Seçime sayılı günler kaldı, ama daha evvelki seçimlerden hatırladığımız atmosfer hâlâ oluşabilmiş değil. Ne mitinglerin eski “tadı” var, ne de kampanyaların hissedilir bir coşkusu.
Bunun sebebi, meydan polemiklerinin mazot fiyatı, ip, Daltonlar düzeyine takılıp kalması mı; seçim sürecinin başlamasından bu yana medyanın yarışı AKP-CHP-MHP eksenine hapsetmesi mi; yoksa siyaset dışı faktörlerin süreçte hâlâ ağırlıklı bir şekilde hissediliyor olması mı?
Söz gelişi, sınırötesi operasyon meselesi alttan alta pişirilmeye devam ediyor. Evvelce “İçeridekileri halletmeden dışarıda ne işimiz var?” diyen Başbakan, Dolmabahçe buluşmasından ve Genelkurmay’a giderek aldığı terör brifinginden sonra sessiz sedasız tavır ve ağız değiştirdi.
Bir ara haftalarca çıkmadığı Çankaya’ya, geçen hafta rutin gününden iki gün önce çıkıp Sezer’le görüşmesi ise “Galiba tezkere geliyor” söylentilerine yol açtı. Hükümetle AKP yönetiminden gelen sinyaller ve Dışişleri Bakanının “Asker istesin, yarın Kuzey Irak’a gireriz” açıklaması da bunların boşuna olmadığını gösterdi.
Tabiî, hükümetin tezkereyi gündeme getirmeye kalktığı takdirde, neredeyse yarısı liste dışı kalmış milletvekillerini, seçime günler kala bu iş için toplayıp toplayamayacağı da ayrı bir bahis.
Ve konu büyük ihtimalle 22 Temmuz sonrasına kalacak. Ama seçim kararının alınmasından itibaren sınırötesinin sürekli gündemde tutulması, hattâ seçimi erteletme gerekçesi olabileceği söylentileri, seçime odaklanılmasını ciddî bir şekilde engelledi. Bu kesin.
Bir diğer konu cumhurbaşkanı seçimi. 22 Temmuz’da sandığa gitme kararının sebebi bu işin 27 Nisan’da 367 engeline takılmasıydı.
Anayasa Mahkemesinin, aynı anayasa ile evvelce yapılmış üç cumhurbaşkanı seçiminde aranmayan 367 şartını bu kez “olmazsa olmaz” sayması ile başlayan süreç işi buralara getirdi.
Ardından iktidar partisinin can havliyle çıkardığı anayasa paketinin şaşırtıcı bir şekilde aynı mahkemeden vize alması ise, ilk bakışta 367 kararıyla Meclisin elinden alınan inisiyatifin tekrar iadesi gibi görünse de, kararın zamanlaması paket için kararın, cumhurbaşkanı seçmesine izin verilmeyen şimdiki Meclise değil, 22 Temmuz’da oluşacak Meclise bırakıldığını gösteriyor.
Çünkü veda partisi bile yaparak milletvekillerini uğurlamış olan mevcut Meclisin, bu saatten sonra paketin hayata geçirilmesi bağlamında yapabileceği birşey yok. Farzımuhal, olsa olsa referandum süresini kısaltan ve Sezer’in veto ettiği yasayı tekrar kabul edip Köşke gönderebilir, ama bunu yapsa bile söz konusu yasanın seçimden evvel yürürlüğe girme şansı hiç yok.
Dolayısıyla, cumhurbaşkanı seçimi her halükârda 22 Temmuz sonrasına kalmış oluyor ve buna bağlı bir yığın senaryo havada uçuşuyor. Paketin yasama dönemi içinde sonuçlanmadığı için kadük sayılması gerektiği iddiasından, 11. cumhurbaşkanını halkın değil, Meclisin seçmesi icab ettiğine kadar bir sürü tez dile getiriliyor.
Bu tartışmaların sonucunu belirleyecek kilit faktörlerin başında ise, 22 Temmuz akşamı nasıl bir Meclis yapısının ortaya çıkacağı geliyor.
Neticede, 27 Nisan’dan itibaren krize dönüşen Çankaya meselesi, yolunu açtığı 22 Temmuz seçimi üzerindeki gölgesini hâlâ koruyor.
10.07.2007
E-Posta:
[email protected]
|
