-Osman Zengin kardeşime- 13 EKİM 2008 tarihli Yeni Asya Gazetesinde “Yeni Asya’dan Size” köşesinde Osman Zengin’e ait bir yazı yayınlandı.
Osman kardeşim senin böyle güzel “inad”ını sevsinler. Böyle inat etmeye devam et. O yazın beni eski zamanlara götürdü. Bu yazı beni bir hayli duygulandırdı. Ramazan sayfasında yayınlanan hatıralarını da dikkatle takip etmiştim. Kalemine ve gönlüne sağlık diliyorum. Yıllarca Ankara’da aynı mahallede oturmuştuk. Bir süre sonra Ankara dışına çıktık. Ben geri döndüm, bir başka mahalleye yerleştim.
Hakta “inat” etmeye biz “sebat” diyoruz. Allah insanlara bazı özellikler vermiştir. Bunlardan birisi de “inat”tır. Bazen bu şiddetli inat önemsiz, fani işlerde kullanılır. Bir dakika inada değmeyen bir şeye bir yıl boyunca inat edilir. Buna halk arasında “kör inat” denilir. Aslında inadın gözü kördür. Bazen de zararlı, zehirli bir şeye “sebat” adı verilerek inat edilir. Hâlbuki “sebat” hakta kullanılır.
İnadın yolu değiştirilse, hayırlı işlere kanalize edilse, sahiplerine bol sevap kazandıracaktır. İnatçı insanlar, bu duygularının kötü, boş şeyler için verilmediğini anlayacaklardır. O duygunun onlara sarf edilmesi, aslında hikmet ve hakikate de zıttır. O kimseler, o şiddetli inadı o lüzumsuz boş işlere vermeseler, yüksek ve bâki olan iman hakikatlerine, İslâm esaslarına ve uhrevî hizmetlere harcamaya başlayacaklardır. O rezil haslet olan mecazî inat, “güzel ve âli bir haslet olan hakikî inada, yani hakta şiddetli sebata inkılâp” 1 edecektir.
Bir zamanlar ülke çapında bayramlarda sadece “bayram” adında gazeteler çıkardı. Bir kaç defa denedim, okuyamadım. Okuyacak pek bir şey bulamadığım gibi, bakmaya da utandım. O zaman başka gazetelerin çıkması yasaktı. Diğer gazeteler zorunlu olarak tatil yaparlardı. Bizim gibi okuyucular da mecburiyetten bayram sonrasını beklerdik. Sonra ne olduysa bayramlarda bütün gazeteler çıkmaya başladı. Yasaklar delindi. “Bayram” gazeteleri unutuldu. Buruk geçen bayramlarımız neşelendi. Artık yılın her gününde ve her yerde gazeteleri görmek mümkün oldu. Fakat bu arada bayramlarda elden dağıtım yapılan yerlerde eski tatil alışkanlıkları değişmedi. İnşallah o alışkanlıklar (inat) da bir gün değişir.
Yıllarca gazetemi–Osman Zengin gibi—bayiden aldım. O manevî zevki ve duyguyu hep yaşadım. Görev yaptığım yerlerde ilk işim en yakın gazete bayiine–müvezzi—giderek sahibiyle tanışmaktı. Bilmiyorsa gazetemi de tanıtırdım. Oraya gazetem gelmiyorsa getirmesini sağlardım. Yeni Asya Gazetesini kimler okuduğunu sorardım. “Benim gazetemi her gün getir. İsteyen olursa ver. Ben o gün gelemezsem bile iade etme, biriktir. Parasını peşin de verebilirim” derdim. Böylece oraya da gazetenin gelmesini sağlardım. Duruma göre lojmandan çıkar sabah veya akşam bayiye uğrar gazetemi alırdım. Gazete bayisiyle dost olurduk. Bazen gazete bahanesiyle takılıp sohbet ederdik. Fırsat bulduğum müşterilerle de konuşurdum. Gazeteyi ayaküstü hızlıca gözden geçirirdim. Sonra baştan sona okumaya başlardım. Bazen gün biterdi, gazete bitmezdi. Ertesi gün kaldığım yerden devam ederdim. O günün gazetesi de haliyle ertesi güne kalırdı.
Şimdi elden dağıtıma takıldım, acaba o eski zevklerden mahrum mu kaldım?
Bunun da ayrı bir zevki var. Onu da inkâr etmemek lâzımdır. Meselâ: Ben şimdi Ankara’da oturuyorum. Oturduğum evin önünden küçük bir yol geçiyor. İnsanlar o yolu ancak yürümek için kullanabiliyor. Kapıcımız yok. Evin önüne, yol kıyısına gazete koymak için bir sepet yaptırdım. Gazete dağıtıcısına yağmurlu, karlı olmadığı sürece gazeteyi o sepete koymasını tembihledim.
Gazetenin bana ulaşması için kim bilir kaç kişi çalışıyor?
Gazetemiz İstanbul’da basılıyor. Paketler halinde uçağa biniyor. Esenboğa havalimanında uçaktan iniyor. Orada paketler ayrılıyor ve semtlere dağıtılıyor. Dağıtıcım gazetemi eline alıp kapıma getiriyor. Ben de sabah namazını kılınca bakıyorum ki, gazetem sepete konmuş (nazar değmesin). Çıkıp alıyorum. Önce başlıkları, sonra lâhika sayfasından Risâle-i Nur’dan seçilmiş köşeyi okuyorum. O günkü namaz dersimi yapmış oluyorum.
Bunun zevki de başka oluyor. Elden dağıtımda gazete, bayilerde satılandan 5-6 katı daha fazla. Dağıtımın sağlıklı olması önemlidir. Dağıtımda yaşanan bazı aksamalar bizi bazen üzüyor, bazılarını da küstürüyor.
Gazetenin dağıtımında emeği geçenlerin—en yukarıdan en aşağıya kadar—hepsini teker teker tebrik ediyorum. Yaptıkları görev önemlidir. Onların yaptıkları iman cephesine cephane taşımak gibidir. Küfür cephesini yıkmanın yolu iman cephesine yardımdır. Bizim hizmetimiz manevîdir. Cephanesi de mânevîdir. Yani iman ve Kur’ân hakikatleridir.
Bediüzzaman Said Nursî’nin dediği gibi diyorum: “Cenâb-ı Hak bize ve size tarik-i Hakta hizmet-i Kur’âniyede sebat ve metânet versin. Müşkülât çoğaldıkça ehl-i himmet fütur değil, gayret ve sebatını ziyadeleştirir.” 2
Zorluklar ve sıkıntılar arttıkça himmet ehlinde tembellik değil, gayret ve sebat artar. O kişi şevk kazanır. Sıkıntılar birer kırbaç gibi gelir. Daha hızlı koşmaya başlar.
Dipnotlar: 1- Mektubat, s. 37
2- Barla Lâhikası, s. 174
19.10.2008
E-Posta:
[email protected]
|
