Büyük şehirlerde kasıtlı, plânlı ve organize şekilde gerçekleştirilen kundaklama ve bombalı saldırılar, kim veya kimlerin işi olabilir?
Tabiî ki, akla ilk gelen terör örgütleridir.
Bunların başında da, hiç tereddütsüz PKK geliyor.
Nitekim, bu örgüt zaten kanlı cinayetlerin pek çoğunu üstleniyor. İsterse üstlenmesin, hatta reddetsin...
Onun mâsumiyet ifadesine kim inanır ki...
Kanlı saldırıları hakikaten başkası da yapsa, hatta bu işler tamamiyle hariç ülkeden bir örgütün işi dahi olsa, PKK yine de okkanın altındadır ve işlenen o aynı günahın şerikidir.
Sebebine gelince...
25-30 yıldır varlığını sürdüren bu örgüt, işe kanlı saldırılarla başladı. Faaliyetinin her safhasını, her sayfasını kana buladı. Etkileme gücünü tamamiyle şiddete ve cinayete bina etti.
Fikirleri ne şekilde olursa olsun, fiiliyatında kan var, ateş var, cinayet var...
Bunlarsız yapamaz ve olamaz bir hale geldi.
Örgütün ismi, terörist saldırılarla, kanlı cinayetlerle aynileşti.
Kapanıp gitmeden, tarihe karışıp silinmeden, bu hal, bu vaziyet değişmez.
Hatta öyle ki, yaşanan lânetlik cinayetler, bu örgütün tam zıddı mahiyetindeki bir odak tarafından işlense dahi, PKK yine de kendini temize çıkaramaz ve bu günahtan sıyrılamaz. Adını değiştirdi. Kongragel yaptı, yine kan lekesini üzerinde taşıdı.
Zira, "Essebebüke'l-fail" sırrınca, bir fiile sebep olan, o fiilin şerikidir, ortağıdır.
Yirmi beş senedir ki, PKK, kanlı eylemlerde eşsiz ve rakipsizdir.
Bu işleri hem başlatan, hem de geliştirendir.
Saldırıyı başkası da yapsa, yine ona mal edilir ve ediliyor.
Çünkü, yapı ve karakteristik özellikleri itibariyle bu işlere son derece müsait.
Örgütü içerde veya dışarda kullanan yok mu?
Kesinlikle var ve örgüt kendini feshetmeyinceye, yok olup gitmeyinceye kadar da var olmaya devam edecek.
Üstelik, zaman içinde örgütü kullananların adedi de çoğaldı.
Başlangıçta, sırf Türkiye'nin gelişimini engellemek için, bu ülkenin başını belâya sokmak isteyenler ile "Kürt meselesi"ni terörize ederek emellerine ulaşmak isteyen dahilî ve haricî karanlık eller vardı, işin içinde.
Ancak, zamanla bu kirli ve bulanık işin içine silâh ve uyuşturucu tâcirleri, ekmeğini kandan ve terörden çıkaran sadistler, Türkiye'den bazı tâvizler koparmak isteyen zâlim satranç oyuncuları, bölgedeki güç dengelerini kendi menfaatine göre yönlendirmek isteyen gaddar ruh taşıyıcıları da girdiler.
Örgüt ise, bütün bu habis ve necis cereyanların mücrim taşeronu haline geldi.
Artık, eli mahkûm. İstese de bu rolü oynamaktan, bu taşeronluğu yapmaktan kurtulamaz.
Ancak ve ancak, yok olmasıyla, ölüp gitmesiyle kurtulabilir.
İşte o zaman, ülke ve millet olarak hepimiz kurtulmuş oluruz. Ki, bu da bizi dünyanın en ileri, en güçlü, en demokratik, en müreffeh ve en mükemmel ülkeleriyle yarışabilir fevkalâde bir hareket ve kabiliyet imkânını, fırsatını kazandıracaktır.
GÜNÜN TARİHİ 6-7 Ocak 1911
Babıâli yangını ve korunan evraklar
Bugün İstanbul Vilayet Merkezi olarak hizmet gören Osmanlı Devletinin Hükümet Merkezi "Babıâli"de büyük bir yangın vak'ası yaşandı. Yangının iki-üç gün kadar devam ettiğini rivâyet ediliyor.
Başbakanlık ve Dışişleri Bakanlığı dışındaki bütün daireler (Şurâ, Dahiliye, Mektubçu, Teşrifatçı, Beylikçi, Sadâret Kalemi, Vak'anüvis...) tamamen yandı.
Bu, yedinci Babıâli yangınıydı. Daha evvelki yangınlar, 1740, 1755, 1808, 1826, 1839 ve 1878 senelerinde yaşanmıştı.
Aynı yerde bu kadar yangın vak'asının yaşanmış olması, hiç şüphesiz sabotaj ihtimalini kuvvetlendiriyor.
Zira, burası 1700'lü yılların başlarında itibaren Osmanlı Devletinin idare merkezi olmuş, devletin ehemmiyetli bütün evrakı burada muhafazaya çalışılmıştır.
Gariptir ki, Sultan II. Abdulhamid'in devleti Yıldız Sarayından idare ettiği ve mühim evrakları burada muhafazaya çalıştığı dönemde, yani 33 yıl müddetle Babıâli'de herhangi bir yangın vak'asına rastlanmıyor.
Yine gariptir ki, bunca Babıâli yangınlarına rağmen, devletin resmî evrakları ciddî ölçüde herhangi bir zarar görmedi. Zira önemli evrakların hemen tamamı, binanın alt katında inşa edilmiş olan "hususî mahzenler"de muhafaza ediliyordu.
Lâzım olan vesikalar, mesai saatlerinde ilgili dairelere getirtiliyor, işi bittiğinde ise derhal yerlerine götürülüyordu. Kısmen de olsa yanıp giden evraklar ise, kasten veya ihmal ile yerlerine götürülmeyip, ilgili dairelerde bırakılanlar olmuştur.
Bu da gösteriyor ki, Osmanlı'nın adeta mükemmel şekilde işleyen bir arşiv sistemi, bir evrak/vesika teşkilâtı varmış: Bina yanıp kül olsa, yine de "evrak-ı mühimme"nin zarar görmeyeceği bir mekanizma...
07.01.2008
E-Posta:
[email protected]
|
