İsmet İnönü gerek Millî Şef olarak iktidarı elinde tuttuğu tek parti devrinde, gerek 1950-60 arasındaki ilk muhalefet döneminde, gerek 27 Mayıs ihtilâlini izleyen kısa süreli başbakanlığında, gerekse ondan sonra vefatına kadar bir daha iktidar yüzü göremediği ikinci muhalefet sürecinde bir hedefinin peşini hiç bırakmadı:
Bediüzzaman Said Nursî ve Nurculuk.
50 öncesi Said Nursî’yi ve talebelerini mahkemeden mahkemeye, hapisten hapise, sürgünden sürgüne dolaştıran amansız tazyiklerde onun takip ve talimatlarının önemli payı vardı.
50 sonrasında Menderes’i sıkıştırmak için her fırsatta Bediüzzaman’a hücum eden, özellikle Said Nursî’nin vefatına birkaç ay kala çıktığı gezileri Meclis kürsüsünde diline dolayıp memleketin bir numaralı sorunu haline getirerek muhalefet malzemesi yapan kişi de İsmet Paşaydı.
27 Mayıs sayesinde başbakanlık koltuğuna oturduğunda solcularla ilgili MİT raporları önüne getirilince, “Bana bunları değil, Nurcuların dosyalarını getirin. Millî Emniyet’in birinci görevi Nurcuları takip etmektir” diyen de İnönü idi.
Aynı İnönü, 1965 seçimi öncesinde seçim meydanlarında “Nurcuları koruyup kolluyor. Said Nursî’nin halifesi mi olacak?” diye sorduğu Demirel’e “Nurcu olmadığını açıklasın” baskısı yapmakta da hiç tereddüt etmemişti.
Bu kampanyanın ardından sandıkta aldığı sonuç onun açısından yine tam bir hezimetti ve bu neticeyi “Beni Nurcular yıktı” diyerek yorumlayan Millî Şefin, ondan sonra 1973’teki vefatına kadar Said Nursî ve Nurculuk bahsini ağzına aldığı hiç duyulmadı.
Aradan yaklaşık yirmi sene geçti. Ve siyaset sahnesinde boy gösteren bir başka İnönü, Millî Şefin oğlu Erdal İnönü, ısrarlı talepler üzerine SHP’nin başına geçti ve 1991 seçiminin ardından Demirel’in kurduğu DYP-SHP koalisyon hükümetinde başbakan yardımcısı oldu.
Bu hükümetin en ilginç icraatlarından biri ise, Kültür Bakanlığına bağlı devlet kütüphanelerine Risale-i Nur Külliyatının da konulması ve bu durumun, “Said Nursî Hakkari kütüphanesinde sizi bekliyor” mesajıyla hazırlanan gazete ilânları ve afişlerle kamuoyuna duyurulmasıydı.
DYP-SHP koalisyonu, Türk siyasetinde iki ana damarı oluşturan ve başından beri amansız bir mücadele veregelen iki siyasî akımın, ülkeyi 12 Eylül cenderesinden çıkarıp demokratikleşmenin yolunu açmayı öngören bir programda uzlaşarak birlikte hükümet kurmaları suretiyle, siyasî iklimin yumuşamasına katkı sağlamıştı.
Aynı hükümetin, CHP ve ona endeksli devlet zihniyetince yıllarca yasaklanan, baskı altında tutulan ve ambargo uygulanan muhalif yazarlarla birlikte Said Nursî’nin eserlerini de özgürlüğüne kavuşturup kucaklaması ise, bu katkıyı çok daha anlamlı kılıp derinleştiren bir karardı.
Eğer o iklim ve atmosfer korunabilse ve zenginleştirilerek sürdürülebilse idi, bugün Türkiye her bakımdan çok daha iyi bir noktada olurdu.
Kişiliğiyle ve iç dünyasının tezahürleriyle babasından çok annesi Mevhibe Hanımın izlerini yansıtan ve vefatından hemen sonra eşinin okuttuğu Yasin-i Şerifin refakatinde son yolculuğuna çıkan Erdal İnönü’yü berzah âlemine uğurlarken bu önemli anekdotu kayda geçirmezsek, hakkın hatırına hürmetsizlik etmiş oluruz.
03.11.2007
E-Posta:
[email protected]
|
