Daha geçen hafta Arap dünyasının gizli İsrail politikası olarak gördüğü moda eğilimlerinden bahsediyordum ki, çok geçmeden İsrail’in sesi yine duyuldu. Filistin’den acı bir çığlık olarak yükseldi ve hepimize ulaştı.
Burada, Mısır’dayken, insan kendini çok daha yakın hissediyor bölgeye. Yani öyle ki, sanki o bombalar bizim başımızda patlıyor. Ama bir o kadar da uzak hissetmemek imkânsız, elimizi uzatsak yetişebileceğimiz bir bölgede birşeyler oluyor, ama hiçbir şey yapamıyoruz.
Daha hicrî yılbaşı arefesindeydi İslâm âlemi halbuki. Bu Aralık ve Ocak ayında peş peşe gelecek olan dinî tatillerden söz edecektim, Kahire gibi bir dinler ve kültürler mozayiğinde bu tatiller nasıl geçiyor, bunu yazacaktım. Ama bir bayramda mutlu olmuşlarsa eğer, diğer bayramda mutlu olma hakları yokmuşçasına coşku ve sevinç hakları ellerinden alındı Filistin insanının. Burada, kaç kere “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” mantığından dolayı eleştirdiğim Mısır insanı bile sokaklara döküldü.
Birkaç gün önce, Gazze’deki olaylar patlak verir vermez, Arap Birliğinin Kahire’de âcil toplantı yapacağını öğrenmiştik. Pazar günü her resmî toplantı zamanı gibi, Kahire yollarının alt üst olması bekleniliyordu. Normalde daha kalabalıktı, polisler yavaş yavaş geçit veriyorlardı trafiğe. 5 araba ilerliyor, sonraki arabalar durduruluyor ve bir müddet sonra 5 arabanın daha geçişine izin veriliyordu. Böyle bir trafikten sonra bazı işlerimi tamamlamak için şehir merkezine gittim. Kısa bir zaman sonra her taraftan yükselen sesler duydum. Bağıran, slogan atan, protesto eden insan sesleri.
Bizler için daha güvenli olduğundan dolayı (2000-3000 göstericinin katılımıyla gerçekleşen eylemler bulunduğum yerin hemen önündeki caddede olduğu için), ben bir müddet binadan çıkmadım. En azından ortalığın sakinleşmesini beklemek ve dilini biraz konuşsam da, âcil bir durumla karşılaşmam ve âcil durum Arapçası bilmemem sebebiyle, biraz bekledim. Bu esnada, Mısırlı bazı kişilerden durumla ilgili bilgi alıyordum. Hayret ettiğimi ve Mısır insanının ilk defa sokaklarda birşeyi protesto ettiğini, hatta “Mübarek, onlardan mı yanasın, yoksa bizden mi?” şeklinde sloganlar atmalarının oldukça ilginç olduğunu ve beni şaşırttığını belirttiğim Mısırlı bir arkadaş, “Gayet normaldir”, dedi. “Şimdi bu insanlar protesto edecekler, söylemek istediklerini söyleyecekler, sokaklara dökülecekler. Kimse onlara müdahale etmeyecek. Çünkü eninde sonunda devlet yine kendi bildiğini yapacak” diye durumu özetledi bana. Belki de öyleydi, öyle gelmişti, öyle gidecekti…
Kalabalık dağıldıktan sonra sakinleşmiş caddelerde yürüdüm. Sanki hiçbir şey olmamıştı. Köşedeki seyyar satıcılar yerli yerinde duruyor, fırından yeni çıkmış ekmeği satılmak üzere bir yere yetiştirmek adına 500 tanesini başında taşıyıp, bisikletle yol alan çocuk da hızla ilerliyordu. Hayat, dünyanın her yerinde devam ediyordu. Yakınlarda bir yerden yükselen acı bir çığlık, bir çığ gibi büyüyor, insanlar bunu duyuyor, fakat birşey yapamıyorlardı.
Gözlerini savaşa açmış bir Filistin çocuğu daha kaç sınava makale konusu olacak, bilemiyorum. Filistin’in adı bile daha kaç kez özgürlüğün simgesi haline gelip, barışın uğramadığı bir mekânmışçasına anılacak, bilemiyorum. Kaç kez daha üç maymunu oynayacak bu dünya insanı, kaç kez daha pırıl pırıl bir sabaha uyanmak isteği artacak, bilemiyorum. Bildiğim, bütün ellerimizi duâya çevirmemiz gerekliliği.
30.12.2008
E-Posta:
[email protected]
|
