Eski tarihli sayılar
|
Ahmet BATTAL |
|
Toplantılar ve hükümet komiserleri |
|
|
Gazetedeki ilânlardan da takip ettiniz. Geçen Pazar günü Trabzon’da düzenlenen “Yüz yıllık süreçte demokratikleşme ve Bediüzzaman” konulu panelde konuşmacılardan biri idik. Panelden önce “Işık Doğudan Yükselir” adlı kısa film gösterisini izledik. Sinevizyonun bir yerinde Bediüzzaman’ın kayda değer maddî varlığının bulunmadığı ve manevî mirasının altı bin sayfalık Risâle-i Nur külliyatı olduğu söylendi. O âna kadar, salondaki dâvetlileri, biz konuşmacıları izlemeye gelen bir kitle olarak görme eğiliminde idim. Ama bu mirası işini duyunca gözlerim açıldı. “Dinleyici” sandığım kitlenin, aslında “sıradan” dinleyiciler değil de “miras paylaşmak isteyen” mirasçılar olduğunu anladım. Dâvetlilerin her biri, bu taksimden kendilerine daha çok pay düşmesi için tam bir ciddiyetle dinliyordu. Hiçbirinin, “Paylaşanların sayısı artarsa benim payıma düşen azalır” diye bir endişesi yoktu. “Mirasyedi”lik yapmak isteyen kimse de görmedim. Bıraktığı mirasın paylaşılması sırasında evlâtlarını bu şekilde memnun eden kaç baba geçti bu dünyadan acaba? Yukarıda ve hedefte oturduğum için olsa gerek, bir ara, kendimi, bu mirası paylaştıran bir hakem gibi görmeye başladım, ama hemen ardından bundan vazgeçtim ve aslında hakeme ihtiyaç olmadığını fark edip Bediüzzaman’ın mirasından kendi payıma düşmüş olanı muhataplarıma aktarmaya yöneldim. Fakat salonda bir sürpriz vardı. En önde oturan bir bey, yakasına “hükümet komiseri” yazılı bir kart asmıştı. Niçin buradaydı? Acaba mirası hakkıyla paylaştırma işini o mu yapacaktı? Ama ortada, bir kooperatifin daireleri ya da bir şirketin yıllık kârı gibi, paylaşınca azalan türden maddî kârlar yoktu ki hükümet komiserinin gözlemine ve hakemliğine ihtiyaç olsun! Bunun üzerine bendeniz fırsatı kaçırmadım ve kendisinin şahsında bilumum düşünce komiserlerine ve ayrıca da hükümete en derin saygılarımı sundum. Hatta dinleyicilerden gelen sorulardan birinde, hükümetin bir bakanının Ayasofya’nın müze olarak kalması gerektiği yolundaki görüşü hakkında düşüncelerim sorulduğunda, cevaben “Hükümetin temsilcisi, hem de başkomiser seviyesinde temsilcisi burada, sorunun muhatabı aslında kendisidir” deyiverdim, ama komiser beyi bir ter bastı, anlatamam. Böyle zor soruları kendisine havale ettiğim için de bana biraz gönül koydu. Mamafih programdan sonra şahsıyla ve şahsiyetiyle barıştık, helâlleştik. Komiserim bana, toplantıya katılma sebebinin tamamen resmî görevlendirme olduğunu, toplantının provoke edilmesi ihtimaline karşı ve gerektiğinde müdahale için emniyet kuvvetlerine talimat vermek üzere burada olduğunu, biz konuşmacıların kendisinin varlığından rahatsızlık duymaması gerektiğini güzel güzel anlattı. (Doğrusu zaten bunları biliyordum). Ama bu arada, Yeni Asya Gazetesi Trabzon temsilciliğinin bu programı “izin alarak” yaptığını, Trabzon hükümeti tarafından izin verilmeseydi yapamayacağını da söyledi ki; işte orada anlaşamadık kendisiyle. Hatta kendisine, bu görüşünde ısrar eder ve buna göre icraat yaparsa suç işlemiş sayılabileceğini de söyledim. Bakınız neden? Bu kötü haliyle dahi, anayasa’mızın “Toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkı” başlıklı 34. maddesi der ki; “Herkes, önceden izin almadan, silâhsız ve saldırısız toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkına sahiptir. ./. Toplantı ve gösteri yürüyüşü hakkı ancak, … kanunla sınırlanabilir. ./. Toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkının kullanılmasında uygulanacak şekil, şart ve usûller kanunda gösterilir.” Özetle, “toplanmak” izne bağlı değildir, mahallî hükümete “bildirmek” yeterlidir. 2911 sayılı Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Kanununun “Toplantının ertelenmesi veya bazı hâllerde yasaklanması” başlıklı 17. maddesi ise şöyledir: “… vali veya kaymakam, millî güvenlik, kamu düzeni, suç işlenmesinin önlenmesi, genel sağlığın ve genel ahlâkın veya başkalarının hak ve özgürlüklerinin korunması amacıyla belirli bir toplantıyı bir ayı aşmamak üzere erteleyebilir veya suç işleneceğine dair açık ve yakın tehlike mevcut olması hâlinde yasaklayabilir.” Gördüğünüz gibi bir toplantıyı yasaklamak ancak “suç işleneceğine dair açık ve yakın tehlikenin mevcut olması” halinde mümkündür. Üstelik 29. maddede de “Toplantı veya yürüyüş yapılmasına engel olan … kimse, … bir yıl altı aya kadar hapis cezası ile cezalandırılır” denilmiştir. Bu engelleme fiilî mukavemetle olabileceği gibi, aslında yetkisi olmayan resmî kişinin, bir toplantının düzenlenmesini, “izne bağlı” diyerek engellemesi de bu kapsamda suçtur. Yine şunu da bilelim ki Türk Ceza Kanununun “İnanç, düşünce ve kanaat hürriyetinin kullanılmasını engelleme” başlıklı 115. maddesine göre “Cebir veya tehdit kullanarak, bir kimseyi dinî, siyasî, sosyal, felsefi inanç, düşünce ve kanaatlerini … açıklamaktan, yaymaktan meneden kişi, bir yıldan üç yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılır. ./. Dinî ibadet ve ayinlerin toplu olarak yapılmasının, cebir veya tehdit kullanılarak ya da hukuka aykırı başka bir davranışla engellenmesi halinde, yukarıdaki fıkraya göre ceza verilir.” Toplantı düzenleyeceklere ve onlara engel olmaya kalkışacak olanlara duyurulur! 12.05.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
|
Önceki Yazıları
|
