Cumhurbaşkanı Gül'ün, Başbakan Erdoğan'dan sadece iki ay sonra çıktığı ABD seferi sona erdi. "Rol çalma ve geride kalmama" eleştirilerinin gölgesinde tamamlanan gezi için Gül'ün gösterdiği en önemli gerekçe, "Ben seçilir seçilmez ilk arayıp tebrik eden o idi" dediği Bush'un aynı görüşmede yaptığı davetti.
Ancak Başbakan oradan yeni gelmişken ve Bush'un da Beyaz Saray'daki sekiz senelik ikametinin sonuna yaklaştığı, yani "topal ördek" konumuna çok yakın olduğu bir zamanda yapılan gezinin zamanlaması da hâlâ eleştiriliyor.
"Bu gezi, ABD'de yıl sonunda yapılacak başkanlık seçimleri sonuçlandıktan ve yeni Başkan Beyaz Saray'a yerleştikten sonra gerçekleşseydi çok daha isabetli olurdu" diyenler var.
Gül'ün Bush'a, "Bu sene görevdeki son yılınız, özellikle Ortadoğu'ya olumlu anlamda damga vurabilirseniz tarihe geçersiniz" anlamında sözler söylediğini açıklaması, muhtemelen bu eleştirileri cevaplama niyetinin ifadesi.
Yine Gül, gezisinin "önem"ini vurgulama babında, gerek yoldayken, gerekse orada verdiği mesajlarda ABD için ilginç ifadeler kullandı.
Meselâ, PKK terörü meselesinde Türkiye'nin ısrarlı taleplerini şimdiye kadar hep gözardı etmiş olan ABD'nin tavrına şu yorumu getirdi:
"ABD gibi büyük bir makina dünyanın her yeriyle uğraşmak durumunda. Dikkatini sizin istediğiniz konuya çekip ona angaje etmek kolay olmuyor."
Beyaz Saray'daki Bush-Gül görüşmesinde bunun başarılıp başarılamadığını görmek için herhalde fazla beklemek gerekmeyecek.
Bunun test edileceği üç örnek önümüzde.
Bunların başında PKK terörü geliyor. 5 Kasım'daki Bush-Erdoğan görüşmesinden sonra Washington, Türk ordusunun sınırötesi operasyonlarına sınırlı bir çerçevede kapıyı araladıysa da, şu âna kadar onun ötesinde birşey yapmış değil. Meselâ, hani PKK'nın elebaşılarından hiç değilse birkaçı "paketlenip" teslim edilecekti?
Görünen o ki, ne PKK'yı Kuzey Irak'tan kovma, ne de yakalayıp teslim etme noktasında bir hareket var. Buna karşılık Türkiye, PKK sorununu halledebilmek için, siyasî çözümü de içeren uzun dönemli sosyal çözümlere yönelmesi telkinlerine muhatap oluyor. Üstelik Beyaz Saray'daki görüşmenin hemen akabinde.
İkinci örnek, İsrail-Filistin barışı. Hamas'ı dışlayıp sadece Abbas'ı muhatap alarak yürütülen dayatmalarla kalıcı bir barış sağlanabilir mi?
Ve üçüncüsü İran. Ki, Bush'un Ortadoğu gezisinin en önemli hedefi İran'a yönelik baskı ve kuşatmayı arttırmak olarak ifade edilirken, Tahran Türkiye'yi kendisine karşı tavır almaya zorlayan ABD baskısına, tam da bugünlerde doğalgaz akışını kesmek suretiyle katkı sağlıyor!
Gül'ün "ABD en önemli müttefikimiz. Bütün sıkıntıları aştık. Yeni ve pozitif bir döneme girdik. Bu gidişatın ekonomiye de çok etkisi olur" söylemleri bir diğer noktayı daha akla getiriyor.
Önce Erdoğan'ın, sonra Gül'ün ABD ziyaretleriyle oluşan fotoğraf, "Türkiye AB'den uzaklaşıp ABD'ye mi yanaşıyor?" sualini sorduruyor. Gül'ün ABD gezisi, seçildikten hemen sonra Strazbourg'a giderek verdiği mesaja ve "AB sürecinin takipçisi benim" sözüne gölge düşürüyor. Umarız, bu gölge bir an önce kaldırılır...
15.01.2008
E-Posta:
[email protected]
|
