Birlikte olamadığımız günlerde Türkiye bir taraftan 22 Temmuz sonrasının siyasî iklimine alışmaya çalışırken, diğer taraftan giderek daha da kaygı verici boyutlara ulaşan kuraklık sinyallerinin artan tedirginliğini yaşadı ve yaşıyor.
Önce siyasetteki iklime kısaca göz atalım:
Meclis Başkanlığına, uzun yıllar AP-DYP çizgisinde yer alan; Demirel hükümetlerinde Devlet ve Millî Eğitim, Çiller hükümetinde Kültür Bakanlığı görevleri yapan; geçen yasama döneminde TBMM Adalet Komisyonu Başkanlığını üstlenen Köksal Toptan’ın muhalefetten de destek alarak seçilmesi olumlu bir rüzgâr estirdi.
22 Temmuz öncesi had safhaya çıkan kutuplaşma ve gerilim havasını dağıtmak açısından önemli bir viraj sayılabilecek bu uzlaşmanın demokrat misyon kökenli bir isimde gerçekleşmesi, ayrıca üzerinde durulması gereken bir husus.
AKP’nin yeni dönemde Arınç yerine Toptan’ı tercih etmiş olması da dikkat çekici. Demek ki, onlar da Türkiye’nin normalleşme ve sükûnete avdet sürecine girebilmesi için bunun daha uygun ve isabetli olduğu kanaatinde birleştiler.
Tabiî, bu tercihin AKP içinde yeni sancı ve hazımsızlıklara yol açtığı da gözden kaçmıyor.
Toptan’ın görev süresinin 14 ay mı, yoksa iki yıl mı olacağı konusunda başlatılan tartışma ve başkanlık için adı geçtiği halde devredışı kalan güçlü adaylardan Cemil Çiçek gibi isimlerin 14 ay iddiasını ısrarla seslendirmeleri bu rahatsızlığı açığa vuruyor.
Öte yandan, yeni kabinede kimlerin yer alacağı da, yeni sancılar doğurmaya aday bir konu.
Geçen dönemdeki Meclis grubunu neredeyse yarı yarıya tasfiye edip partideki gücünü pekiştiren Erdoğan’ın yapacağı tercihlere kimsenin açıktan birşey demesi mümkün değil. Ama yeni hükümette yer alamayarak “eski bakan” durumuna düşecek olan isimlerin ister istemez bir burukluk hissedecekleri de bir vâkıa.
Sanayi Bakanı Ali Coşkun’un seçimde aday olmama kararını önceleri “yaşlanma ve gençlere yer açma” gerekçelerine bağlayan açıklamalar yapmasına rağmen bilâhare Erdoğan’a sitem yüklü beyanatlar vermesi bu açıdan ilginç.
Koltuğa veda etmek hiç de kolay bir iş değil.
Siyasî iklimin en sıcak konusu ise, cumhurbaşkanı seçimi. İşin enteresan tarafı, Gül’ün adaylık ısrarının parti içinde de sıkıntıya yol açması ve bu sıkıntının açığa vurulmaya başlanması.
“Gül, adaylığını, cumhurbaşkanını halka seçtirme yolu açılıncaya kadar ertelesin” anlamına gelen telkin ve tavsiyelerin seslendirilmesi, “Gül bu hususta tek başına karar veremez” mesajlarının dile getirilmesi ve Gül’e yapılan “feragat” çağrılarının yoğunlaşması bunun açık işaretleri.
Sonuç da bu istikamette olur ve Çankaya’ya Gül yerine başka bir isim çıkarsa, AKP’nin seçimde aldığı yüzde 46.6 oyun en önemli dayanaklarından biri, bir ay geçmeden çökmüş olur.
Bakalım, devran ne gösterecek?
22 Temmuz siyasetini şimdiden ciddî şekilde zorlamaya başlayan siyaset dışı bir faktör de var: yağmursuzluk, kuraklık, susuzluk. Bu felâketin ilk vurduğu yer Ankara. Ve İstanbul sırada.
Bilindiği gibi, 1994’te Erdoğan’ı İstanbul’un, Gökçek’i Ankara’nın zirvesine taşıyan süreçte, o dönemdeki kuraklığın da önemli bir payı vardı.
Ne oldu da aynı kâbus yine kapıya dayandı!
14.08.2007
E-Posta:
[email protected]
|
