Peygamberimizin(a.s.m.) büyük cihad başlıyor dediği günden beri inanan insan hayatı cihad içinde yaşadığının farkında…
Bu, esas alınınca, “Dinde zorlama yoktur” hatırlatması için şu düşünülebilir.
Bizim için Allah’ın bir zorluk dilediği yoktur!
Bize emredilenler zorluk çıkarmak için değil, hayatın içindeki zorlukları kolaylaştırmak içindir… Din, anlaşılıp yaşandığı kadar, dinde bir zorlama olmadığı fark edilir. “Dinde zorlama yoktur” hakîkati, anlamını böyle bulduğunda ; insanın kişisel gelişiminde ve sosyal hayatında kendisine yol aldıracak etkili bir bilinç olarak yine kendisine geri dönecektir.
İşte bu bilinç kişinin, kimseye tahakküm etme hakkının ve yetkisinin olmadığını hissettirir. Hissetmişliğimizle ilk önce kendimizden sorumlu ve kendi nefsimizle cihad içinde olduğumuzu hatırlar ve “büyük cihad”ı yaşarız...
Cihadın sadece topla tüfekle yapıldığının zannedilmesinin aksine, geniş bir düşünüşle insanın okuduğu-yazdığı her satır, Allah için harcadığı her kuruş, Allah için attığı her adım, tuttuğu her el, yol üzerinden kaldırdığı her taş, gülümsediği her an, v.b, cihad kapsamına girmektedir. Dahası, Allah rızasına ulaşmak için yaratıldığını bilen ve bu uğurda yaşayarak mücadele eden insanın her hali cihad sayılır. Son nefese kadar devam edecek bu cihad anlayışının, insanın şahsî kemalâta ulaşmasında tek gerçek olduğu kabul edilmelidir.
“Kişisel gelişime” ulaşmak için yüzlerce sayfa yazılmış kitaplar var. Ebleh olmaktan kurtulup kişiliğimizi geliştirmek içinse 1. Sözde dikkat çekilen iki satırcık söz var.. “Ey nefis! Böyle ebleh olmamak istersen Allah namına ver, Allah namına al; Allah namına işle, vesselâm.” Tevhidi anlama ve yaşama yolculuğunda Allah namına olmak ve yeniden doğmaktan başka çare mi var? Aranan çare, Peygamberimizin (a.s.m.) hayatından sayısız örneklerle karşımızda duruyor...
Kendisine eziyetle muamele eden Taif halkının yanından döndüğünde, eli yüzü kanlar için olan Peygamberimizin (a.s.m.) şikâyeti, sadece Allah’ına olmuştu. Horlanması, incinmesi yaralanması halindeyken kimseye hor bakmamış, kızmamış, aşağılamamıştır. Gayet olumlu davranmıştır. Kırılan kalbini teselli için intikam almak yolunu seçmemiştir. Rabbisinden onlar için bağışlanma ve hidayet dilemiştir…
O, yaptığının, insanî bir vazife olduğunun bilinciyle yaşamış….
Düşenin, yaralananın elini hiç bırakmamış…
Kimseyi hor görüp dışlamamış…
Kadın-erkek ayrımı yapmamış. Kadına hakkettiği yeri vererek erkeğin önce kendine sonra kadına yaptığı zulme engel olmuş.
Herkesi kuşatarak insanlık örneğini sergilemiş. Bunun içindir ki düşmanlarını bile kendine hayran bırakmış…
* * *
O, her an, her zaman daima, yeniden yeniden doğmaktadır…
O, hep yaşamaktadır… O her an aramızdadır…
O, sadece insanlığa değil, âlemlere Rahmet olarak gönderilmişti…
O her an, her birimizin âlemine hiç durmadan yeniden yeniden doğmaktadır…
O, rahmet olup yağmaktadır!
İyi ki doğdun Peygamberim!
20.04.2008
E-Posta:
|
