Eski tarihli sayılar
|
Ahmet ÖZDEMİR |
|
Hayatımızda nelere daha çok önem veriyoruz? |
|
|
Hayatımızda değerli olan şeyler nelerdir? Ev mi, araba mı? Mal mı, mülk mü? Para mı, pul mu? Yoksa makam mı, mevki mi? Biraz daha geniş düşünelim: Önceliklerimiz nelerdir? Dünya mı, ahiret mi? İnsanların dünyayı terk etmesi oldukça zor, ama ahireti terk etmesi kolaydır. Çünkü dünyaya çağıran o kadar şey var ki, saymakla bitiremeyiz. Bizi dünyaya çağıran şeyler o kadar masumane ki, bizi kendine cezb edip celp ediyor. Etrafında pervane gibi döndürüyor. O kadar süslü, o kadar cazip teklifler sunuyor ki, birisini atlatsak diğerlerine takılıyoruz. Sonra da koşup gidiyoruz arkasından. Dünya aşıkları öyle değil mi? İnsanlar genel olarak para ödedikleri, emek harcadıkları şeylere çok daha fazla değer verirler. Onları kaybetmemek için zaman zaman uykuları kaçar. Belki bir ömür vererek kazandıkları bu servetlerini bir de korumak telâşına düşerler. Meselâ insanlar altınlarını, paralarını vb. daha güvenlikli gördükleri özel veya çelik kasalarda saklarlar. Köşklerini, villalarını özel güvenlik çemberine aldırırlar. Gerekirse bekçi tutarlar, kameralarla kontrol ederler. Bunlar insanların “dünyalıkları” kabul edilir. Bir gün dünya o insanlara “Haydi dışarı!” deyiverir. Belki canından çok sevdiği gözü gibi koruduğu malları geride kalıverir. Ayağından çorapları çıkarılır, sırtından elbisesi. Özel yatakları altından alınır. Hayattayken belki hiç uğramadığı ayrı bir dünyaya götürülür. Birkaç metre kefenle kara toprağın soğuk koynuna uzun boylu uzatılır, hem de çok sevdiği dostları tarafından. Kabristana hiç gitmeyeceğini zannederdi. Gidenleri gördüğünde gözlerini kapardı, konuşulduğunda kulaklarını. Halbuki ölüm hakikati hiç inkâr edilemeyecek bir gerçekti, hayat kadar. Orada ne kapı vardır çıkılacak, ne pencere vardır bakılacak, ne yemek vardır yenilecek! Arkadaşı da yoktur ki, dertleşsin. Sadece ameli vardır. Şimdi ameliyle baş başadır. Resûl-i Ekrem (asm) Efendimizin bildirdiğine göre, “Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçe, ya da cehennem çukurlarından bir çukur”dur. Paraları, altınları, köşkleri, villaları dünyada kaldı artık. Bir de bakmışın, vârisleri “dünyalıkları” bölüşme telâşına düşmüşler. Dillere destan mallar medyaya günlerce malzeme oluvermiştir. Burada dünyanın üç yüzünü hemen hatırlamakta fayda vardır: Birinci yüzü: Cenâb-ı Hakk’ın Esmâü’l-Hüsnasına (güzel isimlerine) bakar; onların nakışlarını gösterir, mânâ-i harfiyle, onlara âyinedarlık eder. Dünyanın şu yüzü, hadsiz mektubât-ı Samedâniyedir. Yani, Cenâb-ı Hakk’ın isim ve sıfatlarını anlatan, Allah’ın varlık ve birliğini gösteren yaratılmış mektuplardır. O yüzde isimlerin cilvelerini okuruz, bıkmadan usanmadan. Bu yüzü gayet güzeldir; nefrete değil, aşka lâyıktır. İkinci yüzü: Ahirete bakar; âhiretin tarlasıdır, ekinliğidir, rahmet çiçeklerinin yetiştiği bahçedir. Burada ekip ahirette biçeceğiz. Meyvelerini orada toplayacağız. Şu yüzü de, önceki yüzü gibi güzeldir; tahkire değil, muhabbete lâyıktır. Üçüncü yüzü: İnsanın heveslerine, arzularına bakan, gaflet perdesi olan, ehl-i dünyanın arzu ve heveslerini uyandıran yüzüdür. Şu yüz çirkindir. Çünkü fânîdir, hemen kaybolur gider, elemlidir, aldatır.1 Günahlar, belâlar, musîbetler, sıkıntılar hep bu yüzdedir. Kur’ân-ı Hakîmin kâinattan ve varlıklardan pek çok önem verircesine, beğenerek ve güzel bularak söz etmesi ise, önceki iki yüzüne baktığı içindir. Sahabelerin ve diğer Allah dostlarının rağbet ettiği ve değer verdiği dünyaları, önceki iki yüzdedir. İlk iki yüzü sevmişler, üçüncü yüzden kaçmışlardır. Çünkü üçüncü yüzde boğulan insanlar ahiretini de kaybetmişler. Acaba insan sırf dünya için mi yaratılmış ki, bütün vaktini ona sarf ediyor? Halbuki insan istidad ve