İnsana ait her şey daha çok merak uyandırır. Merakın kendine ait bir merakın içine girmesi ise, daha da anlamlı ve derinliklidir. Hiç merakı merak ettiniz mi? Neden merak ettiğinizi düşündünüz mü?
Neden merak ettiğinizden başlayıp, neleri merak ettiğiniz üzerinde dursanız, acaba nasıl bir tablo çıkar? Önce “Neden merak ediyorum?”, sonra “Nedenlerime karşılık gelen meraklarım neler?”
“Neden” ile “Ne” arasındaki bağın uyumu ve birbirini amaca uygun besleyip beslemediklerini de merak edebiliriz. Çok meraklıysanız, kendinize ait kusurlarınızı nasıl telâfi edebileceğinizi de merak edebilirsiniz.
Bir kopya daha, “Neden çalışma motivasyonumu daha fazla arttırmıyorum?” merakının sularına da kendinizi bırakabilirsiniz. “Huzurlu bir sevgiyi nasıl elde edebilirim?” merakına da kendinizi kaptırabilirsiniz.
Merak, kendisi öğrenildikçe ve beslendiği kaynakların kontrol edilemez alanları tecessüs halinden çıkıp, yani gizliliği ve özeli araştırmaya dönük “casus”luktan vazgeçtikçe, ya da merakın gerçeğine doğru yönlendirildikçe, merakın da kalitesi artar.
Gelin merakımızı kaliteli bir niyete ve bizi iyileştirip geliştirecek bir hedefe salalım. Tam odaklı hale getirelim. Üstümüze görev olmayan başkasına ait “ansiklopedik bilgilerin” anaforuna kendimizi kurban etmeyelim. “Bir başkasıyla ilgili” kıskanç ve olumsuz bakışa yardım arayan arayışlardan ve gizli niyet sorgularından da kurtulalım.
Ön yargıların bön yargıya davet çıkaran, anlamadan yorumlayan, duymadan kalıp giydiren, bilmeden niyet okuyan ve bunun için merakla malzeme arayan sanal bilgilerin sanal hazzından da çıkalım.
Merak, hepimizin baş düşmanı, hepimizin baş yardımcısı veya hepimizin zindanı veya sarayı olabilecek, gizemli, hisli, hırslı ve bilgeli karakterinin niyete göre kimyasının hayatımızı zehir veya lezzet yaptığı bir alan.
Neyi merak ediyorsak, biz oradayız. Orası bize ait olmayan bir yerse, yersizliğimiz bizi mutsuz eder. Polemik salgılarcasına, merak bilgiyi amaç dışına taşıdıkça, katilleşir ve insana ait manevî varlıkları tahrip ettiği gibi bireyin vicdanî alanına da tecavüz eder. Mânânın katli yaşanır. Ruhun zarafeti kaybolur. Vicdanın isyanı başlar. İç vicdan kaybolmuşsa, kalın perdede yitirilmiş bir ruhun cesedi ile yaşar dururuz.
Merak; içilen su gibidir. Hasta için tatsızken, sağlıklı bir ruh için besleyicidir. Zehirini akıtan yılanla, balını bize sunan arının ikisi de su içer, ancak akıttıkları farklıdır.
Bilgi kirleten; düşünce ya da niyet kirliliğidir. Zihin bulanıklığı merakla öğütülüp cehaletini palazlarken, niyetin karanlık kör noktası ise “iyi niyet” duvarlarına tutunup bilgiyi de, aklı da, kör bir testere gibi işlettikçe kendini ve başkasını tahrip eder.
Merak; bizi uyaran bir sistem ve yönlendiren bir mekanizmadır. İç algının dışa bakışını planlayan bir sorgu ve öğrenme disiplini olduğu kadar, yıkıcı güce hizmet eden bir kayıt dışı, gayri meşrû tahrip kalıbı da olabilir.
Bireyin düşünce, duygu, beklenti şemasını doğru yöntemlerle yanlış hedeflere götüren en etkili silah meraktır.
Merakımızı tahrik eden, ifade yerindeyse kamçılayan kuşkucu sözlerden ve olumsuz telkinlerden ne kadar etkileniyorsak, merakımız o kadar amacımızın dışına itilmiş ve güdümlenmişiz demektir.
Merak, bizim korkularımıza iş arıyorsa, ya da bir başkası korkularımız üzerinden merakımızı harekete geçiriyorsa, yüksek bir uçurumun kenarında balıklama atlamaya hazır bir ruh halinin içinde olmakla yüz yüzeyiz demektir.
Duygularımızın tatminsiz alanına ve kör benliğine ihtirasla çözüm aradığımız zamanlarda, yanıltıcı beyanların gizemi bile merakın esaretinden ve okşayıcı ifadelerin bizi yakınlaştıran veya uzaklaştıran merakına teslim eder.
Acaba meraka mı teslim olmalıyız, yoksa merakımızı saf ve samimi bir niyetin emrinde iç yolculuğumuza ve kendimizi onarıp geliştirmeye mi sarf etmeliyiz?
Tercih bizim.
18.02.2007
E-Posta:
[email protected]
|
