yönelişi belli olan haliydi.
Yeni Asya’da haberini okumadan önce, beraber eğitim aldığımız bir arkadaş aramıştı. Regaip Kandilinin akşamına hazırlanan günün müjdesini verirken, çok etkilenmişti. Wyatt Müslüman olmuştu. Zor kabullenen, zihin üzerine çalıştığı için oldukça dikkatli ve tahkik ehli olan bir insandı. Biraz ketum ve içine kapanıktı. Ruhânî bir hali vardı. Müslümanlara kendini yakın hissettiren davranışları dikkat çekiciydi.
O günkü temsilcisinin hatasını sesli söyleyip, yanlışı karşısında tavır sergileyecek kadar dürüst hali, onu Müslüman olmaya hazırlamıştı.
O günlerde kendisiyle uzun bir röportajımız da olmuştu. Kaldığı otelde, Said Bey ve Ertuğrul Hocamızla birlikte. Oldukça net mesajları vardı. Doğrusu çok samimî bulmuştum. “Ancak, velâkin” psikolojisi ile tedbiri elden bırakmamayı yeğlemiştim. Röportajın bir kısmını çözmüştüm, ancak arşive kaldırmayı tercih edip, gazeteye göndermemiştim.
Kendisi NLP dünya başkanıydı. Bilinen bir insandı. İnançlıydı. Bush’a ve çetesine karşıydı. Yahudilerin bozguncu işgaline açık tavırlıydı. Risâle-i Nur hoşuna gitmişti. Takdir etmişti. Bunları açıkça ifade etmişti.
Düşünen akil insanların İslâm’ı seçmeleri, yeni bir ihtida hikâyesini yazdırmaları bizi fazlasıyla mutlu eder. Darısı diğer Batılı aydınların başına.
Tam aklıma gelmişken bir şey daha söyleyeyim. Her Türkiye’ye gelişinde arama ihtiyacı duyardı. Kendisine hacca gidişimi anlatıp, heyecanımı paylaşınca, çok hislenmiş ve “Çok arzuluyorum, ancak Müslüman olmadığım için gidemiyorum” demişti. Danışmanı olan vatandaşımız ise, bu kurala cehaletinden tepki verse de, Wyatt, gayet olgun bir kabullenme ve hasretle kurala saygı duyduğunu belirtmişti. Zaten, İlâhî bir emirdi.
Wyatt, artık bu emri de yerine getirerek Müslüman olduğuna göre, mukaddes beldelerle müşerref olmasına bir mani kalmadı.
Uzun, rikkatli ve tetkike dayalı bir incelemenin mahsulü olan kelime-i şehadet getirme ânına kadar, yoğrularak geldi. Zaten İslâm dünyasında da bilinen ve oraları kabullenen bir tabiatı vardı.
Ulaşacağım ilk anda “Vahit hoca” demek arzusuyla, aramıza hoş geldin Vahit kardeş! Böylece, ona Vahit dediğimiz o eğitim döneminde, “Vahit” kavramının mânâsını merak edip öğrenmesi de, hidayet tecellîsi ile mânâ buldu.
22.07.2007
E-Posta:
[email protected]
|
