Her şey insan için bir öğretmendir. Yeter ki insan bir şeyler öğrenmeye azmetsin. Niyeti olsun. Yapılan hiçbir iyilik ve hiçbir gayret zayi olmayacaktır. Sözgelimi ilk insanın öğretmeni bir karga olmuştur. Kabil, kardeşi Habil’i öldürünce cesedi ile başbaşa kaldı. Ne yapacağını bilemedi. Şaşkınlık içinde dolaşırken bir kargayı gördü ve karga toprağı eşeleyerek başka bir kargayı defnediyordu. Bunun üzerine Kabil toprağa defin işlemini öğrendi. Bu açıdan da,’ hikmet müminin yitiğidir’ denmiştir.
Öğrenmenin en büyük engeli kibir ve hacalet yani müteşerri olana mütecaviz olan hicap duygusudur. Bundan dolayı kutlu Peygamber: “Utançları Ensar kadınlarına dinlerini öğrenmelerine engel olmadı” buyurmuştur. Muallim karga gibi sizler de kimbilir kaç defa hayvanların hikmetli tasarruflarını görmüşsünüzdür. Kedilerin kendi dışkılarını toprağa gömmeleri gibi. Dolayıyla önemli olan öğrenme yeteneğidir. Ve bu bağlamda kimseyi küçük görmemektir. Bundan dolayı ‘ hüzi’l hikmete min efvahi’l mecanin/ Delilerden, mecnunlardan hikmet öğren’ denilmiştir. Kimi yerde nefret de öğrenmenin engelleri arasındadır. Siz gerektiğinde hasım gördüğünüz kimselerden de bir şeyler öğrenmelisiniz. Zira hikmet kimsenin hukrunda ve tekelinde değildir. Aksi takdirde, nefretiniz hicabınız ve perdeniz olabilir.
Ahlak dahi böyledir. Ahmet er Rüfai veya benzerlerinden menkul hikmetamiz bir söz şöyledir: Ahlakı ahlaksızlardan öğrendim. Kendine yapılmasını istemediğin şeyi başkalarına da yapma. Dolayısıyla ahlaksızda gördüğün menfur bir haslet senin rehberin olabilmeli. Bu seni nefrete sevkediyorsa öyleyse ondan ve yaptıklarından ibret almalısın. Başkalarının nefretine neden olamayacak fiiller işlemelisin.
Günümüzde eksikliğini çektiğimiz değerlerden birisi de yok olmak üzere olan kurumsal sadakattir. Aslında hayatımızın hiç bir boyutunda ve kısmında sadakat kalmadı. Ferdi, içtimai, ailevi, siyasi ve milli sadakatlar çürümeye terkedildiği gibi kurumsal sadakatler de kalmadı. Eskiden bir adam bir kuruma girdiğinde adeta onunla katolik nikahı kıyardı. Ya emekli olurdu ya da kurumdan ölüsü çıkardı. Şimdi ise ‘sepet koluna herkes kendi yoluna’ hesabı var. ‘Dost kalalım’ adı altında sadakati boğazlıyorlar. Sadaket aslında dostluk ve onun ötesinde dostluğu muhafaza etmek demektir. Birbirlerine ihanet edenler nasıl dostça kalabilirler. Sadaketlerini nasıl sürdürebilirler? İmkân var mı ?
***
Günümüzde nedretini çektiğimiz ve kaybettiğimiz hasletlerden birisi de kurumsal sadakattir. Keşke muhafaza edebilseydik. Kurumsal sadakatsizlik spor camiasında bile genel geçer bir kural haline geldi. Bunu en iyi bilenlerden ve dile getirenlerden birisi dünyanın gelmiş geçmiş efsanevi futbolcularından Pele. Bir Türkiye ziyareti sonrasında kulakta kalan hoş bir sada, bu yönde dile getirdiği tespitlerdi. Brezilyalı efsane futbolcu Pele, Lütfi Kırdar Kongre ve Sergi Sarayındaki Perakende Günleri kapsamında yapacağı “Sürdürülebilir Başarının Sırları” başlıklı konuşma öncesi bir basın toplantısı düzenledi. Türkiye’ye ilk kez gelmediğini, daha önce geldiğinde çok güzel ilişkileri olduğunu ve kendisinin çok iyi ağırlandığını ifade eden Pele, “Aynen geldiğimde gördüğüm konukseverlik gibi... Herkesten çok büyük bir sevgi görüyorum. O yüzden Türkiye’de olmak benim için çok büyük bir mutluluk” şeklinde konuşmuş.
Pele, “Endüstriyel futbol, futbolu öldürüyor mu? Korkunuz var mı” sorusu üzerine de, büyük bir değişim yaşandığını ifade ederek, şimdi oyuncuların televizyondan, sponsorluklardan destek aldığını ve çok daha ticari bir hal kazandıklarını söyledi. “Bugünkü oyuncular sadakatlerini kaybediyorlar. Çünkü basınla çok fazla ilişkileri var, çok fazla para söz konusu. Bizden bir miktar farklılar” diyen Pele, buna örnek verirken de, ‘Mesela, Fenerbahçe ile anlaşma imzalıyorlar. Fenerbahçe’ye gidiyorlar. ‘Fenerbahçe’yi çok seviyorum’ diyorlar. Ertesi gün Real Madrid’e gidiyorlar. ‘Takımımı çok seviyorum’ diyor. Bu gelecek için biraz endişe verici...” şeklinde konuşuyor.
***
Belki de Pele’yi Pele yapan babasının ahlaki tavsiyeleri. Babasının da profesyonel futbol oyuncusu olduğunu hatırlatan Pele, “Küçük çocuklarla oynayıp onlarla dalga geçerken, babam beni yanına çağırarak ‘Futbol, tanrının sana verdiği bir yetenek. Ama eğer okula gidersen, devam edersen, insanlara saygı gösterirsen mükemmel olursun. O zaman kimse seni durduramaz’ dedi. Ben de bütün ömrüm boyunca buna uymaya çalıştım. Ben de gençlere bunu aktarmaya çalıştım(*)” şeklinde insani ve ahlaki duruşunu özetliyor. Hayatın rehberi, sadakat ve tevazu... (*Anadolu Ajansı: 22 Kasım 2007 Perşembe)
03.12.2007
E-Posta:
[email protected]
|
