Peygamber Efendimiz (asm) “Vazifeyi ehline veriniz” buyuruyorlar. Vazife deyince, dinî, içtimaî, siyasî, idarî ve teknik işler akla gelir. Bir işi en güzel şekilde kim ifa edecekse, o iş ona verilmelidir. İş ve vazife dağılımında ölçü, liyakat olmalıdır. Yoksa, kişilerin hatırı, sosyal statüleri, dostluklar, duygusal yakınlıklar ve şahsî kemalâtlar, vazife tevdi edilmesinde bir ölçü olmamalıdır. Hatta inancımızı doğrudan ilgilendirmeyen konularda, dinî kıstaslar da dikkate alınmaz. Zaten yukarıdaki hadis-i şerifte, “Vazifeyi ehline veriniz” deniliyor. “Vazifeyi dindara veriniz” denilmiyor. Ama aynı işi aynı şekilde yapabilecek iki kişiden birisini seçmek gerekiyorsa, elbette Allah’ı tanıyan ve itaat eden tercih edilir. Ama, bir meslek ve sanatta kişilerin dindarlıkları değil, o meslekteki bilgi ve becerileri tercih nedenidir.
Siyaset de bir idare sanatıdır. Bu sanat en güzel şekilde demokratik sistemlerde icra edilir. Halk kendi iradesini belirli bir süre için vekillerine emanet eder, onlar da halk adına ve halkın isteği doğrultusunda bu iradeyi idareye yansıtırlar. İdare sanatında başarının ölçüsü dindarlık veya dinsizlik değil, halkın memnuniyeti, hak ve özgürlüklerin kazanılması ve korunması, adaletin sağlanması, ekonomik ve bilimsel alanda ilerleme ve kalkınma gibi teknik unsurlardır. Aynı idare altında değişik ırk, inanç ve mezhep sahibi insanlar bulunabilir. Herkese eşit mesafede duran, her vatandaşın hak ve menfaatlerini koruyan, herkesin eşit haklara sahip olduğu bir hukuk sistemini tesis eden ve uygulayan bir sistem, dinimizin de tavsiye ettiği bir yönetim şeklidir. Onun için idarecilerin sadece dindarlığı ölçü alınarak seçim yapılması her zaman doğru bir seçim olmayabilir.
Siyasî tercihlerimizde yaşanan tecrübeler de bize bir yol gösterici olabilir. Bu günkü siyasî partilerin fikir yapıları yeni ortaya çıkmış bir durum değildir. Meşrutiyetten beri siyasî partiler faaliyettedirler. İsimler değişse de, fikir yapılarında fazla bir farklılık olmayan “dört parti” her devirde varlığını ve misyonunu devam ettirmektedir. Yüzyılı aşın bir süredir yaşanan tecrübeler göstermiştir ki, gerek ekonomik, gerek siyasî ve sosyal alanda milletin en huzurlu olduğu dönemler demokrat zihniyetteki kadroların iş başında bulunduğu dönemler olmuştur. Bu dönemlerde her düşünce ve inançtaki insanlar özgürlüklerini en geniş şekilde yaşamışlar, inanç ve hayat tarzlarına fazla bir müdahale edilmemiştir.
Ne zaman ki dinî söylemler ön plana çıkartılarak siyaset yapılmış, o zaman bundan en büyük zararı dindarlar görmeye başlamıştır. Din siyasete karıştırılınca, elmas gibi hakikatler cam parçaları haline gelmiş, siyasî hırs ve hissiyât şeytanı melek, melekleri de şeytan gibi göstermiştir. Onun için Bediüzzaman Hazretleri “Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım” diyerek siyasetten kaçmış, dini siyasetin çirkefinden korumak için çırpınmıştır. “Bu vatanda dört parti var” hakikatini izah ederken de, din adına parti kurmanın ne kadar mahsurlu olduğunu nazara vermiş, dindarların demokratlara destek vererek elmas gibi hakikatlerin cam parçası seviyesine düşürülmemesini istemiştir. “Din umumun ortak malıdır” diyerek, dini siyasetin üzerinde tutmuş, siyasî cerbezelerden kurtarmak istemiştir.
Dindarlar için en iyi ortamın hürriyet ve demokrasi ortamı olduğu geçmiş tecrübelerle de sabittir. Dinî alandaki gelişmelerin hangi dönemlerde meydana geldiğine bakıldığı zaman, demokrat kadroların iş başında olduğu dönemler olduğu görülecektir. Ezanın aslına çevrilmesinden başlayarak, Kur’ân kurslarının faaliyete geçmesi, İmam Hatip Liselerinin ve İlâhiyat Fakültelerinin açılması, dinî eserlerin serbestçe yazılıp neşredilmesi, hep demokratların iş başında olduğu dönemlerde olmuştur. Ne acıdır ki, bütün bu hak ve kazanımlar da, din adına ortaya çıkan ve “Demokrasi küfür rejimidir” diyen partilerin iktidar ortağı olduğu dönemlerde kaybedilmiştir. Demokratlar döneminde açılan İmam Hatip Liseleri bunların iktidar döneminde kapanmaya yüz tutmuştur. Baş örtüsü sıkıntısı bunların devr-i iktidarlarında bir zulüm halini almıştır. Yılların kazanımları tek tek kaybedilmiş, dinî alan iyice daraltılmış, “kamusal alan” sokaklara ve parklara kadar genişlemiştir.
Buradan şunu anlıyoruz ki, din adına siyaset yapanlar siyasetin ve yönetim sanatının ehli değillerdir. Zaten ehil bile olsalar, din adına siyaset yapmak yanlıştır. Onun için demokrasi adına siyaset yapanlar ve yönetime talip olanlar iş başına gelmeli, milli irade onlara emanet edilmelidir. Yılların tecrübesi göstermiştir ki, bu alanda ehil olanlar demokratlardır.
12.07.2007
E-Posta:
[email protected]
|
