Bediüzzaman bir asır önce gündeme getirdiği, Sultan İkinci Abdülhamid’e iletmek istediği halde engellendiği, ama Sultan Reşad’a bizzat anlatıp tahsisat çıkarttırdığı, Van gölü kıyısında temelini attıktan sonra Birinci Dünya Savaşının patlak vermesi üzerine yarım kalan Medresetüzzehra projesinde derslerin okutulacağı dillerle ilgili olarak şu prensibi ortaya koymuştu:
“Arapça vacip, Türkçe lâzım, Kürtçe caiz.”
Eğer bu çok basit gibi görünen formüldeki yaklaşım esas alınmış olsaydı, Türkiye Cumhuriyetini yönetenlerin yıllarca Kürtleri yok sayarak ve Kürtçeyi de yasaklayarak sebep oldukları gerilim hiç yaşanmayacaktı. Nitekim bu yasakçı uygulamaların yanlışlığı, son zamanlarda giderek arttığı görülen itiraflarla ikrar edilmekte.
Toplumun ve hayatın tamamını kuşatıp cendereye alan bir yanlışlar silsilesinde küçük bir alt başlık oluşturan Kürtçe yasağının hata olduğunun fark edilmesi bile bu kadar zaman aldıysa, topyekûn bir özeleştiri için daha çok beklememiz gerekir mi? Yoksa küçük gibi görünen bu itiraf, diğer bütün vahim yanlışlara da kaynaklık eden zihniyetin terki sürecini hızlandırır mı?
Hep birlikte bekleyip göreceğiz. Temennîmiz, ikinci şıkkın gerçekleşmesi. Ve bu, aslında zor değil. Hattâ zor olanın, küçük de olsa ilk adımın atılması olduğu söylenebilir. O atıldıysa, arkası hızlanarak gelebilir. Yeter ki, dürüst ve samimî olunsun.
Bu çerçevede CHP lideri Baykal’ın “Kuzey Irak’la ve Irak toplumuyla dostluk” vurgusu yapan mesajının ardından, açılımını tüm Ortadoğu, Kafkasya ve Balkanlar’ı içine alacak şekilde genişletmesi dikkat çekici bir gelişme.
Kuzey Iraklı gençlerin Türkiye’de okutulmasına ilâveten Ermenistan’dan Kosova ve Bosna’ya uzanan bir coğrafyada eğitimle ilgili, sosyal ve ekonomik projeler geliştirilmesi gerektiğini de söylüyor Baykal.
Bilindiği gibi, benzer bir proje, AB’nin çekirdeğini oluşturan Benelüks modelinin bölgeye taşınması anlamında Ağar tarafından gündeme getirilmiş, ama hak ettiği alâkayı görememişti.
Daha ötesinde ise, bütün bu söylemler, Bediüzzaman’ın yüz yıl önce gündeme getirip, hayatının sonuna kadar takipçisi olduğu Medresetüzzehra projesine gelip dayanıyor. Eğer o proje zamanında gerçekleştirilebilmiş olsaydı, bugün çok daha farklı bir Türkiye, Ortadoğu, Kafkasya ve Balkanlar tablosuyla; hattâ bunları da aşan çok geniş bir coğrafyada son derece pozitif bir manzara ile karşı karşıya olacaktık.
Hiç değilse bu noktadan sonra, geçen bir asır boyunca yapılan ve hâlâ da büyük ölçüde devam eden vahim hataların bir an önce terk edilip, aklın, bilimin ve sosyal gerçeklerin gereği olan çizgide buluşulur inşaallah. Ki, son dönemdeki özeleştiri ve açılımlar bunun habercisi gibi.
Bu yeni süreçte, herkesin geçmişteki hataları çok iyi tesbit ve analiz edip bir daha tekrarlamama hassasiyeti içinde hareket etmesi lâzım.
Ve bu noktada özel bir konumu olan Kürtlerin bilhassa dikkat etmesi gereken önemli hususlardan birini ise, talebelerinden Muhsin Alev’in aktarımıyla Said Nursî şöyle ifade ediyor:
“Eğer Kürtler İslâm milliyetini esas alarak hareket ederlerse, bölücü bir unsur olmak yerine, ittihad-ı İslâma sebep olacaklardır...” (Necmeddin Şahiner, Son Şahitler, cilt: 1, s. 220)
14.11.2007
E-Posta:
[email protected]
|
