Sadece ve sadece Allah rızası için yapılan tebliğ, gayret, himmet, manevî cihad, faaliyet, neşriyat ve bu tür çalışmaların ortak adı “iman hizmeti”dir. Yapılan her türlü faaliyet ve hizmetin ana gayesi ise “Allah rızası” veya diğer bir adıyla “ihlâs”tır. Neticesi de Allah’tan beklenir. O’na bırakılır.
Bu noktadan bakarak, gerek şahıs bazında, gerekse de ülke olarak mevcut durumu değerlendirecek olursak, şu noktaları dikkate almamız gerekir.
Her türlü hizmetimizi, piyasaya göre değil, işin esasına göre yaparsak doğruları buluruz.
Gerçek Nur hareketini bizzat yaşayamaz, evlerimize taşıyamaz ve orada uygulayamazsak, ülkedeki mevcut huzursuzluk ve antidemokratik uygulamalardan şikâyete hakkımız olamaz.
Bizler toplumdaki her türlü insana ve gruplara fikir ve yön vermeye çalışmalıyız. Bunun tersi olur da onlardan bir şeyler almaya çalışırsak, kendimize ters düşeriz. Daima dağarcığımızda olan müsbet değerleri birilerine vermeye veya paylaşmaya çalışmalıyız. Yoksa maddî menfaat veya başka bir kazanım almaya değil.
Risâle-i Nur talebeleri, mevcut durumda maalesef—haksız olarak—“resmî” ve “tüzel” organ ve kurumların yanlış bir zihniyet basiretsizliğinin kurbanı durumundadır ve onların—şimdilik—gündemi dışındadırlar. Fakat iç ve dıştaki bu yanlış uygulama ve “fesat şebekesi” yönlendirmesine karşı Nur talebeleri; topluma olan vebal borcunu ödemek için müsbet hareketlerini toplumun bütün katmanlarına ulaştırmak ve eğitim seferberliğiyle onlarla insanî ve demokratik değerleri paylaşmak zorundadırlar.
Yeni Asya; aslında bir dünya markasıdır. Dar ve kısıtlı imkânlarıyla üzerine düşeni fazlasıyla yapma gayreti içindedir. En sorumlu kişisinden en tabandaki okuyucusuna kadar bir “gayret ve silkinme” seferberliği başlatmalıdır.
Yollar, bu dâvâda saç ağartanları kucaklamalı. Mekânlar, gönül erleriyle dolup taşmalı. Vasıtalar aşk ve şevkle yolları arşınlamalı, “hizmet ruhu” yeniden canlanmalıdır.
İmanî hizmetlerde her fert kendine şunu sormalıdır! İcraatların neresindeyim? Hizmete katkım nedir? Tavsiye ve emir yerine icraatın içine bizzat girmek.
“Eş ve çocuklarla birlikte nasıl Risâle-i Nurları okuyabiliriz? Evleri nasıl dershaneye çevirebiliriz?” düşüncesi ciddî mânâda uygulamaya koyulmalıdır. Miras kalan emanet ve kazanılan değerler, alın teri ve emekler muhtaç gönüllere bir plan ve sistem içerisinde iletilmelidir.
Risâle-i Nur Külliyatını dikkatli ve devamlı okumak. Düşünmek, yorum yapmak, paylaşmak, derinliğine inmeye çalışmak. Risâle-i Nur okuyucusu ile Risâle-i Nur talebesi arasındaki farkı “fark” edip himmet ve gayrete gelmek.
Hz. Üstad Bediüzzaman, kendisini siyasî ve îmânî bir kurtarıcı değil, bir “iman fedaisi” olarak görmüştür. “Fedailiğe” giden yolda yürümeye çalışmaya ne deriz acaba?
“Eneye” mukabil, “acz ve fakrını” anlayarak hakikî kulluğun gereğini yapmak.
Hızlı ve ülfet kokan okumaya karşılık, çabuk ve pratik düşünmeye hazır mıyız?
“Tarikat” ve “hakikat mesleği” arasındaki farkı kavrayıp toplumla kucaklaşmaya bağlı hazır kanallarımız var mı?
Siyasetten uzak, eğitime yönelik plan ve hazırlıklarımızı gözden geçirdik mi?
Aksiyoner ve üreten bir insan olmak için hangi yolları denemeye kararlıyız?
Söylenecek ve yazılacak daha bir çok madde mutlaka var. Şimdi icraat zamanı.
Hizmetiniz ihlâslı, gazanız mübarek olsun. Anadolu’nun dağları, kırları, yaylaları ve samîmî, garip, hasbî Anadolu hizmet erleri nurlu mekânlarda kucaklaşma için gayret erlerini bekliyor. Gidenlere selâm olsun.
14.04.2007
E-Posta:
[email protected]
|
