Sayılar, çizgiler âlemidir matematik… Varlık âlemini ifade edebilmek için “0” başlangıç noktasını var kabul edersiniz ve sistemi onun üzerine bina edersiniz. Matematikte var olduğunu kabul ettiğiniz farazî çizgiler ve rakamlardan oluşan türlü çeşit formülle yaradılış âlemini sınırlandırmaya, yorumlamaya çalışırsınız… Çizgi ve rakamları yaradılış âleminde, ağaç ya da kuş kadar müşahhas bir netlikte gösteremezsiniz. Ama ne çare ağaçları, kuşları, nehirleri yorumlamanız için ihtiyacınız vardır çizgilere ve rakamlara…
Hesaplar, türlü çeşit problemler, onların sonuçları, çok bilinmeyenli denklemler ve çözümleri, tek bir doğru neticenin varlığı ve doğruya kısa, sağlam yoldan ulaşmanın en akıllıca yol olduğunu öğreten bir sürü teknikten oluşur matematik…
Matematik, tüm fen bilimlerinin mayasıdır. Belki de bu yüzden mi Aristo, Atina’da kurduğu akademinin kapısına “Matematik bilmeyen bu kapıdan giremez” levhasını asmıştır?
Mücerret kavramlar dünyası olan matematikte ilginç konulardan bir tanesi de sonsuzluktur… Sayılarla, çizgilerle ifade edilemeyen bir kavramdır sonsuzluk… İnanan bir matematikçinin nazarında sonsuzluk kavramı bir yönüyle ölümün ve ölüm sonrasının da matematiksel ifadesidir aynı zamanda…
Varlık âlemini tanımlamak için matematikte “0” kavramını nasıl kabul etmek zorundaysanız, “sonsuzluk” kavramını da kabul etmek zorundasınız…
Sonsuzu anlayabilmek için, “0”ın sırrını da çözmek gerek…
Hayatın sırrına vakıf olmak için ölümün ne demek istediğine kulak vermek gerek…
Ölümün sırrını çözüp de, çözemeyenlere yardım için kaleme alınan şu satırlara kulak verelim:
“Ey nefis! Başta Habîbullah, bütün ahbabın kabrin öbür tarafındadırlar. Burada kalan bir iki tane ise, onlar da gidiyorlar. Ölümden ürküp, kabirden korkup, başını çevirme; merdâne kabre bak, dinle ne talep eder. Erkekçesine ölümün yüzüne gül; bak, ne ister.”
(Bediüzzaman Said Nursî,
Sözler, s. 156)
Görüşmek üzere babacığım!
Yaklaşık bir yıldır, ağzından duâsı eksik olmayan seyirciden öte gidemediğim muhteşem bir film bitti geçtiğimiz günlerde. Yoksa başka bir âlemde başlamak üzere bitti mi deseydim? Teşhiste geç kalınmış bir hastalığın cerrahi müdahale, ışın ve kemoterapi tedavilerine rağmen safha safha yayılışını, doktorların kılavuzluğunda film karelerini takip eder gibi âcizane seyrettik ve neticede onu sonsuzluğa uğurladık.
Babamı, aynı zamanda en iyi sohbet arkadaşımı, o gece hastahanede baş ucunda kaç kere okuduğumu hatırlamadığım Yasinler, Tahmidiyeler refakatinde, aynı zamanda bir mü’minin hayat hikâyesinin ana fikri mahiyetinde olan “Şehadet ederim ki Allah’tan başka ilâh yoktur ve yine şehadet ederim ki, Muhammed Onun kulu ve resûlüdür…” cümlesiyle uğurladık…
Gönlünden eksilmeyen bir muhabbetle, en basit olayı bile neticede imanî hakikatlere bağlayarak anlatması, risâlelerden örneklendirmesi, yaşadığı hatıraları sık sık yâd etmesi, çok sevdiği gazetesini kaybolur diye köşe bucak saklaması, hoşuna giden bir lâtife yaptığında ya da yapıldığındaki o güzel gülüşü, hastalığının en ağır devrelerinde bile her haliyle Eyüp Peygamber sabrıyla şikâyet yerine rızayı tercih etmesi, kulaklıkla da olsa Risâle-i Nur derslerini dinlemesi, göz işaretiyle de olsa namazını eda etmesi ne güzel, ne ibretli sahnelerdi…
Şimdi o, çok sevdiği dostlarının da uğurlama merasimine katılarak defnettiği serin serviler altındaki Eyüp Sultan Kabristanında, sevgili anneciğinin kucağında, haşir sabahını beklemekte…
Kulaklarımda sesin, gözümün önünde hayalin capcanlı… Tıpkı kapı önünde her zaman vedalaştığımız gibi değil mi babacığım?
“Allah’a emanet ol Yasemin!”
“Görüşmek üzere babacığım!”
21.01.2007
E-Posta:
[email protected]
|
