Başbakan rahatsızlandığı için bakanlar kurulu toplantısına iştirak edemeyince, Ankara’da söylentiler birbirini kovaladı. Bu yüzden İstiklâl Marşının yıldönümü dolayısıyla Mecliste yapılan törene, biraz da başbakanı görmek için gittim.
Birçok gazeteci ve AKP yöneticisi de benim gibi düşünmüş olmalı.
Bu yüzden Erdoğan gelip salona girene kadar kimse içeri girmedi. Erdoğan yanında Başbakan Yardımcısı Mehmet Ali Şahin’le geldi. Bir süre araçtan inmeden notlarını okudu, Başbakan antetli kâğıtlara bazı notlar yazıp, yakın korumasına uzattı. İçeri girdiğinde de doğrudan salona geçmeden bir süre yan taraftaki bir odaya geçti. O sırada Meclis Başkanı Arınç, birkaç bakanla ve parti yöneticisiyle birlikte kapıda kendisini bekliyordu. Arınç protokolde başbakandan önde, ama hem törene ev sahipliği yapması, hem de insanî bir durum olması açısından bir süre Erdoğan’ı bekleyip, salona birlikte girdiler.
İstiklâl Marşının yıldönümünde böyle bir toplantıya Meclisin ev sahipliği yapması çok yerinde bir karar.
Mehmet Âkif Ersoy Vakfı ile Yazarlar birliği arasındaki çekişmeden, merhum Akif’in İstiklâl Marşını kaleme aldığı Taceddin Dergâhının Âkif’in şahsı gibi mütevazi bir mekân olmasından dolayı zaten birkaç programdır, bu tür arayışlar vardı. Meclisin şahs-ı manevisinin ona sahip çıkması çok anlamlı.
Meclisteki program ilk kez yapılmasına rağmen seviyeliydi. Program İstiklâl Marşı için düzenlenmişti, ancak Çanakkale Şehitlerine şiiri programa damgasını vurdu.
Hacı Bayram Camiinden emekli hafızlardan Bünyamin Hocanın kaside şeklinde okuduğu Çanakkale şiiri başta Meclis Başkanı ve Başbakan olmak üzere birçok insanı duygulandırdı, hatta birçoğu ağladı.
Duygusuz insan olur mu?
Ancak bu işi sadece duygu boyutunda tutmamalıyız.
Milliyetçiliğin, diğer unsurları dışlayıcı ve saldırgan bir Türklük ya da Kürtlük olarak algılandığı bir dönemde Safahat’da kendini bulan müsbet milliyetçiliği benimsetmemiz gerekiyor.
İslâmın kahraman bir evlâdı olan ve asırlardır İlay-ı Kelimatullah’ın bayraktarlığını yapan bu millet, hiçbir zaman diğer İslâm unsurlarını, hatta insan unsurlarını dışlamamış, bizzat adalet içinde, kucaklayıcı bir yönetim ile huzur ve refah içinde bir hayat sunmuştur.
Bugün 100 yıl önce çekildiğimiz İmparatorluk mirası ülkelere gittiğimizde “Osmanlı, Osmanlı” diye itibar görmemizin sebebi işte bu. Dışişleri Bakanı Abdullah Gül geçenlerde anlattı. “Ben Afganistan’da Kabil dışına çıkıp gezdim, her yerde saygı gördüm. Dick Cheney askerî kışladan dışarı adım atamadı” diye. Aynı olayı Hikmet Çetin defalarca anlattı.
Çünkü bu milletin amacı İslâm medeniyetini insanlığa ulaştırmak olduğu için, Kürt’ü ezmek, Çerkez’i yok etmek, Ermeni’ye soykırım uygulamak, Arap’ı asimile etmek gibi bir hedef gütmemiştir.
Bu millet İslâmla tanıştıktan sonra hiçbir zaman ırkçılık yapmamıştır. Osmanlı’nın parçalanma arefesinde de en son uyanan akım Türkçülüktür. Zaten Türkler de Türkçülük yapmaya kalkışınca, imparatorluğun Müslüman ve gayrimüslim unsurlarını bir arada tutan bağ çözülmüş ve devlet parçalanmıştır.
Bu noktanın akademik ve siyasî zeminlerde milliyetçilik tartışmasının referans noktası olarak kabul edilmesi gerekir.
Bu millete Ziya Gökalp’in, Nihal Atsız’ın Türkçülüğü değil, Âkif’in İstiklâl Marşında kendini bulan ruhu gerekiyor.
Yoksa ortalık, İslâmın reddettiği ırkçılık hastalığına tutulmuş, marazî ruhlardan geçilmiyor.
Çanakkale’de ki şehitliğimize bakanlar orada Diyarbakır’dan, Mardin’den, Şanlıurfa’dan, daha öte gidin Basra’dan, Halep’ten, bugünkü Filistin’den gelip orada şehit düşen ecdadımızın isimlerini görürler.
Balkan Savaşında Edirne’nin kurtuluşunda “Ekrad” yani Kürt Süvarilerinin yararlıkları saymakla bitirilemez. Demem o ki bu millet İstiklâl Savaşını birlikte yaptı.
Bu yüzden Türk’üyle, Kürt’üyle yedi düvele karşı savaşan bu milletin en büyük madalyası Âkif’in dizelerinde kendini bulan İstiklâl Marşıdır. Böyle bir istiklâl mücadelesine sahip olmak her millete lâyık olmamıştır.
Bu İstiklâl Marşı bu vatanın gerçek sahibi olan Kürt’üyle Türk’üyle bu şerefli millete aittir.
Dünya özgürlük şarkıları söylerken yüz yıllık İstiklâl Marşına sahip olmak ne denli büyük bir onur değil mi? Ancak kendini Kürt halkının temsilcisi olarak görüp, İstiklâl Marşından rahatsız olanlar da var. Orhan Doğan gibi. Kürtlüğü Kürtçülük, milliyetçiliği bölücülük olarak anlayan ve tatbik eden Orhan Doğan Kürtlerin temsilcisi olamaz.
Çünkü o İstiklâl Marşının her dizesinde Türk’üyle Kürt’üyle bu milletin kanı var. Aynen Çanakkale’de olduğu gibi.
Batman’da, Diyarbakır’da, Van’da, Mardin’de, Şanlıurfa’da Adıyaman’da hiçbir Kürt İstiklâl Marşından rahatsız olmaz. Artık Orhan Doğan gibi bölücülerin, Kürt kardeşlerimizin yakasından düşmesi gerekiyor.
14.03.2007
E-Posta:
[email protected]
|
