Operasyonun perde gerisinde görünen en vâhim “beklenti”, Ankara’nın, Irak’ın bölünmesi anlamına gelecek Kuzey Irak’taki yerel yönetimin kabulüyle birlikte Güneydoğu’ya “siyasî çözüm” dayatmasıdır.
Erdoğan ve Gül’ün son ziyaretlerinde Amerikan basını bunu açıkça yazdı. Hatta Türk tarafının “inkârı”na karşılık, bu hususun Beyaz Saray’da kapalı kapılar arkasında konuşulduğu ısrarla iddia edildi.
Ne var ki Amerikan Savunma Bakanı Gates’in “Ankara’dan talebi” ve Bush’un “Türkiye derhal çekilsin” şeklindeki “tâlimatvârî” ifâdesinin hemen peşinden sınır ötesi harekâtın bitirilmesi, bu endişeye kuvvet vermekte…
ABD’nin şimdiye kadar işgalindeki Irak’ta himâye edip istimal ettiği PKK terör örgütünün “kullanma miâdı”nın dolması üzerine hurdaya çıkarıp “tasfiye”ye göz yumsa da tamamen değil; zira her ihtimale karşı örgütü “koz” olarak da elinde tutmak istiyor. Verdiği onca söze rağmen, Irak şehir ve kasabalarında ellerini kollarını sallayarak dolaşan terörist elebaşılarının bir tekini dahi teslim etmemesi bunun göstergesi..
Buna rağmen paylaştığı “istihbarat”a karşı ülkenin kuzeyini Irak’tan koparmayı “meşrûlaştırmak” amacıyla Türkiye’nin “oluru” peşinde; bunu büyük ölçüde başardığı anlaşılıyor…
* * *
Daha bir ay önce, Türkiye’nin “terörist elebaşılarının teslimi” talebine rest çekip meydan okuyan ve “bir kediyi dahi teslim etmem” diyen Talabani, “Irak Cumhurbaşkanı” olarak dâvet edildiği Ankara’ya, Barzani’nin “Bağdat’ı dışlayarak doğrudan Kürt federe yönetimiyle işbirliği” isteğini önereceği belirtiliyor.
İşgalle kan gölüne çevirdiği, bir milyonu aşkın insanı katledip üç milyondan fazla sivili göçe zorladığı Irak’ta ve özellikle kuklası “Kuzey Irak’ta ABD’nin “istikrarı bozduğu” bahanesi ve baskısıyla operasyonun bitirildiği söylentisinin bu denli tartışılması bundan.
Hükûmetin, operasyon sürerken Talabani’ye özel temsilciler gönderip “kapsam ve sürenin sınırı” hakkında verdiği “teminat”ın mâhiyetinin meçhul kalması, bu konudaki tereddütleri daha da derinleştiriyor..
Ve herkes biliyor ki bütün bunlar, Kissinger’in daha işgalin başında belirlediği, güneyde “Şîi Arap”, Bağdat ve civârında “Sünnî Arap” ve kuzeyde “Kürt” devletleriyle “Irak’ın üçe bölünüp parçalanması”nı temel alan, Türkmenlerin olmadığı plânın gereği.
Ne var ki ABD’nin “terörle mücadele”de “ortak” diye Afganistan’ın yanı sıra Irak’ta “rol” biçtiği “stratejik müttefiki” Türkiye de bu projeden muaf değil. En bâriz belirtisi, Bush’tan Gates’e kadar birçok Amerikalı yetkilinin ağzında pelesenk ettiği “Kürt sorunu’na siyasî çözüm” söylemleri…
Terörle mücadele elbetteki sâdece askerî tedbirlerle kalmamalı. Elbette ki yalnız bir bölge için değil, bütün vatandaşlar için demokrasi, hukukun üstünlüğü ve insan hak ve hürriyetlerinde ilerlemeler kaydedilmeli; inanç ve ifâde özgürlüğünü sınırlayan antidemokratik engeller kaldırılmalı. Ferdî ve kültürel haklar sonuna kadar sağlanmalı…
Elbette ki teröre karşı salt sınır içi ve sınır dışı operasyonlarla yetinmemeli; terörden bîzar bölge insanı, mutlaka ekonomik ve sosyal tedbirlerle desteklenmeli. Kesinlikle kucaklayıcı olunmalı, şefkatle muamele edilmeli…
Ancak, “siyasî çözüm” maskesiyle “özerklik” isteği ve “adem-i merkeziyet” ayırımıyla ülkenin birliğini bozacak projelere zemin hazırlayacak taktiklerin, hiç kimseye faydası olmayan bir ecnebî senaryosu olduğu da bilinmeli. Ve şiddetle bundan sakınmalı…
* * *
Aslında Bush’un “çok kaba” bir şekilde “stratejik ortağı” dediği Türkiye’ye “en kısa zamanda Kürdistan’dan çekilme” ültimatomu, ABD’nin “kafasının gerisindeki niyetini” bir defa daha açığa çıkarmıştır…
Oysa Bediüzzaman’ın tesbitiyle, “fikr-i milliyet” telkiniyle ırkçılık ve ayrılık aymazlığının azdırılması, “en ziyâde birbirine muhtaç ve birbirinden mazlûm ve birbirinden fakir ve ecnebî tahakkümü altında ezilen İslâm milletlerini, birbirine yabanî bakmak ve birbirini düşman telâkki etmek felâketine sürükler.” (Mektûbat, 311)
İnsanları birbirine kırdıran karşılıklı kışkırtmalarla ırkî ve mezhebî çatışmalar, hep buna zemin hazırlamak içindir.
Bölgeyi “bölücü ırkçı terör”le ateşe veren küresel zâlim güçlerin öteden beri aradıkları “kavmiyetçilik dâvâsı”yla kardeş kavgasıdır. Terörü istimal eden küresel güçler, şimdi de bu fitne ateşini alevlendirmek amacıyla “siyasî çözüm” kumpasını kuruyor.
Dünün “muhtariyet” ve “adem-i merkeziyet”, bugünün “özerklik” ve “federasyon” taleplerinin arka plânında, “meyl-i iftirakı (ayrılık hissini)” tahrikle, Türklerle bin sene birlikte yaşayan, omuz omuza cihâd edip şehid düşen Kürtleri koparma tuzağıdır. (Âsâr-ı Bediiye, 450-451)
“Siyasî çözüm” paravanındaki bu fitne ve felâket tuzağına dikkat…
07.03.2008
E-Posta:
[email protected]
|
