Ölüm zahirî açıdan bakıldığında her zaman ve herkes için acı bir hadise. Ama özellikle çocuk ölümleri, anne ve babalar başta olmak üzere geride kalanlar için çok daha yakıcı.
Nitekim son zamanlarda toplum olarak, farklı sebeplerle ard arda gelen çocuk ölümleriyle sarsıldık. Rögar kanalına veya su çukuruna düşerek ya da trafik kazasında vefat eden iki, üç, beş, on yaşlarındaki küçücük yavruların acısını hepimiz yüreklerimizin derinliklerinde hissettik.
Son olarak Kapadokya yolunda meydana gelen mâlûm trafik faciası tüm Türkiye’yi ağlattı.
Aslında, herşeyi bu dünya hayatından ibaret gören bir nazarla bu vefatlara bakılsa, bilhassa anne-babalar için dayanılacak bir acı değil bu.
Kılına zarar gelmesin diye üzerine titrediğiniz, onlar için canınız dahil herşeyinizi hiç tereddütsüz fedaya hazır olduğunuz en kıymetli varlıklarınızı, kucağınıza alıp öpmeye ve koklamaya doyamadığınız bir çağda kara toprağın bağrına teslim etmenin kabulü ve hazmı hiç kolay değil.
İşte tam bu noktada yegâne ve tükenmez bir tesellî kaynağı olarak kesinlikle başka bir alternatifi bulunmayan iman faktörü devreye giriyor.
İmanlı anne-babalar, henüz açılmamış bir gonca tomurcuğu olarak gördükleri ciğerparelerinden ayrılmanın acısını ancak “abes iş yapmayan, ihsanı ve merhameti sonsuz” olan Hakîm ve Rahîm bir Allah’a, Onun müjdelediği ahiret ve Cennet hayatına ve sırlı hikmet tecellîleriyle tanzim ettiği kader programına iman ve tevekkülle teskin edebiliyorlar.
Dahası, yavrularından en tatlı zamanında ayrılmanın verdiği derin ıztırabın yerini, ebedî bir hayatta, Cennet iklimlerinde tekrar buluşacaklarına inanmanın getirdiği kavuşma ümidi alırken, Kur’ân’ın, bülûğ çağından önce vefat eden çocuklar için verdiği “Cennet çocukları” müjdesi, bu ümide farklı boyutlar kazandırıyor.
Bu tesellî ve müjdeyi başka hangi inanç ve düşünce sistemi verebilir? Kapadokya masumlarının âhirete uğurlandığı günün ertesinde İzmir panelinde konuşan Senai Demirci’nin söylediği gibi, “Hangi seküler kitap ve hangi siyasî yapı, o acılı anne ve babaları teskin edebilir?”
Muztarip ruhlar, uğruna onca gürültü koparılan laiklikle mi, yoksa son dönemde yükselişe geçtiği söylenen milliyetçilikle mi ferahlayacak?
Beşerî ideolojilerin, siyasî doktrinlerin, ekonomik sistemlerin bu konuda söyleyebileceği, “derde deva sadra şifa” olacak birşey var mı?
Evet, tek tesellî, insanlığa on dört asır önce sonsuz saadet müjdesini getiren Kur’ân’da ve Risale-i Nur, mukaddes kitabımızın çağımıza mesajlarını etkili bir üslûpla insanlığa ulaştırıyor.
Bu meyanda, Risale-i Nur’da yer alan ve konumuzda doğrudan ilgili olan bir bahis var: Çocuk Taziyenamesi. Senai Demirci’nin, dinleyicilerine “Buradan çıkınca acılı anne-babalara götürün” tavsiyesinde bulunduğu o değerli risale.
Sekiz yıl bekledikten sonra kavuştukları evlâtlarını sekiz yaşında bir su çukuruna kurban veren acılı babanın ekranlara yansıyan “Allah yavrumuzu bizden daha çok seviyormuş ki, yanına aldı” sözü, Kur’ân’ın o risalede anlatılan dersini çok iyi özümsediğinin örnek ifadesiydi.
O masumlar doğrudan Cennete gittiler. Ne mutlu onlara ve kalan ömürlerini imanla süsleyerek yönlerini Cennete çeviren ebeveynlerine!
22.04.2007
E-Posta:
[email protected]
|