yetenek cihetiyle bütün hayvanların üstünde olduğunu ve dünyevî hayata lâzım olan ihtiyaçlarını karşılamakta, iktidar cihetiyle, bir serçe kuşuna bile yetişemediğini herkes biliyor, anlıyor. Demek ki, insanın aslî vazifesi hayvan gibi çabalamak değil, belki hakikî bir insan gibi, hakikî daimî bir hayat için çalışmaktır.2 Bununla beraber, dünyevî meşgaleler, çoğu zaman bize âit değildir. Onlar da çoğu lüzumsuz bir şekilde karıştığımız ve bazen karıştırdığımız boş işlerdir. En önemlisini bırakıp, güyâ binler sene ömrümüz varmış gibi en lüzumsuz bilgilerle vakit geçiriyoruz. Konuştuğumuz ve bazen arkasından koştuğumuz şeyler “incir kabuğunu” bile doldurmayacak kadar lüzumsuzdur. Halbuki en küçük ama en önemli olan kalb ve mide dairesini bırakıp, en büyük ama en önemsiz dairelerde ömrümüzü telef ediyoruz. Ebedî ahiret saadetini kazandıracak işleri bırakıp Cehennem odunları ile uğraşıyoruz. Âdeta elmasları çöpe atıp kömüre sarılıyoruz. Resûl-i Ekrem (asm) Efendimiz dünya-ahiret dengesini şöyle belirlemiştir: “Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için, yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalışınız!” Dünyayı kalben terk etmeli, kesben değil. Yani dünyayı kalbimize koymamalıyız; ahiret yolculuğunda azık yapmalıyız. Ebedî hayat yollarını açacak ve aydınlatacak işlere ihtiyacımız vardır. Onlar ise ibadetlerdir. En kısası ve en kolayı da Sünnet-i Seniyyeye uymaktır. Yani Resûl-i Ekrem (asm) tabi olmaktır. Çünkü sünnete uyan âdetini ibadete çevirir. Dünyaya gelmek bizim elimizde olmadığı gibi, gitmek de bizim elimizde değildir. Hangi kuvvet bizi dünyaya gönderdi ise, aynı kuvvet dünyadan alıp vaad ettiği ebedî hayata gönderecektir. Gidiş gün ve saatini bilmiyoruz. Her an “Haydi gel” emrine muhatap olabiliriz. Şu sözleri dinleyelim: “Dünya madem fânidir. Hem madem ömür kısadır. Hem madem gayet lüzumlu vazifeler çoktur. Hem madem hayat-ı ebediye burada kazanılacaktır. Hem madem dünya sahipsiz değil. Hem madem şu misafirhane-i dünyanın gayet Hakîm ve Kerîm bir müdebbiri var. Hem madem ne iyilik ve ne fenalık cezasız kalmayacaktır. Hem madem ‘Allah kimseye gücünden fazlasını yüklemez’3 âyeti sırrınca teklif-i mâlâyutak yoktur. Hem madem zararsız yol, zararlı yola müreccahtır. Hem madem dünyevî dostlar ve rütbeler kabir kapısına kadardır. “Elbette, en bahtiyar odur ki, dünya için âhireti unutmasın, âhiretini dünyaya feda etmesin, hayat-ı ebediyesini hayat-ı dünyevîye için bozmasın, mâlâyâni şeylerle ömrünü telef etmesin, kendini misafir telâkki edip misafirhane sahibinin emirlerine göre hareket etsin, selâmetle kabir kapısını açıp saadet-i ebediyeye girsin.”4 Dünyamız fani, ömrümüz kısa, görevlerimiz çoktur. Ebedî hayat burada kazanılacaktır. Yapılan her iyilik mükâfatını göreceği gibi, her kötülük de cezasını görecektir. Allah bize taşıyamayacağımız yükü yükletmeyeceğini bildirmiştir. Öyleyse taşıyabileceğimiz yükten de kaçmayalım. Önceliklerimizi bir kez daha gözden geçirsek mi? Hayatta nelere daha çok önem veriyoruz? Beşer olarak yaptığımız hatalardan ve işlediğimiz günahlardan geri dönmek ne kadar güzel bir şey. Çünkü Allah tövbe edenleri sever. Her gün yatsı namazının arkasından okuduğumuz şu âyeti hatırlayalım ve öyle duâ edelim: “Rabbimiz! Unutursak veya hataya düşersek bizi sorumlu tutma. Ey Rabbimiz! Bizden öncekilere yüklediğin gibi bize de ağır bir yük yükleme. Ey Rabbimiz! Bize gücümüzün yetmediği işler de yükleme! Bizi affet! Bizi bağışla!” 5
Dipnotlar:
1- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, s. 1018-1019 2- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, s. 428-429 3- Bakara Sûresî, 286. 4- Bediüzzaman Said Nursî, Mektubat, s. 118-119 5- Bakara Sûresi, 286. 22.06.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
