Yasemin GÜLEÇYÜZ

Küçük kız…

Yıl 1971…

Küçük kız, ilkokula yeni başlıyor.

Annesi ve babası memuriyetlerini köy hizmetlerinde geçirdiklerinden düzenli bir eğitim alması için İstanbul’da babaannesinin yanında okula başlamasına karar vermişler.

Anne babadan ayrı olduğundan yüreği buruk, ama babaanne bütün bunları unutturmak istercesine öylesine şefkatli, öylesine sabırlı ki… Küçük kız babaannesinin “can yoldaşı”, arkadaşı, “ana babalı yetimi…”

Küçük duâları ezberleme, abdest alma talimleri, namaz kılma alıştırmaları ve beraberce sohbetlere gidiş… Kırmızı kaplı kitaplardan okunanları hiç anlamasa da, çıt çıkarmadan saatlerce dinleyiş… Kimi akşamlar yaşlı babaanneyi ziyarete gelen, samîmî bir ortam içinde yemeğe kalan babasının arkadaşı olduklarını söyleyen amcalar… Akabinde yine kırmızı kaplı kalın kitaplardan yapılan saatler süren Nur sohbetleri… Okunanları hiç anlamasa da, çok değerli mesajları olduğunu, okuyanların ciddiyetlerinden, çok sevdiği babaannesinin okunanlara duyduğu ciddî muhabbet ve hürmetten anlıyor…

Okunanları bir ninni gibi dinlerken, içinden sanki yüzlerce küçücük elin aklının kavrayamadığı kelimeleri havada kaptığını ve kucakladığını hissediyor. Garip… Babaannesinin omuzlarına yaslanıp uyukluyor, uyanıyor. Ders devam etmekte, tekrar uyukluyor…

Bu kırmızı kaplı kitapları okuyan ve dinleyen herkeste garip bir cazibe hissediyor küçük kız. Ciddiler, samimiler, asiller, hürmet gösterilmesi gereken insanlar bunlar. Konuşmaları ne kadar da etkileyici ve mantıklı. Her şey bir yana o kadar şefkatliler ki…

Küçük kız yalnız kaldığı zamanlarda kitapları raftan indirip, kırmızı kapaklarını dakikalarca seyrediyor. Kitapların o güzel kokusunu içine çekiyor. Altın yaldızlı harflerine dokunuyor…

“Ayrı bir dünyanın kapısı olmalı bu güzel kapaklar…” diye düşünüyor…

Hiç anlamasa da sayfalarını merakla karıştırıyor…

Bunlar okuduğu başka şeylere benzemiyor. Gazete sayfalarından yapılmış kesekâğıdından, takvim yapraklarına, hikâye kitaplarından, çizgi romanlara eline ne geçerse okumayı çok seven küçük kıza bu kitaplar, gizemli bir dünyanın haritası gibi geliyor…

Küçük kız yıllar sonra hislerinde haklı olduğunu fark ediyor.

Bu kitaplar yaşadığımız âlemin sırlarını herkesin anlayabileceği kolaylıkta çözen ve yüzlerce ilmin iç içe süt letafetinde sunulduğu bir kütüphane…

Yaratılış âleminin şifrelerini çözen bir harita…

Kapaklarını ne kadar acz, fakr ve ihtiyaçla açarsanız, sırlarını, hazinelerini o kadar size ikram eden vefalı bir dost…

Sizi doğrudan Kur’ân’a ve İslâmiyete bağlayan, Rabbinizin huzuruna götüren sağlam bir dayanak noktası… Penceremden Birinci Ağabey… O yıllarda tanıdım Birinci Ağabeyi. Babaannem “Babanın en sevdiği arkadaşlarından…” diye tanıtmıştı onu. Her gelişinde namaz vakti girdiğinde bizi cemaatle namaza davet eder, başında kar beyazdan özenle örülmüş dantel bir takkeyle imamlığımızı yapardı. Ardından saatlerce süren Nur sohbetleri… O benim “Birinci Amca”mdı. Yıllar sonra “hasbe’l-kader” sahibi olduğu Bizim Aile dergisinin kuruluş çalışmalarında (1986-1987) yine karşılaştım onunla. Artık daha bir yaşlanmıştı, ama şevk ve gayreti daha da mı artmıştı ne… Dergi ekibi olarak bizi kabul etmiş, derginin genel yayın felsefesini anlatarak “Ben sadece Hanımlar Rehberini 200 kereden fazla okudum. Siz kaç kez okudunuz peki?” demişti. Ve kollarımızı sıvadığımız bu işten geriye dönüş olmadığını, artık “gemileri yaktığımızı” ifade etmişti… “Ben sadece Hanımlar Rehberini 200 kereden fazla okudum. Siz kaç kez okudunuz peki?” sözünü yıllardır hiç unutmadım. Ümitsizliğe kapıldığımda da Tarık bin Ziyad’ın öyküsünü* hep hatırladım… Birinci Ağabey! Sizi oğlu gibi kabul eden o kadar çok anne misâl ihtiyare hanımlar oldu ki… Sizi ağabeyi gibi gören o kadar çok kız kardeşleriniz var ki… Sizi mânen babası kabul eden o kadar çok çocuğun “Birinci Amca”sısınız ki… Sizi dedesi gibi gören o kadar çok minik meleğin “Birinci Dede”sisiniz ki. Hepsinin sizi gözyaşları içinde, muhabbet ve hürmetle, Fatiha, Yasin, Hatim hediyeleriyle nasıl uğurladıklarını gördünüz. Yazıyı “Görüşmek üzere” cümlesiyle bitireceğim, ama “Eğer namazını tadil-i erkân üzere kılarsan” dediğinizi duyar gibiyim… * Öyküyü bilirsiniz, “Cebel-i Tarık”ın da isim babası olan İslam Kumandanı Tarık bin Ziyad’ın İspanya’yı almak üzere karaya ayak bastığında yaptığı ilk iş, askerleri geri dönmeyi hayal bile etmesinler diye gemileri yakmak olmuştu… Mücadeleden başka çıkış olmadığını gören askerler İspanya’yı fethetmiş, Endülüs Devletini kurmuşlardı…

08.04.2007

E-Posta: [email protected]